Iepenbiering 9

₁Dêrnei trompette de fyfte ingel; en ik seach in stjer dy’t út ’e himel wei op ’e ierde fallen wie, en dy krige de kaai fan ’e put nei de Ofgrûn. ₂Doe makke er de put nei de Ofgrûn iepen; en der stiigde reek út dy put op lykas fan in grutte oven, dat de sinne en de loft waarden troch de reek út ’e put fertsjustere. ₃Ut dy reek saaiden sprinkhoannen op ’e ierde del en dy krigen macht sa’t de skorpioenen fan ’e ierde dy ek hawwe. ₄Der waard harren sein, dat se it gers op it lân net tramtearje mochten en gjin inkelde griene plant en gjin inkelde beam; oars net as de minsken dy’t it segel fan God net op ’e foarholle hawwe. ₅Se mochten dy net om hals bringe, mar wol fiif moanne lang pinigje; dat pinigjen liket op dat fan in skorpioen, as dy in minske stekt. ₆Yn dy dagen sille de minsken de dea sykje, mar dy noait fine kinne: se sille graach stjerre wolle, mar de dea giet foar harren op ’e rin. ₇Fan foarm liken dy sprinkhoannen op hynders, dy’t ta de oarloch útrist binne; op ’e kop hienen se sokssawat as gouden kroanen, har gesicht like op dat fan minsken. ₈Har hier wie as frouljushier en har tosken as liuwetosken. ₉Har boarst like wol in izeren pânser, en it lûd fan har wjukken like op dat fan in grutte kloft hynder-en-weinen dy’t nei de striid opdrave. ₁₀Se hienen sturten as skorpioenen en ek angels; yn ’e sturt siet by harren de macht, om de minsken fiif moanne lang te tramtearjen. ₁₁As har kening hienen se de ingel fan ’e Ofgrûn, dy’t yn it Hebrieusk Abaddon hjit en yn it Gryksk Apollyon (Fernieler).

₁₂De earste wee-rop is foarby; mar hjirnei komt noch twa kear in wee-rop.

₁₃Doe trompette de sechste ingel; en ik hearde in stimme tusken de fjouwer hoarnen wei fan it gouden alter, dat foar God stie. ₁₄Dy stimme sei tsjin ’e sechste ingel, dy’t mei de trompet yn ’e hân stie: Meitsje de fjouwer ingels los, dy’t fêstbûn sitte by de grutte rivier de Eufraat. ₁₅Doe waarden de fjouwer ingels losmakke dy’t klearhâlden wienen foar dy oere, dy dei, dy moanne en dat jier, om in tredde part fan ’e minsken om hals te bringen. ₁₆En it tal ruters fan ’e ôfdielingen hynstefolk wie 20.000 kear tsientûzenen; dat tal hearde ik neamen. ₁₇Sa seach ik yn myn fizioen de hynders en dy’t dêr op sieten, mei fjoerreade en dûnkerreade en swevelgiele pânsers. En de koppen fan ’e hynders wienen as liuwekoppen en fjoer en reek en swevel kamen har ta de bek út. ₁₈Troch dy trije pleagen stoar it tredde part fan ’e minsken, troch it fjoer, de reek en de swevel dy’t dy hynders ta de bek út kamen. ₁₉Want de macht sit by dy hynders yn ’e bek en yn ’e sturt; har sturten binne as slangen, der sitte koppen op, en dêr tramtearje se de minsken mei. ₂₀Mar de oare minsken, dy’t net troch dy pleagen omkamen, bekearden har nòch net fan ’e praktiken dy’t se derop neihâlden, fan it oanbidden fan kweageasten en ôfgodsbylden fan goud, sulver, koper, stien en hout, dy’t net sjen of hearre of rinne kinne; ₂₁en se bekearden har ek net fan har moardnerijen, noch fan har tsjoenderijen, har huorkerij of fan har dieverijen.