Numeri 16

₁Koarach, de soan fan Jishar, de soan fan Kehat, de soan fan Levy en de Rûbeniten Datan en Abiram, soannen fan Eliab, mei On, de soan fan Pêleb, ₂kamen tsjin Mozes yn opstân mei noch twahûndertfyftich oare Israeliten; foarmannen út ’e mienskip, ôffurdigen fan ’e fergearring, mannen fan oansjen. ₃Se hokken gear tsjin Mozes en Aäron en seinen tsjin har: Jim geane te fier, want de hiele mienskip is man foar man hillich en de Heare is yn har fermidden, dat wêrom sette jim dan jimsels boppe de gemeente fan de Heare? ₄Doe’t Mozes dat hearde, liet er him foaroer op ’e grûn falle ₅en hy sei tsjin Koarach en syn hiele binde: Moarnier, dan sil de Heare útslútsel jaan, wa’t sines is en wa’t de hillige is, dy’t Er tichte by Him komme lit. Dy’t Hysels útkiest, dy mei tichte by Him komme. ₆Dit moatte jimme dwaan, Koarach en al syn mannen: Nim moarn wijreekfetten, ₇doch der fjoer yn en lis dêr wijreek by foar de Heare. Dan komt it sà: de man dy’t de Heare útkiest, dat sil de hillige wêze. Jim binne te fier gien, soannen fan Levy! ₈Fierders sei Mozes tsjin Koarach: Harkje dochs, soannen fan Levy! ₉Is it jim net genôch, dat Israels God jimme út ’e mienskip fan Israel ôfsûndere hat en jim tichteby Him komme lit om it tsjinstwurk by de tintwenning fan de Heare te dwaan en de tsjinst foar de mienskip waar te nimmen? ₁₀No’t Er dij en al dyn mei-Leviten sa tichte by Him komme litten hat, easkje jimme it prysteramt no ek noch op? ₁₁Dêrom, do en dy hiele binde fan dij, it is tsjin de Heare, dat jim gearspanne; want Aäron, wa is dat, dat jim tsjin him opsprekke? ₁₂Mozes liet Datan en Abiram, soannen fan Eliab, roppe, mar dy seinen: Wy komme net. ₁₃It is al moai slim genôch, dat jo ús út in lân dat fan molke en hunich oerrint weihelle hawwe om ús yn ’e woestyn stjerre te litten. Wolle jo no ek noch de baas oer ús spylje? ₁₄Nee, jo hawwe ús wier net yn in lân brocht, dat fan molke en hunich oerrint en ús likemin lân en wynbergen yn erfbesit jûn. Tochten jo soms dat jo ús mannen de eagen tichtsmarre koenen? Nee, wy komme net! ₁₅Dêr wie Mozes tige fergrime om, dat hy sei tsjin de Heare: Jou gjin acht op har moaloffer. Net ien fan harren haw ik ek mar in ezel ûntnadere of yn’t ien of oar te nei west.

₁₆Mozes sei tsjin Koarach: Moarn moatte do en dyn hiele binde foar de Heare ferskine, dosels en sij en Aäron. ₁₇Lit dan elk syn wijreekfet nimme, dêr wijreek by dwaan en dat foar de Heare bringe, twahûndertfyftich mei-inoar; Aäron en do ek. ₁₈Doe naam elk fan har syn wijreekfet, se dienen der fjoer yn, leinen der wijreek by en gongen mei Mozes en Aäron by de yngong fan ’e tinte fan ’e moeting stean. ₁₉Doe’t Koarach de hiele mienskip tsjin harren by de tinte fan ’e moeting byinoar brocht hie, ferskynde harren de gloarje fan de Heare.

₂₀De Heare sei tsjin Mozes en Aäron: ₂₁Gean jim by dy binde wei en Ik sil se op ien stuit ferdylgje. ₂₂Doe lieten se har foaroer op ’e grûn falle en seinen: God, o God, Jo dy’t alle minsken it libben jouwe. Sille Jo, as ien man sûndiget, jo grime op ’e hiele mienskip delkomme litte?

₂₃Doe sei de Heare tsjin Mozes: ₂₄Sis tsjin ’e mienskip: Sjoch dat jim allegearre by de wenten fan Koarach, Datan en Abiram weikomme. ₂₅Doe joech Mozes him op en gong nei Datan en Abiram mei Israels âldsten achter him oan. ₂₆Hy sei tsjin ’e mienskip: Jou jim dochs by de tinten fan dy ferkearde mannen wei en kom net oan wat harres is, oars geane jimme fanwegen har sûnden der ek noch oan. ₂₇Dat sa joegen se har ôf, by de wenten fan Koarach, Datan en Abiram wei. Datan en Abiram wienen nei bûten kommen en stienen by de yngong fan har tinten, hjasels en ek har froulju, har soannen en har lytse bern. ₂₈Doe sei Mozes: Hjir sille jim oan witte, dat de Heare my stjoerd hat om dizze dingen te dwaan en dat ik se net út mysels doch. ₂₉As dy dêr har eigen dea stjerre en harren oerkomt wat alle minsken oerkomt, dan hat de Heare my net stjoerd. ₃₀Mar as de Heare wat nijs skept en as de grûn de mûle iepenskuort en har mei al wat harres is ferslynt en hja libbensliif yn it deaderyk ferdwine, dan sille jimme fergoed witte, dat dy mannen de Heare slim tenei west hawwe. ₃₁Hy hie dy wurden noch mar amper sein, of de grûn ûnder harren spjalte; ₃₂de ierde skuorde de mûle wiid iepen en ferslynde harren mei har húshâldings en mei alle minsken dy’t by Koarach hearden mei al har besit. ₃₃Libbensliif gongen se mei al wat harres wie, del yn it deaderyk, de ierde gong oer har hinne ticht en sa waarden se wei út ’e gemeente. ₃₄Doe’t de Israeliten, dy’t dêr omhinne stienen, har gûlen hearden, makken se allegearre dat se fuort kamen, want, tochten se, aanst ferslynt de ierde ús ek noch! ₃₅Doe kaam der in fjoer fan de Heare en dat fertarde de twahûndertfyftich man dy’t wijreek offeren.