1 Samuël 4

₁Sa krige hiele Israel it wurd fan Samuël te hearren.

De Israeliten trieken ris op om tsjin ’e Filistinen te striden en hja legeren har te Eben-Haëzer, wylst de Filistinen har yn Afek legeren. ₂Dêrop stelden de Filistinen har yn slachoarder foar de Israeliten oer. En doe’t de striid him útwreide, waarden de Israeliten ferslein troch de Filistinen. Dy deaden yn ’e slach op it iepen fjild likernôch 4000 man.

₃Doe’t it folk werom wie yn it legerkamp, seinen de âldsten fan Israel: Hoe komt it dochs dat de Heare ús hjoed troch de Filistinen ferslaan litten hat? Lit ús de bûnsarke fan de Heare ophelje út Sjilo wei, dat Hy yn ús fermidden komt en ús ferlost út ’e macht fan ús fijannen. ₄Dêrop stjoerde it folk berjocht nei Sjilo en hja droegen de bûnsarke fan de Heare Almachtich, dy’t boppe de kearûb-ingels troanet, dêrwei en de beide soannen fan Ely, Chofny en Pinechas, wienen dêr by Gods bûnsarke. ₅Sadree’t de bûnsarke fan de Heare yn it kamp kaam, jubelen alle Israeliten wol sa lûd, dat de grûn droane derfan. ₆De Filistinen hearden dat geskreau en hja seinen: Wat betsjut dat lûd geskreau yn it kamp fan ’e Hebreeërs? ₇Doe’t se te witten kamen dat de arke fan de Heare yn it kamp kommen wie, waarden de Filistinen benaud, want se tochten: God is yn it kamp kommen. Hja seinen: Wee ús, want soks is noch net earder foarkommen. ₈Wee ús, wa kin ús rêde út ’e macht fan dy geweldige God? Dit is dy God dy’t de Egyptners mei allerhanne pleagen slein hat yn ’e woestyn. ₉Wês moedich en hâld jimme as keardels, Filistinen; dat jimme de Hebreeërs net hoege te tsjinjen, lykas hja jimme tsjinne hawwe! Hâld jimme as keardels en striid!

₁₀Doe foelen de Filistinen oan en de Israeliten waarden ferslein, dat in elk naam de wyk nei syn eigen tinte. It wie ien grutte slachting. Der foelen fan ’e Israeliten tritichtûzen man fuotfolk. ₁₁Gods arke waard ek bútmakke en de beide soannen fan Ely, Chofny en Pinechas stoaren.

₁₂Doe rûn in Benjaminyt hurd fan it front wei en kaam dyselde deis noch yn Sjilo oan mei stikkenskuorde klean en modder op ’e holle. ₁₃Wylst er oankaam, siet Ely op in stoel oan ’e kant fan ’e wei út te sjen, want hy siet tige yn noed oer Gods arke. Doe’t dy man dêr oankommen wie, fertelde er it yn ’e stêd, dat de hiele stêd jammere deroer. ₁₄Ely hearde dat jammerjen en sei: Wat foar opskuor is dat? Doe rûn dy man der gau hinne en fertelde it Ely. ₁₅Ely no wie achtennjoggentich jier en de eagen stienen him stiif, dat hy koe net mear sjen.

₁₆Dy man sei tsjin Ely: Ik kom fan it front, ja ik bin dêr hjoed weiflechte. Doe sei er: Wat is der foarfallen, myn jonge? ₁₇De boadskipper antwurde: Israel is op ’e flecht slein foar de Filistinen en der hat in grutte slachting west ûnder it folk. Ek jo beide soannen Chofny en Pinechas binne stoarn en Gods arke is bútmakke. ₁₈Doe’t er dat fan Gods arke neamde, foel Ely achteroer fan ’e stoel njonken de poarte, dat hy briek de nekke en stoar, want de man wie âld en swier. Fjirtich jier hied er rjochter oer Israel west.

₁₉Syn skoandochter, de frou fan Pinechas wie swier en rûn op alle dagen. Doe’t se it berjocht hearde, dat Gods arke bútmakke en har skoanheit en har man stoarn wienen, setten de fleagen yn. Hja kromp yninoar en krige it bern.

₂₀Doe’t se op stjerren lei, seinen de froulju dy’t by har stienen: Wês mar net bang, want jo hawwe in soan krige. Hja joech lykwols gjin antwurd en sloech it gjin acht. ₂₁Mar se neamde it jonkje Ikabod en sei: De eare is fuort út Israel, omdat Gods arke bútmakke wie en om har skoanheit en har man. ₂₂Hja sei: Fuort is de eare út Israel, want Gods arke is bútmakke.