2 Korintiërs 12

₁Ik moat wol opsprekke, net dat it wat jout, dochs sil ik komme op fizioenen en iepenbierings fan de Hear. ₂Ik wit fan in kristenminske, fjirtjin jier lyn – oft it yn ’t lichem wie of bûten it lichem, dat wit ik net, God wit it – dat sa’n ien hjir weihelle is oant yn ’e tredde himel. ₃En ik wit fan sa’n man – oft it yn ’t lichem wie of bûten it lichem, dat wit ik net, God wit it – ₄dat er hjir weihelle wie nei it paradys en dêr dingen heard hat, dy’t har net yn wurden sizze litte en dy’t gjin minske útsprekke mei. ₅Op sa’n ien sil ik grutgean, mar net op mysels, of it moast wêze op myn swakheden. ₆As ik al opsprekke woe, ik soe gjin ûnferstân wêze, want ik soe de wierheid sizze. Mar ik lit it; ik wol net dat immen my heger hat as wat er fan my sjocht of heart, ₇al wienen dy iepenbierings noch sa bûtenwenstich. Dêrom, dat ik my nearne op foarstean litte soe, is my in stikel yn it lichem stutsen, in satansboade, om my mei fûsten te slaan. ₈Trije kear haw ik dêr de Hear oer bidden, dat dy satansboade my gewurde litte soe. ₉Mar Hy hat my antwurde: Myn genede is alles dêrst ferlet fan hast, want krêft komt earst goed út yn swakkens. It allerleafst sil ik dan ek grut gean op myn swakheden, dat de krêft fan Kristus yn my wenje mei. ₁₀Dêrom draach ik mei alle wille swakheden, misledigingen, need, ferfolging en benearing om Kristus’ wil. Want as ik swak bin, dan krekt bin ik sterk.

₁₁No bin ik in ûnferstân wurden. Jimme hawwe my dêrta twongen. Want jimme hienen foar my opkomme moatten. Ik haw ommers neat minder west as dy baas-apostels, al bin ik neat. ₁₂De merktekens fan in apostel haw ik sjen litten yn myn wurk ûnder jimme mei alle geduld, mei tekens, wûnders en krêften. ₁₃Want wêr binne jimme yn achterútset by de oare gemeenten, behalven dan dêryn, dat ik sels net op jimme kosten libbe haw? Ferjou my dat ûnrjocht mar.

₁₄Sjoch, dit is de tredde kears dat ik klear stean om nei jimme ta te gean en ik sil wer net op jimme kosten libje. Want it is my net om jimme jild te rêden, mar om jim sels. Bern hoege ommers net foar de heit en mem te garjen, mar âlden foar de bern. ₁₅Wat my oangiet, ik sil mei alle wille offers bringe, ja mysels opofferje foar jimme. As ik al mear fan jimme hâld as fan oaren, hâlde jimme dan minder fan my?

₁₆Lit it sa wêze, ik haw jimme net ta lêst west, mar ik haw jimme mei snoadens fongen, sizze jimme, as in fyn ynlein man. ₁₇Haw ik jimme dan útrûpele troch ien fan harren dy’t ik nei jimme tastjoerd haw? ₁₈Ik haw Titus frege om te gean en dy oare broer meistjoerd. Hat Titus jimme dan faaks útrûpele? Hawwe wy net yn deselde geast hannele? Geane wy net yn deselde fuotstappen?

₁₉Al lang miene jimme, dat wy dwaande binne ússels by jimme skjin te praten. Mar wy sprekke foar it antlit fan God yn mienskip mei Kristus. En dat is allegearre, beminden, om jimme fierder te helpen. ₂₀Want ik haw noed, dat ik jimme, as ik kom, faaks net sa oantreffe sil as ik graach wol, en dat jimme my befine sille sa’t jimme net graach wolle; ik sit deroer yn, dat der rûzje, oergeunst, hjitte hollen, selssucht, laster, rabberij, heechmoed en roerichheden wêze sille. ₂₁Ik haw noed dat myn God my, as ik kom, wer fernederje sil by jimme en dat ik rouje moat oer safolle minsken dy’t eartiids yn ’e sûnde libbe hawwe en noch gjin spyt hawwe oer har ûnreinens, huorkerij en ûnberoaidens.