Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap
3 november 2021Kelly Keasberry

Danken en doen

Woensdag wordt in veel protestantse kerken dankdag voor gewas en arbeid gevierd. Daarbij wordt teruggekeken op het afgelopen jaar. Traditioneel tel je dan je zegeningen, maar dit jaar valt ons dat misschien wel zwaarder dan in andere jaren. En daarvoor hoeven we niet eens in te zoomen op dat microscopisch kleine onderdeel van de schepping dat de wereld nu al zo lang op z’n kop zet. Ook andere onderdelen van de natuur lieten zich van hun bedreigende kant zien.

Zo werden Frankrijk, Duitsland, België en Limburg de voorbije zomer slachtoffer van de verwoestende kracht van het water. Beelden van overstromingen in plaatsen als Pepinster en ronddrijvende auto’s door de straten van Namen bepaalden eind juli het nieuws. Enkele dagen later, op 9 augustus, lanceerden de Verenigde Naties een vernietigend IPCC-klimaatrapport, waaruit blijkt dat de klimaatopwarming sneller gaat en wijdverbreider en intenser is dan verwacht. VN-baas Antonio Guterres spreekt van ‘een code rood voor de mensheid’. Hoe vieren we dankdag met dit in het achterhoofd?

De mens als maat van alle dingen

Volgens historicus Lynn White is de klimaatcrisis grotendeels te wijten aan het westerse christendom. Het rentmeesterschap dat de mens in Genesis 1:28 krijgt opgelegd, werd vaak door een antropocentrische bril gelezen. Dat droeg bij aan een wereldbeeld waarin de – met name westerse en witte – mens zichzelf als de maat van alle dingen ziet, en denkt in zijn jacht op macht en winst alles te kunnen beheersen. ‘Hoe kun je lucht kopen of verkopen, de warmte van de aarde, de snelheid van de antilope?’ vroeg een indianenopperhoofd in Seattle zich terecht af.

Tegenover dat antropocentrisme plaatst de Nederlandse predikant Trees van Montfoort een ecologische theologie. Samenhang is daarvan het uitgangspunt. In haar boek Groene Theologie stelt ze dat schepping geen eenmalige gebeurtenis in de tijd is die zich beperkt tot Genesis, maar een voortgaand proces dat alle Bijbelboeken doordesemt. Niets is ooit afgerond. Dat maakt de Bijbel niet tot een antropocentrisch, maar tot een theocentrisch boek. Gods en zijn heilsplan voor de aarde staan centraal. En de kosmos is veel meer dan het decor waartegen dat heilsverhaal zich afspeelt. ‘God zag alles wat Hij had gemaakt: het was zeer goed,’ vermeldt Genesis 1:31. De schepping is intrinsiek goed, omdat ze Gods grootheid weerspiegelt en er onophoudelijk van getuigt.

Zonde en schuld

De ecologische crisis is een crisis van ons wereldbeeld en onze relatie met God en de aarde. Het huidige economische systeem vertoont twee cruciale fouten: enerzijds de mens die zichzelf als maat der dingen ziet, anderzijds een gebrek aan verantwoordelijkheid voor de Aarde. Maar terwijl – zoals Greta Thunberg het verwoordt – ons huis in brand staat, is nog altijd niet iedereen te porren voor een onderwerp als het klimaat. De reden laat zich raden. Het klimaatverhaal gaat nogal eens gepaard met doemscenario’s, boodschappen van zonde en schuld en restrictieve maatregelen. Hoe terecht dat ook mag zijn, de nadruk ligt te veel op het negatieve. Als je weet dat zeventig procent van de mensen gewoon een comfortabel leven wil, is het niet verbazingwekkend dat zo’n boodschap weinig mensen in beweging zet.

Van Montfoort tuint niet in die valkuil. Door alle bladzijden heen spreekt een boodschap van hoop. Elke crisis is een kans, en zelfs in de grootste chaos ziet de theologe mogelijkheden voor een nieuwe creatie.

Groene Reformatie

Als we bereid zijn een ecologische theologie te omarmen, ontstaat van daaruit ruimte om Bijbelse teksten opnieuw betekenis te geven. Het huiswerk dat voor ons ligt, zal niet altijd gemakkelijk zijn. Maar het is ook zeker niet allemaal kommer en kwel. Van Montfoort ziet de waarde van protestantse tradities als dank- en oogstdagen. Een dankdienst voor gewas en arbeid kan bijvoorbeeld in het teken staan van respect voor de aarde, voor al wat groeit. Dan gaan danken en doen hand in hand.

De wereld roept om een nieuwe beeldenstorm. Het is tijd voor een Groene Reformatie; tijd om de oude beelden te verbrijzelen en te vervangen door frisse idealen. Prediker 3:3 zegt:

Prediker 3

3Er is een tijd om te doden

en een tijd om te helen,

een tijd om af te breken

en een tijd om op te bouwen.

Prediker 3:3NBV21Open in de Bijbel

Nu is de tijd om te helen.

Kelly Keasberry

Nuttige links:

Gerelateerde berichten

Vervuld van dankbaarheid

‘Dankdag voor gewas en arbeid’ – terwijl Nederland nog half in de ban van Halloween is, en alweer bijna in de ban van Sinterklaas, is er maar weinig aandacht voor dit kerkelijke feest. Meestal noopt het weer rond deze tijd van het jaar ook niet bepaald tot dankbaarheid.  Waarom zou je juist nu een moment nemen om God te danken? 

Een beetje weemoedig denk ik aan de kerk van mijn jeugd. Daar, in het zuiden van Duitsland, vierden we ‘Erntedank’ eind september. De kerk was dan gevuld met streekproducten: appels, peren, mais, korenaren, brood, en druiven – heel veel druiven, want ik kom uit een wijnstreek. Zelfs als kind voelde je aan dat dit iets was om dankbaar voor te zijn, zeker omdat je na afloop van de dienst mocht proeven van al dat heerlijks. Om diezelfde dankbaarheid in november te voelen, en dan ook nog in een wereld waarin appels, peren en wat we verder nog lekker vinden handzaam verpakt tot in onze keuken worden geleverd, moet je iets beter je best doen. En waarom zou je ook eigenlijk? Dankdag is tenslotte helemaal geen Bijbels feest. Het is ontstaan in de nasleep van de Dordtse Synode, met wortels in de Middeleeuwen. Vooral in tijden van crisis vond men het toen belangrijk om Gods hulp op een georganiseerde manier in te roepen – en om hem, op even georganiseerde wijze, te danken voor zijn bijstand. 

Geen Bijbels feest dus, maar de gedachte erachter is wel op en top Bijbels. Bidden én danken als opdracht, al dan niet op een georganiseerde manier, komt op veel plaatsen in de Bijbel terug. En het kan best de moeite waard zijn om daar eens bewust bij stil te staan. 

Onze ‘Dankdag voor gewas en arbeid’ lijkt het meest op de manier waarop het thema ‘dankbaarheid’ In de boeken van Mozes ter sprake komt: vooral gelinkt aan de eerste levensbehoeften, en gezamenlijk gevierd op vastgezette dagen. In
Leviticus 23:15-21 lees je hoe het volk van Israël ‘dankdag’ hoorde te vieren. Dat had toen de vorm van een tweeluik: aan het begin van de oogst moest de eerste schoof worden geofferd. Pas daarna mochten de mensen zelf van het net geoogste graan eten.

Lees meer
Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschapv.4.24.4
Volg ons