De steen is weg

Door Pieter J. Lalleman

In Marcus 15:40-41 lezen we hoe verschillende vrouwen uit Galilea aan de voet van het kruis van Jezus stonden. Een aantal van deze vrouwen was vervolgens ook aanwezig bij Jezus' begrafenis (15:47). Dat was op vrijdag. Niet lang daarna, op de vroege zondagmorgen, werden deze vrouwen de eerste getuigen van de opstanding van Jezus, staat er in Marcus 16.

In Israël waren het de vrouwen die voor het lichaam van overledenen zorgden. Op de vrijdagmiddag had men Jezus haastig begraven. Nu gaan de vrouwen op de zondagochtend naar het graf om de begrafenis van Jezus te voltooien. Wat zullen ze verdrietig geweest zijn! Ze gaan er zeker niet heen met de verwachting, getuige te zijn van een opstanding. Marcus suggereert dat ze pas op dat moment beginnen na te denken over de steen die het graf afsluit. Stel je de schok voor wanneer ze zien dat die steen al is weggerold!

Marcus noemt de namen van enkele van deze vrouwen, wat erop wijst dat zij bekend waren in de vroegchristelijke gemeenten: Maria uit Magdala, Maria de moeder van Jakobus en Salome (het is niet vreemd dat twee van hen Maria heetten, want in die tijd heette één op de vier vrouwen in Israël Maria.) In de tijd waarin Marcus zijn Evangelie schreef, waren zij mogelijk nog in leven en konden dus nog vertellen over wat er was gebeurd.

Marcus vertelt rustig zijn verhaal; hij is zeker van zijn zaak en het is niet nodig om grote woorden te gebruiken. Hij hoeft ook niet te beweren dat iemand de eigenlijke opstanding van Jezus gezien heeft. Niemand was erbij; de vrouwen zien als eersten het resultaat van Gods ingrijpen. En de jongeman in het wit (verzen 5-6) geeft de gezaghebbende uitleg: ‘Hij, Jezus, is opgewekt uit de dood, Hij is niet hier.’ Hij moet wel een engel zijn.

In Israël en onder de Romeinse wet konden vrouwen niet als getuigen optreden, dus het is opvallend dat Marcus de vrouwen uit Galilea als eerste getuigen van de opstanding noemt. Hun getuigenis is geen rechtsgeldig getuigenis. Marcus is zo zeker van zijn zaak dat hij niet de behoefte heeft om mannelijke getuigen te verzinnen. Ook dit is weer een belangrijk argument voor de geloofwaardigheid van zijn verhaal.

Marcus is ook eerlijk genoeg om te vertellen dat de vrouwen er in eerste instantie weinig van begrijpen of geloven (16:8). De beschrijving van Marcus heeft een onverwacht open einde, want de verzen Marcus 16:9-20 zijn een toevoeging uit later tijd. Marcus vertrouwt erop dat, hoewel de vrouwen in eerste instantie twijfelen over wat er is gebeurd, de goede lezer uit de woorden van Jezus al weet dat Hij zou opstaan (zie 8:31, 9:9, 31, 10:34 en 14:28).

Als christenen verkondigen wij de verrezen Christus. Ik vraag me af of we het kruis als symbool van het christendom zouden kunnen vervangen door een open graftombe. Het kruis is natuurlijk gemakkelijk te tekenen en herkenbaar, maar het open graf is minstens zo belangrijk voor ons geloof. Wij dienen een levende Heer, die het verschil maakt in de wereld.

Zekerheid is schaars in deze wereld, maar niet in de kerk! Wij hebben een leven gevende boodschap over een levende Heer!

Dr. Pieter J. Lalleman is schrijver, nieuwtestamenticus en predikant van de Baptistengemeente in Knaphill, Surrey, Groot-Brittannië.