De Heer is mijn herder
Ik leerde hem een tijdje geleden kennen. Zomaar een keer binnengelopen in de kerk. Hij sprak geen woord Nederlands en wij spraken zijn taal niet. Ik knikte dus maar eens vriendelijk en dacht bij mezelf: Deze meneer komt vast nooit meer terug.
Maar dat deed hij wel. Iedere week zag ik hem trouw verschijnen. ‘Wat zoekt hij hier?’ vroeg ik me af. Uiteindelijk raakte ik via een landgenoot van hem en via Google translate in gesprek. 36 jaar lang had hij gedwongen bij een beruchte terreurorganisatie gezeten. Hij had de organisatie verlaten en asiel gekregen in Nederland. In de kerk ervoer hij voor het eerst van zijn leven rust en vrede, zei hij. En hij voegde eraan toe dat hij nu voortaan deze weg wilde volgen.
De vertalende landgenoot viel van zijn stoel. Hij keek me verschrikt aan: ‘De mensen van deze terreurgroep zijn zo slecht, het kan helemaal niet dat die christen willen worden.’ ‘Laten we hem een Bijbel geven en vraag maar of hij het goedvindt dat we een afspraak maken, dan kunnen we naar zijn verhaal luisteren en hem vertellen waar het over gaat in het christelijk geloof,’ zei ik.
Dat wilde hij wel, maar zover kwam het niet. Een week later kreeg ik een berichtje: ‘Sorry, ik kan niet naar de kerk komen.’ Hij bleek een hartaanval gehad te hebben.
We bezochten hem de dag erna op de intensive care. Op die rare, onwaarschijnlijke plek, ver weg van het reguliere, hoorden we iets van zijn uiterst rauwe levensverhaal. Gehersenspoeld, gebruikt als vechtvlees, nooit de kans gehad om te leren. Niet alleen in het Nederlands maar ook in zijn eigen taal analfabeet. En in dit nieuwe land eenzaam tot op het bot.
Toen wees hij naar de ketting om zijn hals met een kruis eraan. ‘Die heb ik gekocht. Iedere keer als ik me alleen voel kijk ik ernaar en denk ik aan Jezus. Hij geeft me rust en vrede. Ik ben niet meer alleen.’
Het was een statement van vertrouwen en geloof. Een moment om stil van te worden. Niemand had het hem nog verder uit kunnen leggen en lezen kon hij niet, maar God had tot zijn hart gesproken en gaf hem troost in deze kritieke toestand.
‘Lees eens psalm 23 in jullie eigen taal voor,’ vroeg ik zijn landgenoot. Dat deed hij. En voor mijn ogen zag ik gebeuren dat dit lied, vierduizend jaar oud, tot leven kwam in een hightech ziekenhuisomgeving in 2022. De woorden raakten de twee mannen die ze voor het eerst van hun leven hoorden diep: ‘De Heer is mijn herder …’ En ze raakten ook de dominee die de tekst uit haar hoofd kende en direct voor haar neus mocht zien dat het inderdaad God zelf is die met Zijn stok en Zijn staf mensen leidt door het dal van de schaduwen van de dood naar groene weiden en vredig water.
Esther van Schie
Migrantenpastor
