Psalmen 137

₁Oan Babels streamen

dêr sieten wy te skriemen,

as wy oan Sion tochten.

₂Dêr hongen wy ús lieren

oan ’e wylgen.

₃Want dêr fregen ús ferdrukkers

ús om sangen,

dy’t ús derûnder hienen om jubel:

Sjong ris in Sionsliet foar ús.

₄Mar hoe soenen wy

in liet foar de Heare sjonge

op frjemde grûn?

₅As ik dij ferjit, Jeruzalem,

dan mei myn rjochterhân fertoarje.

₆De tonge mei my klibje oan it ferwulft,

as ik oan dij net tink,

as ik Jeruzalem net úttil

boppe myn heechste blydskip.

₇Ferjit it net, Heare, wat de Edomiten dien ha,

dy deis dat Jeruzalem foel,

dat se seinen: Slach alles plat,

mei de grûn gelyk!

₈O Babel, fernieler datsto biste,

heil him dy’t dij leannet

nei watst ús oandien hast.

₉Heil him dy’t dyn berntsjes nimt

en tepletter slacht tsjin ’e rots.