Willibrordvertaling

De Willibrordvertaling is een katholieke bijbelvertaling die bedoeld was als opvolger van de Petrus Canisiusvertaling uit 1939.

In 1961 verscheen de vertaling van het Nieuwe Testament, en men besloot om ook een vertaling van het Oude Testament te maken. Die verscheen in vijf losse delen tussen 1966 en 1973. Voor de Psalmen gebruikte men de Psalmenvertaling van Ida M. Gerhardt en Marie H. van der Zeyde, die in 1972 zelfstandig gepubliceerd was. In 1975 verscheen de hele vertaling onder de naam Willibrordvertaling in één band, met een herziene versie van het Nieuwe Testament uit 1961.
In de Willibrordvertaling zijn de resultaten van de moderne bijbelwetenschap en exegese verwerkt, waardoor de inleidingen en toelichtingen sterk verschillen van die uit de Canisiusvertaling. Het taalgebruik in de vertaling zoekt een evenwicht tussen een goede weergave van de bronteksten en verstaanbaar Nederlands.

Van de Willibrordvertaling is in 1995 een sterk herziene versie verschenen. Daarin werd de Psalmenvertaling van Gerhardt en Van der Zeyde vervangen door de KBS-vertaling uit 1982, maar in gereviseerde vorm. De herziene Willibrordvertaling is stilistisch verbeterd, meer een geheel en goed voorleesbaar. In de loop der jaren heeft deze vertaling ook buiten katholieke kring waardering ontvangen.