Leviticus 24

₁De Heare sei tsjin Mozes: ₂Hjit de Israeliten, dat se dy foar de ferljochting suvere olive-oalje bringe fan fynstampte oliven, dat de lampe altyd troch baarne kin. ₃Bûten it foarkleed fan ’e ferbûnsakte, yn ’e tinte fan ’e moeting foar de eagen fan de Heare moat Aäron der altydtroch fan ’e jûn oant ’e moarns foar soargje. It is in altydduorjend foarskrift foar jim geslachten. ₄Op ’e ljochter fan suver goud moat er altydtroch de lampen foar de eagen fan de Heare yn oarder hâlde. ₅Dan moatst fyn moal krije en dêr tolve koeken fan bakke. Twa tsiende efa moal foar ien koeke. ₆Dan moatst dy koeken op twa steapels, seis op in steapel, lizze op ’e tafel fan suver goud, foar de eagen fan de Heare. ₇En by elke steapel moatst suvere wijreek lizze en dat sil by it brea tsjinje as oantinkensoffer, in fjoeroffer foar de Heare. ₈Elke sabbatdei alweroan moatte se klearmakke wurde foar de eagen fan de Heare, as in altydduorjend ferbûn fan ’e kant fan de Israeliten. ₉It sil foar Aäron en syn soannen wêze. Hja moatte it opite op in hillich plak, want it is heechhillich. It is foar altyd syn oandiel yn ’e fjoeroffers fan de Heare.

₁₀De soan fan in Israelityske frou – it wie de soan fan in Egyptysk man – wie yn it fermidden fan ’e Israeliten meigien. En yn it kamp rekke de soan fan dy Israelityske frou slaande deilis mei in Israelitysk man. ₁₁Doe ferwinske de soan fan ’e Israelityske frou de Namme en flokte, dat se brochten him by Mozes. Syn mem har namme wie Sjelomyt, in dochter fan Dibry, út ’e stam Dan. ₁₂En se setten him yn bewar, dat de Heare sels útslútsel oer him jaan soe.

₁₃Doe sei de Heare tsjin Mozes: ₁₄Bring de flokker it kamp út en allegearre dy’t it heard hawwe moatte him de hannen op ’e holle lizze en dan moat de hiele mienskip him stiennigje. ₁₅Sis dan tsjin ’e Israeliten: Alleman dy’t syn God flokt, moat syn sûnde drage, ₁₆mar dy’t de namme fan de Heare ferwinsket moat wis stjerre. De hiele mienskip moat him stiennigje. De frjemdling likegoed as de lânsman moat stjerre, as er de Namme ferwinsket.

₁₇Elk dy’t in minske, wa dan ek, deaslacht, moat wis stjerre. ₁₈Wa’t in stik fee deaslacht, moat it fergoedzje, libben foar libben. ₁₉En as ien syn folksgenoat oan it lichem skeint, dan moat mei him dien wurde, sa’t hy dien hat: ₂₀breuk foar breuk, each foar each, tosk foar tosk. Sa’t hy in minske skeind hat, dat moat him ek oandien wurde. ₂₁Dy’t in stik fee deaslacht, dy moat it fergoedzje, mar dy’t in minske deaslacht, dy moat stjerre. ₂₂Ien en deselde rjochtsregel sil foar jimme jilde, foar de frjemdling likegoed as foar de lânsman.

₂₃En Mozes sei dat tsjin ’e Israeliten, dat se brochten de flokker it kamp út en stiennigen him. De Israeliten dienen, sa’t de Heare Mozes hjitten hie.