Genesis 35

₁God sei tsjin Jakob: Meitsje dy klear, gean nei Bet-El en set dy dêr del. Do moatst dêr in alter meitsje foar de God dy’t dy ferskynd is, doest foar dyn broer Ezau op ’e flecht wiest. ₂Doe sei Jakob tsjin syn húsgesin en tsjin allegearre dy’t by him wienen: Doch de frjemde goaden dy’t jim ha, fuort en reinigje en ferklaai jim. ₃Wy wolle ús klearmeitsje om nei Bet-El ta. Dan wol ik dêr in alter meitsje foar de God dy’t my antwurde hat de deis dat ik it swier hie, en dy’t by my west hat op ’e wei dy’t ik gien bin. ₄Doe joegen se Jakob al de frjemde goaden dy’t se yn har besit hienen en de ringen dy’t se yn ’e earen hienen. En Jakob bedobbe se ûnder de terebint fuort by Sichem. ₅En doe’t hja opbrieken, lei der in skrik foar God oer de stêden om har hinne, dat hja setten de soannen fan Jakob net achternei.

₆Sa kaam Jakob te Lûz yn it lân Kanaän, dat is Bet-El, hy en alle folk dat by him wie. ₇Hy boude dêr in alter en neamde dat God fan Bet-El, want dêr hie God Him oan him iepenbiere doe’t er op ’e flecht wie foar syn broer Ezau. ₈En Deboara, de minne fan Rebekka stoar en waard begroeven súd fan Bet-El ûnder in ikebeam, dy’t de namme krige fan Skriemers-iik.

₉En God ferskynde op ’e nij oan Jakob doe’t er weromkaam út Paddan-Aram wei en Hy segene him. ₁₀God sei tsjin him:

Dyn namme is Jakob.

Net langer sil dyn namme Jakob neamd wurde,

mar Israel sil dyn namme wêze.

En Hy neamde syn namme Israel. ₁₁God sei tsjin him:

Ik bin God de Almachtige!

Wês fruchtber en win oan yn tal.

In folk, ja in mienskip fan folken sil út dy ûntstean

en keningen sille út dyn lichem komme.

₁₂En it lân dat Ik jûn haw

oan Abraham en Izaäk,

jou Ik dy,

en dyn neigeslacht nei dy sil Ik dit lân jaan.

₁₃Doe fear God wer omheech, by him wei, fan it plak dêr’t Er mei him sprutsen hie. ₁₄En Jakob sette in tinkstien oerein op it plak dêr’t Er mei him sprutsen hie, in stiennen teken. Hy stoarte dêr in drankoffer op en geat dêr oalje oer. ₁₅En Jakob neamde dat plak, dêr’t God mei him sprutsen hie: Bet-El.

₁₆Doe brieken se op fan Bet-El en hja wienen noch net oan Efrata ta, doe wie it mei Rachel safier. It waard in swiere befalling. ₁₇En wylst hja it sa swier hie ûnder de befalling, sei de baakster tsjin har: Wês net bang, want ek diskear ha jo in soan. ₁₈En wylst de siken har bejoegen – want hja stoar – joech se him de namme Ben-ony, mar syn heit neamde him Benjamin. ₁₉Sa stoar Rachel en hja waard begroeven oan ’e wei nei Efrata, dat is Betlehem. ₂₀En Jakob sette in tinkstien op har grêf. Dat is oan hjoed-de-dei ta de tinkstien fan Rachels grêf.

₂₁Doe briek Israel op en in ein Migdal-Eder foarby sette er syn tinte op. ₂₂Wylst Israel yn dat gebiet tahâlde, gong Rûben nei Bilha, syn heite byfrou en sliepte by har en Israel hearde it.

Jakobs soannen wienen mei har tolven. ₂₃De soannen fan Léa: Jakobs âldste Rûben, fierder Simeön, Levy, Juda, Issaskar en Sebûlon. ₂₄De soannen fan Rachel: Joazef en Benjamin. ₂₅De soannen fan Bilha, de slavinne fan Rachel: Dan en Naftaly. ₂₆De soannen fan Silpa, de slavinne fan Léa: Gad en Azer. Dat binne de soannen fan Jakob, dy’t er krige hat yn Paddan-Aram.

₂₇Jakob kaam by syn heit Izaäk te Mamré by Kirjat-Arba – dat is Hebron – dêr’t Abraham en Izaäk as frjemdling tahâlden hienen. ₂₈Doe’t Izaäk 180 jier wie, blies er de lêste sike út. ₂₉Izaäk stoar, yn hege âlderdom nei in ryk libben en waard ferienige mei syn foarfaars. En syn soannen Ezau en Jakob begroeven him.