Romeinen 9

₁Ik sprek de wierheid as ien dy’t by Kristus heart, ik leagenje net. Myn gewisse, dat ûnder de macht fan de hillige Geast is, ferklearret it mei: ₂Der is wat dat my tige fertrietlik makket en dat my it herte sûnder ophâlden piniget. ₃Ik woe wol dat ik sels ferflokt wie en fier fan Kristus, om myn bruorren, myn eigen fleis en bloed. ₄It binne ommers Israeliten, se binne as Gods bern oannommen, se hawwe de hearlikheid, de ferbûnen, de wet, de earetsjinst en de beloften. ₅Se stamje fan ’e aartsfaders ôf en as minske is út har de Kristus berne, dy’t boppe alles is, God, heech te priizjen oant yn ivichheid. Amen. ₆Mar it is net sa dat Gods wurd net mear jildt. Want allegearre dy’t fan Israel ôfstamje, binne dêrom noch net wierliken Israel, ₇en likemin binne allegearre dy’t fan Abraham ôfstamje, wierliken syn bern, mar God seit: De bern fan Izaäk sille as dyn ôfstammelingen jilde. ₈Dat betsjut: Net de bern dy’t op natuerlike wize te wrâld kommen binne, binne bern fan God, mar de bern dy’t har bestean oan Gods belofte te tankjen hawwe, telle mei as ôfstammelingen. ₉Want it wurd fan ’e beloften wie sa: Om dizze selde tiid hinne sil Ik komme en dan sil Sara in soan hawwe. ₁₀Dat is noch net alles: Rebekka moast bern krije fan mar ien man, ús foarfaar Izaäk. ₁₁En doe’t har bern noch net te wrâld kommen wienen en goed noch kwea dien hienen, waard der tsjin har sein: De âldste sil de jongste tsjinje. ₁₂Sa woe God fan krêft bliuwe litte dat Hy beskikt en útkiest, net op grûn fan ’e dieden fan ’e minsken, mar op grûn fan Him dy’t ropt. ₁₃Sa stiet der ek beskreaun:

Jakob haw Ik leafhân,

mar Ezau haw Ik hate.

₁₄Wat sille wy dêr dan fan sizze? God docht dochs gjin ûnrjocht? Ut-noch-yn net! ₁₅Want tsjin Mozes seit Er:

Ik sil My erbarmje oer wa’t Ik my erbarmje,

en Ik sil meilijen hawwe mei wa’t Ik meilijen haw.

₁₆It hinget dus net ôf fan ’e minske dy’t wòl of dy’t him ynspant, mar fan God dy’t Him erbarmet. ₁₇Want de Skrift seit tsjin ’e Farao: Krekt dêrfoar haw Ik dy dertroch skuord om yn dy myn macht sjen te litten en om myn namme oer de hiele wrâld bekend te meitsjen. ₁₈Sa erbarmet Er Him oer wa’t Er wol, en makket Er behurde, wa’t Er wol.

₁₉No silsto tsjin my sizze: Wat hat Er dan noch oan te merken? Wa kin it hâlde tsjin syn wil? ₂₀Mar wa bisto dan wol, o minske, datsto tsjin God abbelearje soest? It diggelguod seit dochs net tsjin dy’t it makket: Wêrom hawwe jo my sa makke? ₂₁Of kin de pottebakker mei de klaai net dwaan wat er wol, en meitsje út ’e selde klute in aparte en in deagewoane faas? ₂₂En as it noris sa wie: God woe syn grime toane en syn macht bekend meitsje? Dêrom hat Er mei grut geduld dy lju ferdroegen foar wa’t syn grime ornearre wie, dy’t ryp wienen foar de ûndergong. ₂₃Hy woe ek de rykdom fan syn majesteit bekend meitsje oan ’e minsken dêr’t Er Him oer erbarme, dy’t Er tefoaren foar de hearlikheid reemakke hat.

₂₄Dat binne wy dy’t Er net allinne út ’e Joaden, mar ek út ’e heidenen roppen hat. – Wa soe dêr dan wat fan sizze doare? – ₂₅Sa’t Er yn Hoséa seit:

₂₇Mar Jesaja ropt oer Israel út:

₂₉It sil wêze lykas Jesaja al earder sein hie:

₃₀Wat sille wy dêr dan fan sizze? Dit, dat heidenen, al leinen se har der net op út, dochs de gerjochtichheid krige hawwe, te witten de gerjochtichheid troch te leauwen. ₃₁Mar Israel, al lei it him út op in wet dy’t harren frijút gean litte soe, is dêr net oan ta kommen. ₃₂En wêrom net? Om’t Israel net fan it leauwen útgong, mar fan ’e dieden. Se hawwe har stjitten oan ’e stroffelstien, ₃₃lykas der beskreaun stiet: