Rouwen in de Bijbel

Als iemand overleden was, werd er om hem of haar gerouwd. Dat gebeurde met allerlei rituelen.

Als teken van rouw scheurden mensen hun kleren. Ook gooiden ze zand of stof over hun hoofd, en liepen ze op blote voeten.
Soms werd er speciale rouwkleding gedragen, een soort zak van ruwe stof. Of men droeg andere eenvoudige kleren, vaak van donkere stof. Er werden geen sieraden gedragen tijdens de rouwperiode.
Volgens het verhaal van Tamar uit Genesis 38 bestond er ook speciale kleding voor een weduwe.

Naast het dragen van rouwkleding bestonden er nog andere rituelen. Zo vastten mensen soms, en werd er luidkeels geklaagd, waarbij men zich op de borst sloeg. Er bestonden in de oudheid zelfs speciale beroepsklagers.

Bij omringende volken kerfden mensen soms tekens in hun huid, of maakten ze een soort tatoeages. Dat was verboden voor de Israëlieten (Leviticus 19:27-28). Ook mochten de Israëlieten niet hun haar of baard afknippen als teken van rouw.

De duur van de rouwperiode was niet vastgelegd. Waarschijnlijk rouwde men tot de botten verzameld werden voor het beenderkistje (ossuarium). Dat gebeurde ongeveer een jaar na de begrafenis.