Lukas 10

₁Dêrnei wiisde de Hear noch twaënsantich man oan, en stjoerde dy twa by twa foar Him út nei alle stêden en doarpen dêr’t Er sels hinne soe. ₂Hy sei tsjin harren: De risping is grut, mar de arbeiders binne minmachtich. Freegje dêrom de Hear fan ’e risping om mear arbeiders te stjoeren foar it ynheljen.

₃Set de stap deryn en tink derom: Ik stjoer jimme as lammen midden ûnder de wolven. ₄Nim gjin jildponge, gjin rânsel en gjin sandalen mei. Bring ûnderweis gjin groetenissen oer. ₅As jimme in hûs yn geane, sis dan earst: Frede oer dit hûs! ₆As der in man fan frede wennet, dan sil jimme fredewinsk sines wêze. Mar is dat sa net, dan sil dy fredewinsk by jimme weromkomme. ₇Allinne yn dat hûs meie jimme tahâlde en ite en drinke, wat se jim foarsette. Want wa’t arbeidet komt syn lean ta. Rin net fan it iene hûs nei it oare. ₈Op alle plakken dêr’t jimme komme en opnommen wurde, meie jimme ite wat jim foarset wurdt, ₉de siken dy’t dêr binne, helpe en tsjin de minsken sizze: Gods ryk is ticht oan jimme ta kommen.

₁₀Komme jimme yn in plak dêr’t se jimme net talitte, gean dan de strjitte op en sis: ₁₁Sels de moude fan jim stêd dy’t ús oan ’e fuotten sit, feie wy der ôf. Dy meie jimme hâlde. Mar tink derom: Gods ryk is tichteby. ₁₂Ik sis jimme: Foar Sodom sil it dy deis better út te hâlden wêze as foar dy stêd.

₁₃Wee dij, Choarazin, wee dij Betsaïda, want as yn Tyrus en Sidon de grutte wûnders dien wienen, dy’t by jimme dien binne, dan soenen se al lang ta ynkear kommen wêze en yn sekkeguod en jiske sitten hawwe. ₁₄Mar foar Tyrus en Sidon sil it by it oardiel better út te hâlden wêze as foar jimme. ₁₅En do, Kafárnaüm, tochtste faaks, datst optild wurde soest oant yn ’e himel? Nee, oant yn it deaderyk silst delsmiten wurde! ₁₆Dy’t nei jimme harket, harket nei My. Dy’t jimme fersmyt, fersmyt My. Dy’t My fersmyt, fersmyt Him dy’t My stjoerd hat.

₁₇De twaënsantich kamen bliid werom en fertelden: Hear, troch jo namme jouwe ek de duvels har ûnder ús del. ₁₈Hy sei tsjin harren: Ik seach de satan as de wjerljocht út ’e himel fallen.

₁₉Ja, Ik haw jimme de macht jûn om oer slangen en skorpioenen hinne te rinnen, macht oer it hiele leger fan ’e fijân: neat sil jimme kwea dwaan, hoe dan ek. ₂₀Bliid moatte jimme wêze, net omdat de duvels har ûnder jim deljouwe, mar omdat jim nammen yn ’e himel optekene binne.

₂₁Doe wie it ek, dat Er optein troch de hillige Geast útrôp: Ik loovje Jo, Heit, Hear fan himel en ierde: Jo hawwe dy dingen foar wizen en gelearden ferburgen hâlden en se ienfâldigen iepenbiere. Ja, myn Heit, sa woenen Jo it hawwe. ₂₂Alles is my yn hannen jûn troch myn Heit, en gjinien wit wa’t de Soan is, as allinne de Heit; gjinien wa’t de Heit is, as allinne de Soan en elkenien oan wa’t de Soan it iepenbierje wol.

₂₃Doe kearde Er Him apart nei syn learlingen en sei: Lokkich de eagen dy’t sjogge, wat jimme sjogge. ₂₄Ja, Ik sis jimme, gâns profeten en keningen hienen graach sjen wollen, wat jimme sjogge, en hearre wollen, wat jimme hearre, mar it hat harren net barre mocht.

₂₅Doe kaam in wetgelearde oerein om Him te hifkjen en sei: Master, wat moat ik dwaan om diel te krijen oan it ivige libben? ₂₆Jezus sei tsjin him: Wat stiet der yn ’e Wet? Wat lêze jo dêr? ₂₇Hy antwurde: Do silst de Hear, dyn God, leafhawwe mei dyn hiele hert, dyn hiele siel, dyn hiele krêft, dyn hiele ferstân en dyn neiste sa ast dysels leafhast. ₂₈Jezus sei tsjin him: Dat is it goede antwurd. Doch it sa en jo sille it libben hâlde. ₂₉Mar hy woe himsels grut hâlde en sei tsjin Jezus: En wa is myn neiste?

₃₀Doe naam Jezus wer it wurd en sei: Der wie ris in man, dy reizge fan Jeruzalem nei Jericho. Underweis foel er yn ’e hannen fan rovers. Dy klaaiden him út, rânselen him ôf, en doe’t se fuortgongen, lieten se him healdea lizze. ₃₁Tafallich kaam der in pryster lâns. Dy seach him wol, mar rûn oan ’e oare kant fan ’e wei foarby. ₃₂Sa kaam der ek in levyt by dat plak lâns. Doe’t dy him seach, rûn er ek oan ’e kant fan ’e wei foarby.

₃₃Mar der kaam ek in Samaritaan, dy’t ûnderweis wie, by him lâns. Doe’t dy him seach, krige er tige mei him te dwaan. ₃₄Hy gong nei him ta, geat oliveoalje en wyn yn syn wûnen en ferbûn dy. Doe sette er him op syn eigen ryddier, brocht him yn in herberge en soarge foar him. ₃₅De oare moarns helle er twa denaarjes foar ’t ljocht en joech dy oan ’e kastlein mei de wurden: Pas goed op him, en as jo mear kosten hawwe, sil ik jo dy op ’e weromreis betelje. ₃₆Wa fan dy trije tinkt jo, is no de neiste fan ’e man dy’t yn rovershannen fallen wie? ₃₇Hy sei: Dy’t him út meilijen holpen hat. Doe sei Jezus tsjin him: Doch jo tenei ek sa.

₃₈Op har reis kaam Er ris yn in doarp. In frou dy’t Marta hiet, ûntfong Him yn har hûs. ₃₉Dy Marta hie in suster, Maria, en dy gong oan ’e fuotten fan Jezus sitten en harke nei syn wurden. ₄₀Marta lykwols moast iderkear hinne en wer, om’t se in soad te berêden hie. Dochs joech se har der even by en sei: Hear, kinne Jo it goedkrije, dat myn suster it betsjinjen allinne foar my opkomme lit? Sis har dochs, dat se mei oanpakt. ₄₁Mar Jezus antwurde har: Marta, Marta, oer in bulte dingen sitte jo yn soarch en noed. ₄₂It giet lykwols mar om ien ding. Maria hat it bêste part keazen. Dat sil har net ôfnommen wurde.