Als liefde huilt
Bijna tweeduizend jaar geleden speelde zich een drama af in Jeruzalem. Een man die leefde voor liefde en rechtvaardigheid, was ingehaald als bevrijder. Maar toen Hij verder niets deed, werd Hij verraden, in de steek gelaten, veroordeeld en geëxecuteerd. Het tv-programma The Passion stond er donderdag bij stil. Wie waren de vijf belangrijkste personages en wat dreef hen? Theoloog en liedjeszanger Rob Favier belicht hen en probeert ze te verbinden met de wereld van nu. Vandaag: Maria.
Het graf
Niemand kan onder woorden brengen hoeveel pijn een moeder lijdt als haar kind sterft. Volgens de deskundigen is het een van de grootste trauma’s, groter nog dan het verlies van een partner. Want het voelt zo oneerlijk. Het is niet de juiste volgorde. En als je kind ook nog moet sterven omdat het onschuldig veroordeeld is, wordt je verdriet onmetelijk diep.
Jezus was een bijzondere jongen. Als kind gaf Hij niet veel problemen, maar toen Hij twaalf was, begon het al een beetje. Hij hield zich bezig met dingen die andere kinderen niet interesseerden en we moesten Hem weghalen bij de leraren in de tempel. Die stonden versteld van zijn verstand en de onverwachte vragen die Hij stelde. Waar haalde Hij die ideeën vandaan? Wij hadden wel een vermoeden, maar geen pasklare antwoorden.
Kinderen die niet aan het verwachtingspatroon voldoen, hebben het vaak moeilijk. We hebben er serieus over gedacht om de wijze vrouw in ons dorp in te schakelen voor opvoedadvies, maar de wachtlijst was zo lang dat we nu waarschijnlijk nog niet aan de beurt waren geweest. Te veel kinderen die worstelen met de crisistijd waarin ze opgroeien en te weinig middelen om ze allemaal te helpen.
Nu was Jezus geen crisiskind. Hij wist heel goed wat Hij wilde, maar dat was niet helemaal hetzelfde als de toekomst die wij voor ogen hadden. Wij gunden Hem een goede baan. Hij had zelfs het bedrijf kunnen overnemen. Maar Hij ging zijn eigen weg. Een weg die heel mooi was, maar die wij vaak niet begrepen.
We hebben af en toe serieus gedacht dat Hij zijn verstand was verloren en dat we Hem onder dwang mee zouden moeten nemen, maar we konden niet bij Hem komen omdat er zoveel mensen naar Hem luisterden en Hij wilde ons ook niet te woord staan. In het vuur van zijn verhaal vergeleek Hij ons met zijn toehoorders en vond Hij de familieband blijkbaar niet zo belangrijk. Dat deed pijn. We wilden Hem juist beschermen tegen wat zich gisteren voor mijn ogen heeft afgespeeld. Maar hoe lang kan een moeder haar volwassen kind nog vasthouden? Bij liefde hoort immers ook ruimte, anders had ik Hem niet liefgehad, maar verstikt.
Daarom blijf ik Hem trouw, ook in alles wat komen gaat. Maar sinds Jozef is overleden, valt het me zwaar. Nu Jezus’ vrienden zonder Hem verder moeten, kunnen we elkaar misschien helpen om op de been te blijven. Om zijn woorden en idealen te koesteren. Met zijn dood in gedachten moet ik nu nog vaker terugdenken aan hoe het allemaal begon. Aan dat visioen waarin een engel zei dat aan zijn koningschap geen einde zal komen. Ik heb zelden een groter verschil gezien tussen droom en werkelijkheid dan gisteren.
Rob Favier
