Wie was Manasse (koning van Juda) in de Bijbel?

Manasse was koning van het zuidelijke rijk Juda. Hij regeerde van ongeveer 697 tot 642 voor Christus. In het boek 2 Koningen wordt gezegd dat Manasse een erg slechte koning was.

De naam Manasse betekent: Hij doet vergeten. In de Bijbel komen ook andere mannen met de naam Manasse voor: de zoon van Jozef en Asnat, de man van Judit (Judit 8:2) en twee mannen die met buitenlandse vrouwen zijn getrouwd in de tijd van Ezra (Ezra 10:30; Ezra 10:33).

Manasse volgt zijn vader Hizkia op als koning in Jeruzalem (2 Koningen 20:21). In het boek 2 Koningen wordt weinig over zijn koningschap vermeld. De meeste aandacht gaat uit naar zijn maatregelen op het gebied van de godsdienst. Hij voert de verering van Baäl, Asjera, zon, maan en sterren in (2 Koningen 21:3-9). In 2 Koningen 21:6 staat dat hij kinderoffers brengt en doet aan geestenbezwering, waarzeggerij en wichelarij.

Het is wel duidelijk dat de macht van Assyrië in Manasses tijd groot is. In 701 voor Christus, tijdens de regering van Manasses vader Hizkia, wordt Juda door Sanherib veroverd. Sindsdien staat de Judese koning onder controle van Assyrië. Mogelijk heeft dat feit de godsdienstige maatregelen van Manasse beïnvloed.
In de jaarberichten van de Assyrische koning Esarhaddon (680-669 voor Christus) wordt Manasse genoemd: hij moet Esarhaddon helpen bij een bouwproject in Nineve. Manasse wordt ook genoemd op een lijst van koningen die Assurbanipal (668-627 voor Christus) in 667 voor Christus steunen bij de verovering van Egypte.
Manasse is als koning van Juda een trouwe vazal geweest van Esarhaddon en Assurbanipal. Dat betekent dat hij geen zelfstandige koning meer was, maar bescherming kreeg van de Assyrische koning. Daardoor konden Manasse en zijn vader zelf eigenlijk weinig politieke beslissingen nemen.

Manasse volgt het slechte voorbeeld van koning Achab van Israël (1 Koningen 16:31-33). De daden van Manasse zijn zelfs zo slecht dat de profeten voorspellen dat Juda en Jeruzalem daar zwaar voor zullen worden gestraft. Op die manier wordt in het boek 2 Koningen de ondergang van het koninkrijk Juda verklaard (2 Koningen 24:3; 2 Koningen 24:20).

In 2 Kronieken 33:10-13 wordt verteld dat Manasse spijt heeft gekregen van zijn zondige gedrag. Dat gebeurt tijdens zijn gevangenschap in Babel. In het deuterocanonieke boekje Gebed van Manasse erkent de koning zijn schuld en bidt hij om vergeving (zie ook 2 Kronieken 33:19). Na zijn terugkeer in Jeruzalem maakt Manasse een einde aan de verering van andere goden (2 Kronieken 33:15-17).