Consequenties

Op de lagere school vond ik dit een van de meest spannende Bijbelverhalen. Sowieso het verhaal over Sodom en Gomorra, met als toetje de vrouw van Lot die in een zoutpilaar verandert. Inmiddels, veertig jaar verder, is het voor mij een Bijbelverhaal geworden dat veel vragen oproept. God die steden vernietigt? God die mensen om een ogenschijnlijk kleine en best te begrijpen overtreding verandert in een zoutpilaar? Wie zou bij zoveel geluid en spektakel niet eventjes omkijken?
In de zoutvlaktes bij de Dode Zee kun je je iets meer voorstellen van de ruigheid van het leven in Bijbelse tijden én in deze omgeving. Ondanks dat het er geweldig mooi is, is leven er niet of nauwelijks mogelijk. Leven met God is niet alleen maar iets wat past bij woorden als ‘fijn’, ‘leuk’ en ‘warm’. In de Bijbel kom je ook beelden voor God tegen als ‘rots’ – een plek die bescherming biedt, een plek waar je je kunt verdedigen. Op zo’n doodse plek als de zoutvlaktes bij de Dode Zee, in de zinderende hitte, begrijp je dat veel beter dan in je gezellige woonkamer in Nederland of Vlaanderen.

God is een kracht om rekening mee te houden – Hij houdt van ons mensen, maar vraagt ook iets van ons. En als je je niks aantrekt van zijn geboden, van zijn wil, dan – zo zegt dit verhaal – heeft dat consequenties. Niet per se iets wat we allemaal prettig vinden om te horen – maar wel goed om ons te realiseren. En laten we het ook zien als een bemoediging: in het geloof gaat het wel écht ergens om!

Bij Kerst denken veel mensen als eerste aan de gezelligheid van lichtjes in de kerstboom en samen eten. Maar juist daardoor kan het contrast met alles wat schuurt, in deze wereld en misschien wel in ons geloof, nog groter voelen. Hoe ga jij hiermee om?