Hoe je het ook wendt of keert, in de Bijbel kom je erg veel mannennamen tegen. Toch betekent dat niet dat vrouwen geen rol van betekenis speelden, integendeel. Zowel op de achtergrond als op de voorgrond maakten ze op veel momenten het verschil.

Mozes is de grote leider in het boek Exodus, maar Mirjam is in zekere zin de vrouw die dit alles mogelijk maakte. Zij hield Mozes in de gaten toen hij in dat mandje in de Nijl lag (Exodus 2:4) en ondersteunde hem bij een groot deel van zijn werk. Daarnaast lijkt ze de leider te zijn van de vrouwen van het volk; die volgen haar voorbeeld en zingen en dansen met haar mee.

In de tijd van de rechters stelde God telkens leidersfiguren aan om het ongehoorzame Israël weer op de rails te krijgen. Eén van hen is een vrouw, de profetes Debora. Zij gebiedt Barak om ten strijde te trekken tegen de Kanaänieten, maar Barak wil dit alleen doen als Debora meegaat. Debora stemt in, maar dan zal haar naam wel in de geschiedenisboeken terecht moeten komen. En zo gebeurde het.

Lydia was waarschijnlijk een bijzondere vrouw in haar tijd. Ze runde haar eigen bedrijf en was mogelijk niet afhankelijk van een man voor haar levensonderhoud. Dan val je op. Als je je dan ook nog openlijk laat dopen en Paulus bij je thuis ontvangt, ben je wel echt een vrouw die weet waar ze voor staat.

Over Lea wordt gezegd dat haar ogen ‘geen glans’ hadden (Genesis 29:17). Misschien was ze niet zo sprankelend, of misschien was ze erg zachtaardig. Hoe dan ook komt ze in een lastige situatie terecht als ze aan Jakob wordt uitgehuwelijkt, terwijl hij zijn zinnen juist op haar zusje Rachel had gezet. Toch maakt ze het beste van haar situatie, hoe verdrietig ze ook is. En God ziet naar haar om.

Hanna wil zo graag een kind dat ze God zelfs belooft dat ze haar zoon aan Hem zal schenken. Dat is makkelijk gezegd … maar als het moment dan echt daar is, houdt Hanna ook daadwerkelijk woord. Ze vertrouwt haar zoon, naar wie ze zo verlangd heeft, aan God toe.

Ruth had haar schoonmoeder Naomi zomaar kunnen verlaten. Haar man leeft niet meer en ze heeft weinig te zoeken in een vreemd land. Toch blijft ze loyaal – niet alleen aan Naomi, maar ook aan Naomi’s God.

Vrouwen blijken nogal eens bereid buiten de lijntjes te kleuren om zo hun steentje bij te dragen aan Gods plan. Neem bijvoorbeeld Sifra en Pua, twee Hebreeuwse vroedvrouwen. Ze zouden alle pasgeboren jongetjes moeten doden, maar weigeren dat te doen. ‘Sorry, farao, de Hebreeuwse vrouwen zijn te snel’ (Exodus 1:19).

Jozua’s spionnen komen in het vijandelijke Jericho in de problemen. Ze vinden onderdak bij Rachab, een prostitué. Zij verstopt ze, liegt tegen haar koning en zorgt dat de spionnen veilig wegkomen. Hiermee doet ze niet alleen zichzelf en haar familie een plezier, maar speelt ze ook een belangrijke rol in Gods plan met zijn volk.

Naäman, een belangrijk figuur in het leger van de Arameeërs, lijdt aan een huidziekte. Toevallig loopt er in zijn huishouden een jonge slavin rond die weet dat de profeet Elisa hem kan helpen. Wonder boven wonder wordt er naar haar geluisterd. Naäman geneest en bekeert zich tot de God van Israël. En dat alles door een onbeduidende slavin, die moedig genoeg was om zich uit te spreken.