Elke kerk een troubadour
De afgelopen week was het de Week van de Geloofsopvoeding – en niet geheel toevallig ook de Kinderboekenweek. Het (voor)lezen en voorleven van verhalen is immers het belangrijkste dat je je kinderen op geloofsgebied mee kunt geven. Als predikant in de kerk en vrijwillig pleinwacht bij de basisschool van mijn kinderen heb ik het genot om ontzettend veel kinderen in mijn woonplaats te leren kennen, en zijn er tal van momenten dat ik iets mag meegeven van de verhalen die mijn leven dragen.
In mijn werk als predikant wil ik realistisch zijn over de plek die wij als kerk innemen. Vroeger was het volk er om de kerk te dienen – nu is het meestal andersom. Ik vind die positie eigenlijk wel prettig. Het is daarmee ook een kerk zonder pretenties of machtsmisbruik aan het worden. Maar de keerzijde van een kerk in de marge is dat onze verhalencultuur ontzettend verschraald is. Ik ben niet bang voor schermen of games, maar ik mis de verbeeldingskracht. Ik geloof dat deze wereld snakt naar goede verhalen. En laat de Bijbel daarin nou grootleverancier zijn.
En dus pleit ik voor een troubadour in elke kerk. Je weet wel – zo’n rondreizende verhalenverteller, die jonkvrouwen en ridders van de laatste nieuwsfeitjes en legendes voorziet in bedompte ridderzalen. Troubadours – verhalers van onbekende nieuwe werelden. Ik denk dat we zijn vergeten hoe waardevol onze verhalen zijn en hoezeer ze een nieuwe generatie houvast kunnen bieden in een soms zinloze wereld. En dat ze in staat zijn een frisse nieuwe wereld te openen in onze bedompte schermcultuur. Een wereld waarin wonderen de norm zijn, en wanhoop de uitzondering.
Een troubadour leest niet voor, maar neemt zijn luisteraars mee. Hij schetst beelden, verrast, daagt uit en brengt in verlegenheid. Een troubadour leeft in dienst van de verhalen. Een troubadour verontschuldigd zich niet voor zijn verhalen. Als je bij elk wonder of elke rauwe gewelddadigheid eerst een disclaimer plaatst kun je het verhaal helemaal laten zitten. En dus gaat Goliaths hoofd er gewoon af, en loopt Jezus ongehinderd over het water (Petrus heeft er iets meer moeite mee). Verhalen zijn er allereerst om verhaald te worden – niet om plat te duiden. Laat het maar schuren. Ontdek dat het schuren niet het verhaal zelf maar onze eigen werkelijkheid verandert. En dat is hoog tijd.
In ons jeugdwerk staat het vertellen van verhalen dan ook centraal. Hoe meer verhalen hoe beter. We maken hierbij sinds kort dankbaar gebruik van het creatieve materiaal van Bijbel Basics, maar doen ook kinderdiensten rond Bijbelverhalen. In coronatijd lieten we bijvoorbeeld Judas vloggen over Jezus in Jeruzalem. Er gebeurt iets bijzonders als we Bijbelverhalen gaan ‘troubadouren’. De meest chaotische groepen worden muisstil als een verhaal gaat leven. Alsof we gewijde grond betreden.
Laatst kwam een buitenkerkelijke moeder van twee hardcore ADHD’ertjes naar me toe. Ze waren die zondagmiddag in een kinderdienst geweest, waarin ik de rol van troubadour op me had genomen. Ze vroeg me of ze ook gewoon op zondag naar de dienst konden komen? Aangezien je dat niet elke dag te horen krijgt, vroeg ik haar waarom. Ze antwoordde: ‘Toen we thuiskwamen waren ze ongewoon rustig en ze gingen onverwacht goed slapen. Dus doe mij dat maar elke zondag.’
Nou, graag.
Kortom: elke kerk een troubadour. Je hebt er vast al eentje lopen. Je herkent ze aan de kampvuurgeur, rijke fantasie en aanstekelijke lach. Leeftijd geen bezwaar. Laat hen de verhalen vertellen – en laat dan de verhalen hun werk doen.
Pim Brouwer
Is missionair- en jeugdpredikant in de Protestantse Gemeente Maassluis.
Check het YouTubekanaal
