Tussen rouw en vreugde

Vanaf Pasen klinkt uitbundig Halleluja door de kerk. Het graf is voorbij! De Heer is opgestaan!

Helaas, toen het allemaal in het echt gebeurde, op het moment van de weggerolde steen en in de weken daarna, was het eerder akelig dan ‘loof de Heer’. Daarbij draaide ook nog de geruchtenmolen op volle toeren. Zo meldt ons het eerste evangelie de woorden van de oudsten en de priesters tegen de bewakers van het graf:

En ze kregen een flinke som om de leugens te verspreiden.

Het doet me denken aan het verhaal van de Amerikaanse verkiezingen, die zouden zijn vervalst. Of aan wat legeraanvoerders berichten aan Oekraïense en aan Russische kant. Er wordt een hoop fake news gecreëerd.

Wat geloof je en wat niet? Je moet een keuze maken. Ook de opstanding ontsnapt er niet aan.

Jezus was af en toe zichtbaar, herkenbaar in het leven van de leerlingen, maar ze hadden er geen grip op. Ze waren bang en dachten: wat als de vijandigheid die Jezus onderging over mij uitgestort wordt? Het halleluja in de dagen en de weken na het lege graf werd vaak door sombere gedachten overstemd. Verdriet en rouw, ontgoocheling en ongeloof wisselden elkaar af (zie bijvoorbeeld Lucas 24:22-24).

Ondertussen in de tempel, op die bewuste zondag, de dag na de sabbat na het laatste Pesachmaal van Jezus … begint de telling van de dagen van de gersteoogst: de omertijd, 49 dagen. Dat is een periode van rouw en voorbereiding. Want ja, Pesach gaat over de bevrijding van Egypte, maar de kinderen van Israël werden pas echt Gods vrije volk, toen ze op de Sinaï de wet ontvingen.

Dat wat wij Pinksteren noemen, bestond al eeuwen, als gedenken van de gave van de wet, van de vreugde van de torah.

Bij ons in de kerk klinkt in de paastijd vooral het Halleluja door. Maar we kijken ook uit naar het feest van de Geest. Pas dan zijn wij ook werkelijk bevrijd, wanneer wij in Hem meebewegen, mee-opstaan, aan kwaad, aan donkerte, aan het graf en aan ontij voorbij.

Katelijne Depoortere, Predikant De Olijftak Brasschaat