Deuteronomium 1

₁Dit is it wat Mozes tsjin hiele Israel sprutsen hat, oan ’e oare kant de Jordaan yn ’e woestyn, yn ’e flakte foar Sûf oer, tusken Paran, Tofel, Laban, Chaserot en Dy Sahab. ₂It is fan Hoareb nei Kadesj-Barnéa, oer de wei fan it berchlân fan Seïr, in reis fan alve dagen. ₃De earste deis fan de alfte moanne fan it fjirtichste jier hat Mozes de Israeliten tasprutsen neffens alles dat de Heare him oer har opdroegen hie. ₄It wie neidat hy Sichon, de kening fan ’e Amoriten dy’t te Chesbon wenne en – yn Edreï – Og, de kening fan Bazan, dy te Astarot wenne, ferslein hie. ₅Oan ’e oare kant de Jordaan yn it lân fan Moäb, begûn Mozes dizze wet út te lizzen. Hy sei:

₆De Heare ús God spriek ta ús by de Hoareb: Al langernôch hawwe jim by dizze berch tahâlden. ₇Meitsje jim klear, brek op en gean nei it berchlân fan de Amoriten en nei al har buorlju yn ’e flakte, dy op it berchlân en dy yn it leechlân, dy yn it Suderlân en dy oan ’e kant fan ’e see, it lân fan ’e Kanaäniten en de Libanon oan ’e grutte rivier, de Eufraat, ta. ₈Gean no hinne en nim it lân yn besit, dêr’t de Heare jim foarfaars Abraham, Izaäk en Jakob, fan sward hat, dat Er it har en har neiteam jaan soe. Sjoch, Ik haw dit lân oan jimme oerjûn.

₉Doedestiids sei ik tsjin jimme: Ik kin de noed foar jimme net mear allinne drage. ₁₀De Heare jim God hat jimme sa oanwinne litten, dat jimme hjoed-de-dei sa machtich binne as de stjerren oan ’e loft. ₁₁Ik hoopje dat de Heare, de God fan jimme foarfaars, jimme noch tûzen kear sa machtich meitsje mei as jimme no al binne, en dat Er jimme segenje mei, lykas Er jimme tasein hat. ₁₂Hoe soe ik allinne jimme soarch en lêst en jimme skelen drage kinne? ₁₃Wiis dêrom út jimme stammen wize, ferstannige en kundige mannen oan, dan beneam ik dy ta jimme lieders. ₁₄Jim antwurden my doe: It is in goed ding dat jo dêr sein hawwe, dat moasten wy dwaan.

₁₅Doe naam ik jimme stamhaden, wize en kundige mannen en ik stelde har oer jimme oan as oersten fan tûzen, fan hûndert, fan fyftich en fan tsien en as opsichters foar jimme stammen. ₁₆Doedestiids droech ik jimme rjochters op: Hear beide partijen en sprek in rjochtfeardich fonnis út, likegoed oft it om eigen folk giet of dat der in frjemdling by is. ₁₇Yn ’e rjochtspraak meie jim net ien nei de eagen sjen. Jimme moatte likegoed nei de lytse man as nei de grutte harkje. Wês net bang foar in minske, want it rjocht is God sines. Is in saak jimme lykwols te dreech, bring dy dan by my, dan nim ik dêr kennis fan. ₁₈Sa haw ik jimme doedestiids alles opdroegen, wat jimme dwaan moasten.

₁₉Doe brieken wy op by de Hoareb wei en trieken, lykas de Heare ús God opdroegen hie, troch dizze hiele grutte en skriklike woestyn, dy’t jim sels by ûnderfining kenne, yn ’e rjochting fan it berchlân fan ’e Amoriten en wy kamen te Kadesj-Barnéa oan. ₂₀Ik sei doe tsjin jimme: Jimme binne no kommen by it berchlân fan de Amoriten, dat de Heare ús God ús jout. ₂₁Sjoch, de Heare dyn God hat dij dit lân oerjûn. Tsjoch op, nim it yn besit lykas de Heare de God fan dyn foarfaars dy tasein hat. Wês net bang en tink dy net benaud. ₂₂Jim kamen doe allegearre nei my ta en seinen: Lit ús inkele manlju foarútstjoere, dat dy foar ús it lân opnimme, en ús dan ynljochtsje, hokker wei wy lâns moatte en watfoar stêden wy dêr oantreffe sille.

