Genesis 41

₁It wie oan ’e ein fan twa folle jierren, dat Farao dreamde, dat er by de rivier stie. ₂En sjedêr: sân kij kamen út ’e rivier op, glânzich fan oansjen en bêst yn it fleis. Hja begûnen te weidzjen yn it wâlgers. ₃Achter har oan kamen noch sân kij út ’e rivier op, ûnsjoch fan meagerens. Hja gongen neist de oare kij stean oan ’e kant fan ’e rivier. ₄Doe frieten de kij, dy’t ûnsjoch fan meagerens wienen, de sân kij dy’t glânzich en fleizich wienen, op. En doe waard Farao wekker.

₅Dêrop foel er yn ’e sliep en dreamde foar de twadde kear: En sjoch: sân ieren, swier en skoan, skeaten op út ien strie. ₆En sjedêr: sân skrale en troch de eastewyn fertoarre ieren spruten nei har út. ₇Doe slokten de sân skrale ieren de sân swiere en folle ieren troch. Doe waard Farao wekker en sjoch, it wie in dream.

₈De oare moarns wied er ynwindich oeral, dat hy stjoerde guon om alle wiersizzers fan Egypte en alle wizen dy’t dêr wienen op te roppen en Farao fertelde har syn dream, mar der wie gjinien dy’t Farao dy útlizze koe. ₉Doe sei de opperskinker tsjin Farao: Myn sûnden wurde my hjoed wer yn it sin brocht. ₁₀Farao wie lilk op syn tsjinners en hy sette my fêst yn it hûs fan ’e kommandant fan ’e liifwacht, my en de opperbakker. ₁₁Yn ien-en-deselde nacht krigen hy en ik doe in dream. Elk krige in dream mei in eigen betsjutting. ₁₂No wie dêr by ús in Hebrieusk jongfeint, in slaaf fan ’e kommandant fan ’e liifwacht en dy fertelden wy ús dreamen. Hy joech elk in útlis al nei’t syn dream wie. ₁₃En it is krektsa kommen as hy ús útlein hat: My hawwe se wer yn myn amt oansteld en him hawwe se ophongen.

₁₄Doe stjoerde Farao guon om Joazef te roppen en hja hellen him hastich út ’e put en nei’t er him skeard en oare klean oandien hie, kaam er by Farao. ₁₅Farao sei tsjin Joazef: Ik haw in dream hân en der is gjinien dy’t dy útlizze kin. No haw ik fan jo heard, dat jo, as jo in dream hearre, dy útlizze kinne. ₁₆Mar Joazef antwurde Farao: Ikke net, mar God sil Farao’s wolwêzen him bekend meitsje. ₁₇Doe sei Farao tsjin Joazef: Yn myn dream stie ik op ’e wâl fan ’e rivier. ₁₈En sjedêr: út ’e rivier kamen sân kij op, tsjok yn it fleis en glânzich fan oansjen en hja begûnen te weidzjen yn it wâlgers. ₁₉En sjedêr: achter har oan kamen sân oare kij op, meager en tige ûnsjoch fan meagerens. Ik haw noch noait sokken yn Egyptelân sjoen, sa min. ₂₀Doe frieten de meagere, ûnsjogge kij de earste sân fette kij op. ₂₁Mar doe’t se dy yn it liif hienen, wie it net te merken dat hja se yn krige hienen. Hja seagen der noch like ûnsjoch út as foartiid. Doe waard ik wekker. ₂₂Doe seach ik yn myn dream dat sân ieren, swier en skoan, út ien strie opskeaten. ₂₃En sjedêr: sân toarre, skrale en troch de eastewyn útdroege ieren, dy’t nei har opskeaten. ₂₄Doe slokten de sân skrale ieren de sân skoandere ieren troch. Ik haw it de wiersizzers ferteld, mar gjinien kin it my útlizze.

