Jozua 9

₁Doe’t alle keningen dat hearden, dy’t oan ’e oare kant de Jordaan wennen, yn it berchlân en de flakte en oan it hiele strân fan ’e Grutte See oant foar ’e Libanon oer, de Hetiten, de Amoriten, de Kanaäniten, de Perizziten, de Chiwwiten en de Jebûsiten, ₂ferbûnen se har mei-inoar om ienriedich tsjin Jozua en Israel te striden.

₃Doe’t de ynwenners fan Gibeön lykwols hearden wat Jozua mei Jericho en Ai dien hie, ₄gongen dy ek mei liepens te wurk. Hja gongen hinne en bearden, dat se boaden wienen, hja namen ferslitene sekken mei op har ezels en ferslitene, teskuorde en wer byinoarhelle wynsekken. ₅Ofrûne en belape skuon hienen se oan ’e fuotten en hja hienen skurve klean oan, en it brea dat se mei op reis hienen, wie allegearre like droech en krûmelich. ₆Doe’t se by Jozua yn ’t kamp te Gilgal oankamen, seinen se tsjin him en tsjin ’e mannen fan Israel: Wy binne út in fier lân weikommen; no dan, meitsje in ferbûn mei ús. ₇Dêrop seinen de mannen fan Israel tsjin ’e Chiwwiten: Miskien wenje jimme wol fuortby ús en hoe soenen wy dan in ferbûn mei jim slute kinne? ₈Doe seinen se tsjin Jozua: Wy binne jo tsjinners en Jozua sei tsjin har: Wa binne jim en wêr komme jimme wei? ₉Hja seinen tsjin him: Jo tsjinners binne út in tige fier lân kommen om de namme fan de Heare, jo God, want wy hawwe fan ’e rop oer Him heard en alles wat Hy dien hat yn Egypte ₁₀en alles wat Hy dien hat oan ’e beide keningen fan ’e Amoriten oare kant de Jordaan, oan Sichon, de kening fan Chesjbon en Og, de kening fan Bazan, dy’t te Asjtarot wenne. ₁₁Doe seinen de âldsten en alle ynwenners fan ús lân tsjin ús: Nim iten mei foar ûnderweis en gean harren yn ’e mjitte. Sis dan tsjin har: wy binne jim tsjinners. No dan, slút in ferbûn mei ús. ₁₂Dit brea fan ús hawwe wy waarm út ’e hûs wei meinommen foar ûnderweis, doe’t wy fuortgongen om nei jim ta te gean en sjoch no: it is droech en krûmelich. ₁₃Dizze wynsekken, dy’t wy fol dien ha doe’t se nij wienen, sjoch, dy binne teskuord en dizze klean en skuon fan ús binne fersliten op it bloedige lange ein. ₁₄Doe namen de mannen wat fan har iten oan, mar se fregen net nei wat de Heare sei. ₁₅Jozua sleat doe freonskip mei har en makke in ferbûn mei har, dat hy har yn it libben litte soe. De foaroansteanden fan ’e gemeente beswarden it har.

₁₆Mar trije dagen neidat se in ferbûn mei har sletten hienen, hearden se, dat it har neiste buorlju wienen, ja, dat se fuortby har wennen. ₁₇Want doe’t de Israeliten opbrutsen wienen, kamen se de tredde deis by dy lju har stêden. Dat wienen: Gibeön, Kefira, Beëarot en Kirjat-Jeärim. ₁₈De Israeliten fochten net mei har omdat de foarmannen fan ’e gemeente it har by de Heare, de God fan Israel, sward hienen en de hiele gemeente prottele op ’e foarmannen. ₁₉Alle foarmannen lykwols seinen tsjin ’e hiele gemeente: Wy hawwe it harren sward yn ’e namme fan de Heare, de God fan Israel, dat wy kinne har no net oanfalle. ₂₀Sa sille wy mei har dwaan: Wy sille har yn it libben litte om gjin grime oer ús te heljen fanwegen de eed dy’t wy har sward hawwe. ₂₁Mar wol seinen de foarmannen tsjin har: Hja meie yn it libben bliuwe, (mar hja moatte houthakkers en wetteropputters wêze foar ’e hiele gemeente); doe waarden se houthakkers en wetteropputters foar de hiele gemeente, sa’t de foarmannen tsjin har sein hienen. ₂₂Doe liet Jozua har by him komme en sei tsjin harren: Wêrom hawwe jim ús bedragen en sein: wy wenje fier fan jimme ôf, wylst jimme fuortby ús wenje? ₂₃No dan, jim binne ferflokt. Der sil net ien fan jimme wêze dy’t gjin slaaf is; houthakkers en wetteropputters foar it hûs fan myn God. ₂₄Doe joegen se Jozua antwurd en seinen: It wie jo tsjinstfeinten foar wier ferteld, wat de Heare, jo God, hjitten hie oan syn tsjinstfeint Mozes. Hy soe jimme it hiele lân jaan en alle ynwenners derfan foar jim útroegje. Dat wy waarden om jimme tige bang foar ús eintsje libben en doe hawwe wy dit stik útheefd. ₂₅En no, wy binne yn jo macht. Doch mar mei ús, sa’t jo it goed en rjocht fine om te dwaan. ₂₆Sa die er dan mei har en hy rêde har út ’e hân fan ’e Israeliten, dat dy har net deasloegen. ₂₇Jozua stelde har dy deis oan as houthakkers en wetteropputters foar de gemeente en foar it alter fan de Heare oant hjoed-de-dei ta, op it plak dat Hy útkieze soe.