Ga uw man eens roepen

Door Katelijne Depoortere

Ze kunnen een bron van ergernis zijn: mensen bij wie je de draad van het verhaal voortdurend kwijtraakt of gesprekspartners van wie je moeilijk hoogte krijgt. Communicatie is alles, maar bevredigende gesprekken voeren is een vak apart. Ook in de Bijbel lezen we dialogen die de regels van de kunst niet volgen.

Tijdens de bruiloft te Kana legt Jezus’ moeder het probleem van het tekort aan wijn aan haar zoon voor. Jezus antwoordt dat zijn uur nog niet gekomen is, maar even later heeft Hij het probleem dan toch opgelost. Er is geen touw aan vast te knopen.

Vrijwel direct na dit verhaal jaagt Jezus de geldwisselaars bruut de tempel uit. De omstaanders vragen naar zijn bevoegdheid en Jezus antwoordt out of the blue: ‘Breek deze tempel maar af, en Ik zal hem in drie dagen weer opbouwen’ (Johannes 2:19). Alsof het gesprek nog niet genoeg bevreemdt, hebben zijn tegenstanders het over een gebouw waaraan zesenveertig jaar is gewerkt. Jezus bedoelt de tempel van zijn lichaam, maar houdt die noodzakelijke uitleg voor zichzelf. Het onbegrip blijft staan.

Lange tijd is voor mij het gesprek van Jezus met de Samaritaanse vrouw een schoolvoorbeeld geweest van langs elkaar heen praten. Lees deze tekst, waar Jezus het heeft over levend water.

Dat de vrouw nog niet even hoog op de geestelijke ladder stond als Jezus, is in de context duidelijk en zeker niet problematisch, eerder menselijk en herkenbaar. Veel eigenaardiger is het antwoord van Jezus!

Voor eenentwintigste-eeuwse vrijgevochten vrouwen spreekt Jezus hier een behoorlijk choquerend woord: ‘Ga uw man eens roepen.’ In die tijd werd een vrouw nu eenmaal meer mens in het bijzijn van haar man. Maar ook als we daar overheen kijken, lijkt Jezus compleet naast de kwestie te antwoorden. De vrouw is al zover: ze wil het levend water van Hem aanvaarden. Waarom verandert Jezus dan net hier van onderwerp? Waarom spreekt Hij eerst hoge woorden en daalt Hij vervolgens naar haar privéleven af?

De switch raakt mij. Zelf probeer ik hem vaak omgekeerd te maken: mensen zitten in hun zorgen genesteld en vertrouwen mij hun diepe pijn toe. En ik merk dat ik met mijn gesprekspartner naar Jezus toe wil, om Hem te vragen om …  ja, misschien wel iets als levend water.

De vrouw zit bij Jezus. Ze hebben het samen al over een hogere geestelijke wereld. Straks zal Jezus vertellen over aanbidden in Geest en waarheid. Over waarheid gesproken:

Om het levend water te ontvangen, moet deze vrouw haar gebroken relaties onder ogen zien. Niet dat ze daar niet mee bezig is; ze komt op het heetst van de dag water putten, wanneer niemand haar ziet. Maar Jezus schenkt haar inzicht en de vrouw herkent de Messias. Op het moment van de waarheid stroomt de Geest als levend water in haar binnen. Ze laat haar kruik staan, want ze is zelf een bron geworden.

Ze trekt naar het dorp. ‘Er is iemand die alles van mij weet, zou dat niet de messias zijn?’

Ik stel het me zo voor dat de dorpsgenoten vragen: ‘Die alles van jou weet, wat weet Hij dan?’ En zij doet haar verhaal, het verhaal dat ieder mens al lang weet, maar dat nu officieel aan het licht komt.

De waarheid maakt vrij. De waarheid maakt de weg vrij voor de Geest en het levend water stroomt. De mensen van het dorp drinken van het getuigenis van een vrouw die hun tot ergernis was geworden. Nog nooit zijn haar relaties zo echt geweest, nog nooit haar gesprekken zo bevredigend. Communicatie is alles.

En zij vertellen, oeverloos, maar niet vervelend, niet hun verhaal, maar dat van Jezus. De vrouw sprak over de Messias. En de mensen die de vrouw al langer kenden, noemen Hem de redder van de wereld!