Paulus en de andere apostelen

Volgens het boek Handelingen kan Paulus het met de apostelen in Jeruzalem bijna altijd wel goed vinden. Uit zijn eigen brieven blijkt dat Paulus er zelf heel anders over denkt. Hij vindt dat andere apostelen hem niet altijd serieus nemen en hem soms zelfs tegenwerken.

Volgens Handelingen 15:1-29 en Handelingen 21:15-26 is er een warme band tussen Paulus en de andere apostelen. Ze zijn het over alles eens en verkondigen dezelfde boodschap. Slechts één keer is er ruzie tussen Paulus en Barnabas, namelijk over Johannes Marcus, de neef van Barnabas. Deze ruzie leidt ertoe dat Paulus en Barnabas niet langer samen op reis gaan om het evangelie te verkondigen (Handelingen 15:36-39).

Uit Galaten 1:17-19 blijkt dat Paulus zelf het niet nodig vindt om direct na zijn bekering contact te zoeken met de apostelen in Jeruzalem. Pas drie jaar later gaat hij even naar Jeruzalem om Petrus te leren kennen.
Veertien jaar later gaat Paulus vanuit Antiochië weer naar Jeruzalem, samen met Barnabas. Ze spreken daar met de andere apostelen over de Joodse wet (Galaten 2:1-10; Handelingen 15:1-29).

Terug in Antiochië krijgt Paulus ruzie met Barnabas, Petrus en enkele andere mensen die vanuit Jeruzalem naar Antiochië gestuurd zijn. In Paulus’ brief aan de Galaten lezen we dat deze ruzie over de Joodse wet gaat. Niemand steunt Paulus. Daarop verlaat Paulus Antiochië en verkondigt hij op andere plaatsen het evangelie (Galaten 2:11-14).

Paulus gaat naar plaatsen waar nog geen christelijke gemeente is. Hij verkondigt het evangelie aan alle mensen. Andere apostelen richten zich vooral tot Joden of gaan naar plaatsen waar er al een christelijke gemeente is. Vaak eisen zij dat alle christenen zich aan de Joodse wet houden. Zij komen zo in conflict met Paulus, die daar heel anders over denkt (Galaten 1:6-9; 2 Korintiërs 11:1-23).