Jezus pakt het kernprobleem aan

Aan het begin van zijn evangelie laat Marcus zien dat Jezus in korte tijd heel populair wordt. Hij trekt grote menigten mensen aan. Ook verhuist Hij van Nazaret naar Kafarnaüm, de plaats bij het Meer van Galilea waar een paar van zijn leerlingen vandaan komen. Misschien heeft het verhaal over de genezing van een verlamde man in Marcus 2:1-12 zich wel in het huis van een van hen afgespeeld.

Marcus vertelt hoe vier personen een verlamde man naar Jezus dragen. Omdat ze het overvolle huis niet binnen kunnen komen, laten ze hem door het platte dak naar beneden zakken. Deze vier mensen die de verlamde komen aandragen zijn geweldige vrienden; ze laten zich niet tegenhouden door de grote menigte en door de reacties. Als jij jezelf ziet als iemands vriend(in), doe je dan net zoveel voor je vriend(in) als deze vier?

Jezus doet vervolgens iets verrassends: in plaats van de man te genezen, zoals Hij al bij zoveel anderen heeft gedaan, zegt Hij eerst: ‘Mijn kind, uw zonden zijn u vergeven.’

Op andere plaatsen in de Bijbel gaat Jezus in tegen het idee dat ziekte het gevolg is van zonde (bijvoorbeeld Johannes 9:1-3). In het geval van de verlamde lijkt vergeving juist wel een voorwaarde te zijn voor genezing. Of ligt het toch anders? Menselijkerwijs gesproken is de verlamming het grootste probleem van deze man. Maar Jezus kijkt verder, in het hart van mensen. Misschien zag Hij dat ook daar genezing nodig was.

Door de zonde van de verlamde man te vergeven, lost Jezus de kern op van het menselijke probleem, van de menselijke nood. Hij pakt de nood van de mens in het hart aan door het probleem van het menselijk hart aan te pakken.

Want ook al is het anno 2023 geen populaire gedachte, het grootste probleem van ons mensen blijft de zonde, de vervreemding van God. De mensheid gaat gebukt onder talloze andere moeilijkheden, zoals armoede, vervuiling, ziekte, vooroordelen en onwetendheid, maar niets is zo erg als de vervreemding van God. Deze vervreemding ligt bovendien ten grondslag aan alle andere moeilijkheden. Jezus heeft deze vervreemding opgelost in zijn leven, zijn dood en zijn opstanding.

Volgens het Oude Testament kan alleen God zonden vergeven (zie bijvoorbeeld Psalm 103 en Exodus 34:6-7). In Jesaja staat het zo:

Wat de schriftgeleerden in Marcus 2:7 zeggen, is daarom vanuit het Oude Testament niet vreemd: ‘Alleen God kan zonden vergeven.’ Wanneer ook Jezus zonden vergeeft, claimt Hij daarmee indirect dat Hij (ook) God is. Als Hij God niet was, zouden zijn beweringen in de verzen 5 en 10 absurd zijn.

Het wonder van de genezing van de verlamde man kun je zien als vervulling van de Schrift, bijvoorbeeld Jesaja 35:

Jesaja spreekt hier over wat God zal doen voor zijn volk. Zonder het te zeggen – en zonder dat Marcus dit expliciet noemt – vervult Jezus hier Jesaja 35 aan iemand uit Gods volk. Jezus neemt de rol van God op zich.

Jezus’ goddelijkheid blijkt overigens ook uit het feit dat Hij de gedachten van zijn opponenten kent, een vermogen dat alleen God gegeven is (1 Samuël 16:7; Psalm 44:22).

Ik vind het zo bijzonder dat het Nieuwe Testament ons betrekt bij het proces van vergeving. Jezus zegt bijvoorbeeld in Marcus 11:25:

In het Onzevader spreken wij uit dat ook wij onze naasten zullen vergeven. De vergeving van zonden, het oplossen van het grootste probleem dat ons dwarszit, is nu niet alleen meer voorbehouden aan God – wij worden ingeschakeld.

Dr. Pieter J. Lalleman is schrijver, nieuwtestamenticus en predikant van de Baptistengemeente in Knaphill, Surrey, Groot-Brittannië.