₂₅Dêrop sei Joazef tsjin Farao: Wat Farao dreamd hat, is ien en itselde. Dêr’t God mei dwaande is, dat hat Hy Farao ferteld. ₂₆De sân skoandere kij dat binne sân jierren en de sân skoandere ieren binne ek sân jierren. It is ien en deselde dream. ₂₇En de sân meagere, ûnsjogge kij, dy’t nei har opkamen, binne sân jierren en de sân lichte en troch de eastewyn útdroege ieren, dat sille sân hongerjierren wêze. ₂₈It is lykas ik tsjin Farao sein haw: Dêr’t God mei dwaande is, dat hat Hy Farao ferteld. ₂₉Sjoch, der komme sân jierren fan grutte oerfloed yn hiel Egyptelân. ₃₀Dêrnei sille der sân hongerjierren oanbrekke. De hiele oerfloed yn Egypte sil dan fergetten wêze en de hongersneed sil it lân útrûpelje. ₃₁En fan dy oerfloed yn it lân sil neat mear te fernimmen wêze, fanwegen dy honger neitiid, want dy sil o sa slim wêze. ₃₂En dat Farao, foar de twadde kear, de dream nochris wer krige, dat is, omdat by God dy saak fêst stiet en God sil it mei gauwens dwaan. ₃₃Dat lit Farao no omsjen nei in ferstannich en wiis man en dy sette oer Egypte. ₃₄As Farao dat dien hat, lit Farao dan ek amtners oanstelle oer Egyptelân en lit Farao in fyfte part fan it lân, yn ’e sân jierren fan oerfloed, fan ’e Egyptners heffe. ₃₅Hja moatte al dat iten fan ’e goede jierren, dy’t op kommendewei binne, byinoar bringe en hja moatte it nôt opslaan ta beskikking fan Farao, as iten yn ’e stêden en dat bewarje. ₃₆Dat iten moat tsjinje as foarried foar it lân, foar de sân hongerjierren dy’t der yn Egypte wêze sille. Dan sil it lân net fan honger omkomme.

₃₇Dat plan like Farao en al syn tsjinners skoan ta. ₃₈En Farao sei tsjin syn tsjinners: Soenen wy wol in man fine kinne as dizze, dy’t Gods Geast yn him hat? ₃₉Dat Farao sei tsjin Joazef: Neidat God jo dat allegearre witte litten hat, is der gjinien sa ferstannich en wiis as jo. ₄₀Jo sille oer myn hûs gean en nei wat jo sizze, sil myn hiele folk him skikke. Allinne wat de troan oangiet sil ik heger stean as jo.

₄₁Fierders sei Farao tsjin Joazef: Sjoch, ik set jo oer hiele Egypte. ₄₂Doe die Farao syn segelring fan ’e hân en joech dy Joazef oan ’e hân en hy liet him yn linnen klean klaaie en hong him in gouden keatling om ’e hals. ₄₃En hy liet him op ’e twadde wein ride dy’t er hie, en hja rôpen foar him út: Doch hulde! Sa stelde er him oan oer hiele Egypte. ₄₄Farao sei tsjin Joazef: Ik bin Farao, mar sûnder jo sil yn hiel Egypte gjinien syn hân of foet optille. ₄₅En Farao joech Joazef de namme: Safnat Paneäch en hy joech him Asnat, de dochter fan Potifeara, de pryster fan On, as frou. En Joazef teach derop út, hiel Egypte troch.

₄₆Joazef wie tritich jier, doe’t er foar Farao, de kening fan Egypte, stie. En doe’t Joazef by Farao wie, reizge er hiel Egypte troch. ₄₇It lân joech yn de sân jierren fan oerfloed ûnwitend folle frucht. ₄₈Hy brocht alle iten, dat der dy sân jierren yn Egypte groeide, byinoar en sloech dat op yn ’e stêden. It iten dat fan in fjild kaam, dat om in stêd hinne lei, sloech er yn dy stêd op. ₄₉Joazef brocht ûnwitend folle nôt byinoar, suver as it sân fan ’e see. Safolle dat se mar ophâlden fan tellen, want der wie gjin tellensein oan. ₅₀Ear’t der in hongerjier oanbrutsen wie, krige Joazef twa soannen dy’t Asnat, de dochter fan Potifeara, de pryster fan On, him skonk. ₅₁En Joazef neamde de âldste Manasse, want, sei er, God hat my al myn muoite en myn hiele heite hûs ferjitte litten. ₅₂En de twadde neamde er Efraïm, want, sei er, God hat my fruchtber makke yn it lân fan myn ellinde.

₅₃Doe’t de sân jierren fan oerfloed yn Egypte om wienen, ₅₄begûnen de sân hongerjierren, krekt sa’t Joazef it sein hie. Der wie hongersneed yn alle lannen, mar oeral yn Egypte wie brea. ₅₅Doe’t ek hiel Egypte honger begûn te krijen, rôp it folk oan Farao om brea. Mar Farao sei tsjin alle Egyptners: Gean mar nei Joazef en doch wat hy jim seit. ₅₆Der wie honger yn it hiele lân en Joazef die alles iepen dêr’t mar nôt yn wie en hy ferkocht nôt oan ’e Egyptners, mei’t de honger al mar slimmer waard yn Egypte. ₅₇En de hiele wrâld kaam nei Egypte om nôt fan Joazef te keapjen, want de honger wie slim yn ’e hiele wrâld.