Ruimte voor de ander, ook als het schuurt

Door ds. Eleonora Hof

Mijn Bijbel brengt ons samen! Niet alleen door inspirerende verhalen te brengen over de manier waarop mensen zich aan elkaar verbinden, maar ook door te laten zien waar die verbinding juist niet of moeizaam tot stand komt.

Het spannendst wordt de Bijbel waar het Jezus is die het moeilijk blijkt te hebben om verbinding aan te gaan.

In Marcus 7 lezen we een ingewikkeld gesprek tussen Hem en een buitenlandse vrouw. Precies op het snijvlak dus van die twee identiteiten, waar het al zo’n groot deel van de geschiedenis wringt: de omgang met vrouwen en de omgang met vreemdelingen.

In Marcus 7 lezen we dat Jezus zich terugtrekt in de havenstad Tyrus om een tijdje anoniem door het leven te kunnen gaan. Maar dat blijkt ijdele hoop. Een vrouw komt naar Hem toe, valt voor Hem neer en smeekt Hem haar dochter te bevrijden van een demon. De evangelieschrijver geeft deze vrouw geen naam, maar benadrukt wel twee keer haar anders-zijn: ze is van Syro-Fenicische afkomst en Grieks, dus geen Jodin. Het verhaal verloopt niet zoals we verwachten van een typisch genezingsverhaal. Jezus is terughoudend en weigert het verzoek van de vrouw op grond van haar status als buitenlander. Met een pijnlijk beeld maakt Jezus duidelijk dat zij de buitenstaander is: zij heeft de status van een onreine hond, ze behoort niet tot de kinderen. De moeder geeft Jezus weerwoord. Ze gaat wel mee in het beeld dat Jezus gebruikt, maar draait de betekenis om. Oké, ze mag dan wel een hond zijn volgens Jezus, maar honden hongeren over het algemeen niet dood en weten hun eten prima te vinden. Een kruimeltje is ook brood.

Laat Jezus zich overtuigen? En is dat eigenlijk wel wat we van Hem verwachten? Lees deze blog verder op nbv21.nl.