Spreuken 3:5

Het vers dat hier voorligt, zou ook wel de rode draad door de Bijbel genoemd kunnen worden. Vertrouwen is een diepe realiteit die, puur rationeel gesproken, niet te begrijpen valt. Vertrouwen is bovendien een levensnoodzakelijke werkelijkheid: zonder vertrouwen functioneert een mens niet. Even fundamenteel overigens vertrouwen we de natuur. Ze roept als het ware de dragende grond van het grotere geheel van de werkelijkheid, en die blijft wat ze is. Precies die bestendigheid roept op tot vertrouwen.

Nog sterker is dat zo voor de Bijbelse gelovige, die de werkelijkheid waarneemt en ervaart als gedragen in en door God. De reden voor alle vertrouwen is God als grond van het bestaan. Het is vertrouwen dat letterlijk ‘gegrond’ is. Het betreft een diep vertrouwen in God, die tegelijkertijd fundamenteel de dragende grond én transcendent het oriënterende perspectief van de werkelijkheid is. Tegen de achtergrond van die ervaring gaat het om vertrouwen dat groeit tot volkomen overgave.

Die overgave impliceert, ook in Spreuken 3:5, dat we onszelf een beetje uit handen geven en dat we, zonder een voorzichtig ‘maar’, durven vertrouwen en zeggen: ‘Uw wil geschiede.’ Het gaat daarbij evenwel niet om een loslaten dat een soort opgeven wordt. Veeleer is het ten diepste onszelf uit handen durven geven, om ons leven in grotere en sterkere handen neer te leggen en ons erin gedragen te weten.

Het is ook dat wat Spreuken 3:5 uitdrukt: vertrouw op de Heer, niet op je eigen inzicht. Zijn perspectief is dat van de werkelijkheid zelf. En zijn onwrikbare woord is dat aan Abraham, aan Mozes, aan Samuel, aan David, aan Jeremia, en aan elk van ons: ‘Wees niet bang, want ik ben met u.’

Bénédicte Lemmelijn
Professor Oude Testament en vicedecaan Internationalisering aan de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven, België