₂₃Dat like my in goed ding ta, dat ik naam tolve man út jimme fermidden, út elke stamme ien. ₂₄Dy gongen hinne en reizgen it berchlân yn. Hja slaggen oan ’e delling Esjkol ta en namen it dêr op. ₂₅Hja namen wat fan ’e frucht fan it lân mei en brochten dy ús. Doe dienen se ús ferslach en seinen: It lân dat de Heare ús God ús jout, is goed. ₂₆Jim lykwols ha der net hinne wollen en jim kamen yn ferset tsjin wat de Heare jimme God sein hie. ₂₇En jim prottelen yn jim tinten en seinen: Omdat de Heare ús net lije mei, hat Er ús út Egypte helle, dat Er ús yn ’e macht fan ’e Amoriten jaan koe en ús útroegje. ₂₈Wêr moatte wy no hinne? Us bruorren hawwe ús de moed benommen mei har sizzen: It folk is machtiger en langer as wy. De stêden binne grut en himelheech fersterke. En ek hawwe wy dêr Enakiten sjoen.

₂₉Doe sei ik tsjin jimme: Ferblik mar net en wês net bang foar har. ₃₀De Heare, jimme God, giet foar jim út. Hysels sil foar jim stride krekt sa’t Er dat yn Egypte dien hat en jim it foar jim eagen sjoen hawwe. ₃₁en yn ’e woestyn, dêrsto ûnderfûn hast dat de Heare dyn God dy droegen hat, lykas in man syn soan draacht, de hiele wei lâns dy’t jimme gien binne, oant jimme op dit plak oankamen.

₃₂Mar nettsjinsteande dat hawwe jim jim betrouwen net op de Heare jimme God set, ₃₃dy’t foar jimme útgien is op ’e wei om in plak te sykjen, dêr’t jimme legerje koenen, nachts yn it fjoer om jimme de wei te wizen, dêr’t jimme lâns moasten en deis yn in wolk.

₃₄Doe’t de Heare jim dat sizzen hearde, waard Er tige lilk en Hy swarde: ₃₅Gjinien fan dy mannen, fan dit ferdoarne skaai, sil it goede lân sjen, dat Ik har foarfaars mei in eed tasein haw, ₃₆oars net as Kaleb, de soan fan Jefûnne, dy sil it sjen en him en syn bern sil Ik it lân jaan, dêr’t syn fuotstappen lizze, om’t er him oan de Heare hâlden hat.

₃₇Ek waard de Heare om jim lilk op my en Hy sei: Do silst dêr likemin yn komme. ₃₈Jozua, de soan fan Nûn, dy’t yn dyn tsjinst stiet, dy sil dêr komme. Meitsje him dêr foar klear, want hy sil it Israel ervje litte. ₃₉En jim bern, dêr’t jim fan sein hawwe, hja soenen oarlochsbút wurde en jim soannen, dy’t hjoed-de-dei fan goed noch kwea witte, dy sille dêr komme. Oan harren sil Ik it jaan en hja sille it yn besit nimme. ₄₀Mar jimme, kear om en gean op reis nei de woestyn, de kant út nei de Reidsee.

₄₁Doe antwurden jimme my: Wy hawwe tsjin de Heare sûndige. Wy sille der op los en de striid oangean neffens alles wat de Heare ús God ús hjitten hat. Doe die in elk fan jimme syn striidark om en jim soenen samar even op it berchlân ta. ₄₂Mar de Heare sei tsjin my: Sis tsjin har: Gean dêr net op ta en begjin net te striden, want Ik sil net yn jim fermidden wêze. Jim soenen dan ris ferslein wurde kinne troch jim fijannen. ₄₃Doe sei ik dat tsjin jim, mar jim harken net. Jim kamen yn it ferset tsjin wat de Heare sein hie en setten domdryst op it berchlân ta.

₄₄Doe kamen de Amoriten, dy’t yn dat berchlân wennen, jim yn ’e mjitte, en hja sieten jim achternei lykas bijen dat dogge; en hja hawwe yn Seïr op jim ynslein oan Chorma ta. ₄₅Doe’t jimme werom kamen om jim by de Heare út te gûlen, harke de Heare net nei jimme stim en Hy ferhearde jimme net. ₄₆Sa bleauwen jimme in hiel skoft yn Kadesj, hoefolle dagen it ek mar wienen.