Exodus 10

₁De Heare sei tsjin Mozes: Gean nei Farao, want Ik haw makke dat hy en syn tsjinstfeinten fan neat witte wolle, dat Ik dizze tekens fan My yn har fermidden dwaan kin ₂en datsto foar de earen fan dyn bern en dyn bernsbern fertelle kinst fan wat Ik yn Egypte ferrjochte haw en hokker tekens Ik ûnder har dien haw. Dan sille jimme witte dat Ik de Heare bin. ₃Doe kamen Mozes en Aäron by Farao en hja seinen tsjin him: Dit hat de Heare, de God fan ’e Hebreeërs te sizzen: Hoelang wegeresto dy ûnder My del te jaan? Lit myn folk gean dat se My tsjinje kinne. ₄Want asto wegerest myn folk gean te litten, dan lit Ik moarn sprinkhoannen op dyn grûngebiet komme. ₅Dy sille sa tsjûk op it lân lizze, dat de grûn net mear te sjen is. Hja sille it oerskot dat noch rêden is en jimme troch de hagel oerlitten, opfrette en alle beammen dy’t by jimme op it fjild waakse, sille se keal frette. ₆Dyn hûs en de huzen fan dyn tsjinstfeinten en fan alle Egyptners sille der fol fan wêze, sa’t dyn foarfaars en de foarfaars fan dyn foarfaars, salang’t hja op ’e ierdboaiem west ha, oant hjoed-de-dei ta noch net belibbe ha. Doe kearde er him om en gong by Farao wei.

₇Farao syn feinten seinen tsjin him: Hoelang sil dy man noch in falstrik foar ús wêze? Lit dy lju gean en de Heare har God tsjinje. Ha jo noch net foar it ferstân dat Egypte deroan giet? ₈Dêrop waarden Mozes en Aäron wer by Farao brocht en dy sei tsjin har: Gean hinne, tsjinje de Heare, jimme God. Wa en wa geane mei? ₉Mozes sei: Wy geane mei ús jongerein en ús âlderein, mei ús soannen en ús dochters; wy geane mei ús lytsfee en ús kij, want wy hâlde in feest foar de Heare. ₁₀Mar hy sei tsjin har: Mei dan de Heare likemin mei jim wêze, as ik ree bin jimme mei jim lytse bern gean te litten. Sjoch, jimme hawwe kwea yn it sin. ₁₁Sa sille wy net! Lit de manlju dan mar gean en de Heare tsjinje. Dêr is it jimme om te rêden! En hja jagen har by Farao wei.

₁₂Doe sei de Heare tsjin Mozes: Stek dyn hân oer Egypte út nei de sprinkhoannen, dat dy oer it lân fan Egypte opkomme en alle grien op it lân, alles dat de hagel noch oerlitten hat, opfrette. ₁₃Mozes stiek syn stôk út oer it lân fan Egypte en de Heare liet dy hiele dei en dy hiele nacht in eastewyn oer it lân waaie en doe’t it moarntiid waard, brocht de eastewyn de sprinkhoannen oan. ₁₄De sprinkhoannen kamen op oer it hiele lân fan Egypte en strieken rûnom del op it grûngebiet fan Egypte. It wie tige slim. Foartiid hienen der safolle sprinkhoannen net west en ek neitiid sille der safolle net wer komme. ₁₅Hja leinen sa tsjûk oer it hiele lân, dat it lân der swart fan wie. Alle grien fan it lân en alle beamfruchten, dy’t de hagel oerlitten hie frieten se op. Dat oan ’e beammen en oan it gewaaks op it lân bleau der yn it hiele lân fan Egypte, gjin sprútsje grien mear oer. ₁₆Dat Farao liet al gau Mozes en Aäron roppe en hy sei: Ik haw sûndige tsjin de Heare, jimme God en tsjin jimme. ₁₇Ferjou my dochs no ek diskear myn sûnde noch en bid foar my ta de Heare, jimme God, dat Er teminsten dizze dea by my weigean lit.

₁₈Doe gong Mozes by Farao wei en bidde ta de Heare. ₁₉En de Heare liet de wyn draaie en it waard in tige hurde westewyn. Dy naam de sprinkhoannen op en smiet se yn ’e Reidsee. Der bleau net ien sprinkhoanne oer yn it hiele grûngebiet fan Egypte. ₂₀Mar de Heare makke dat Farao de stive kop derfoar hâlde en hy liet de Israeliten net gean.

₂₁Doe sei de Heare tsjin Mozes: Stek de hân út nei de himel en dan sil der sa’n tsjusternis oer Egypte komme, dat dy te taasten wêze sil. ₂₂En Mozes stiek syn hân út nei de himel en it waard trije dagen oanien roettsjuster oer it hiele lân fan Egypte. ₂₃De iene seach de oare net en trije dagen lang kaam der gjinien fan syn plak. Dêr’t de Israeliten lykwols wennen, hienen se allegearre ljocht.

₂₄Doe rôp Farao Mozes en sei: Gean mar hinne, tsjinje de Heare. Allinne jimme lytsfee en kij moatte hjir bliuwe. Wol kinne jim lytse bern meigean. ₂₅Mar Mozes sei: Net allinne sille jo ús fleisoffers en brânoffers meijaan dy’t wy de Heare ús God bringe sille, ₂₆mar ek ús fee sil mei ús gean. Gjin klei sil achterbliuwe, want dêrfan moatte wy nimme om de Heare ús God te tsjinjen. Wy witte net wêr’t wy de Heare mei tsjinje sille, ear’t wy dêr oankommen binne.

₂₇De Heare lykwols makke dat Farao de stive kop derfoar hâlde en hy woe har net gean litte. ₂₈Farao sei tsjin him: Gean by my wei en tink derom datsto my net wer ûnder eagen komst, want de deis datst my ûnder eagen komst, wurdt dat dyn dea. ₂₉Mozes sei: Sa’t jo sein hawwe. Ik sil jo net wer ûnder eagen komme.