Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap

De geschiedenis van de handschriften in het Nieuwe Testament

Tekstkritiek in het Nieuwe Testament 3

Definitieve breuk met de Textus Receptus

Na de ontdekkingen van de zeventiende en achttiende eeuw werden er steeds uitgebreidere kritische edities van het Nieuwe Testament gepubliceerd. Het was duidelijk dat de handschriften waarop de Textus Receptus gebaseerd was, niet de enige waren die de tekst van het Nieuwe Testament doorgaven. En het werd ook steeds duidelijker dat het beeld van die handschriften van de Textus Receptus moest worden bijgesteld: ze vertegenwoordigden niet de tekst van het Nieuwe Testament, maar een specifieke vorm van de tekst.

Oorsprong?

De onderzoeker Karl Lachman zag in dat de Textus Receptus relatief ver af staat van de oorspronkelijke tekst van het Nieuwe Testament. In zijn kritische editie van 1831 brak hij volledig met de Textus Receptus en baseerde hij zich op de oudere handschriften. Tegelijk beweerde hij dat je niet verder terug kon dan de vierde eeuw na Christus. De oorspronkelijke tekst van het Nieuwe Testament lag volgens Lachman ver buiten ons zicht.

Codex Sinaiticus

Constantin Tischendorf ontdekte tussen 1844 en 1859 in het Katharinaklooster in Egypte een vierde-eeuws Grieks handschrift van de Bijbel. Dat handschrift staat nu bekend als de Codex Sinaiticus, omdat het klooster in de Sinaïwoestijn ligt. Dit handschrift ging een grote rol spelen bij het onderzoek naar de tekst van het Nieuwe Testament. Het wijkt op veel punten af van de Textus Receptus. In de kritische edities van Tischendorf krijgt deze codex een belangrijke plek.

Negentiende eeuw

In de negentiende eeuw brachten verschillende onderzoekers hun eigen kritische editie van het Griekse Nieuwe Testament uit. Dat werd ook gedaan door de Engelse geleerden B.F. Westcott en F.J.A. Hort. Hun editie uit 1881-1882 kreeg een grote impact, vooral door de begeleidende inleiding. Daarin maakten ze onderscheid tussen vier groepen teksten: de ‘neutrale’ tekst (Codex Sinaiticus en Codex Vaticanus), de Alexandrijnse tekst, de Westerse tekst en de daarop gebaseerde Syrische of Byzantijnse tekst. Die laatste tekstvorm beschreven zij als een late ontwikkeling, die relatief ver afstaat van de oorspronkelijke tekst en die vol zit met veranderingen. Daarmee viel ook het doek voor de Textus Receptus, want die was voornamelijk op Byzantijnse handschriften gebaseerd. Volgens Westcott en Hort kon de Textus Receptus niet langer gelden als een betrouwbare teksteditie van het Griekse Nieuwe Testament.

Lees hier verder over de geschiedenis van de handschriften van het Nieuwe Testament.

Haal het meeste uit debijbel.nl

Word BIJBEL+ gebruiker en ontvang een Bijbel naar keuze en direct toegang tot:

  • Meer dan 20 Bijbelvertalingen (waaronder bronteksten)
  • Extra achtergrondinformatie
  • Studieaantekeningen

Als BIJBEL+ gebruiker steun je het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap om wereldwijd mensen te bereiken met de Bijbel.

Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschapv.4.17.7
Volg ons