De taal van het zwijgen
Bijna tweeduizend jaar geleden speelde zich een drama af in Jeruzalem. Een man die leefde voor liefde en rechtvaardigheid, was ingehaald als bevrijder. Maar toen Hij verder niets deed, werd Hij verraden, in de steek gelaten, veroordeeld en geëxecuteerd. Het tv-programma The Passion stond er donderdag bij stil. Wie waren de belangrijkste personages? En was het einde verhaal toen de hoofdpersoon dood was, of …? Theoloog en liedjeszanger Rob Favier probeert het verhaal te verbinden met nu. Vandaag: Jezus.
Bij Johannes 20: 11-18
Waarom zweeg Ik? Ik heb wel wat dingen gezegd, maar die woorden schenen niet te landen. Had Ik de moed opgegeven? Ik heb toch in Getsemane geprobeerd alles in de hand van mijn Vader te leggen? De eenzaamheid en de angst die Ik daarbij voelde, lieten Mij wel naar woorden zoeken.
Maar hoeveel zin heeft het om woorden te spreken die niet gehoord worden? Als mensen zo overtuigd zijn van hun oordeel, worden ze horende doof en ziende blind. Ze zouden zich des te meer verschanst hebben in hun eigen gelijk als Ik Me had verdedigd. Een luguber spel van argumenten over en weer, waarbij de uitslag al bij voorbaat vast staat. Want het ging hier niet om waarheid, maar om macht. En wie denkt in complotten, vindt altijd zijn bevestiging. De angst om de controle te verliezen is groter dan het denken zelf. En in tijden van een crisis als deze voelen mensen zich bedreigd en kunnen zelfs de vreemdste theorieën ontwikkelen.
Ik had maar één wapen in mijn leven: het wapen van de Liefde. Daarmee heb Ik de wereld wakker gemaakt en veranderd. Maar wie geen verandering wil, kan Mij niet volgen, maar slechts aanklagen. Daarom gaf Ik de voorkeur aan zwijgen.
Misschien zweeg Ik ook omdat Ik nog zocht naar de volledige overgave. Toen Ik ruim een week geleden juichend werd ingehaald in deze stad, wist Ik al hoe weinig zeggend waardering van mensen is. Vrijdag riepen ze dingen die zelfs te zwaar waren voor Mij.
Maar misschien heb Ik door te zwijgen juist wel meer gezegd dan duizend woorden. Misschien sprak Ik door te zwijgen ook voor al diegenen die de eeuwen door het zwijgen werd opgelegd omdat ze de waarheid spraken. Omdat ze wisten dat het anders kan. Dat heb Ik laten zien in mijn daden én in mijn woorden. En daarom moest Ik deze beker leegdrinken tot op de bodem, hoeveel pijn er ook was.
In mijn godverlatenheid bleef Ik hopen dat mijn Vader voor Mij zou spreken. Hij had het eerste woord toen Hij uitriep ‘Er zij licht’ – en er was licht. Hij maakte Mij tot zijn levende Woord dat van zijn waarheid mocht getuigen.
En nu, na de dodelijke stilte van het graf, heeft Hij zelf mijn zwijgen doorbroken. De steen van het bittere einde is weggenomen en er valt nieuw licht op mijn bestaan. Eeuwigheidslicht. Zijn stem heeft de duisternis van het kruis overwonnen. Ik mag weer spreken en de woorden zingen van het overwinningslied. Het laatste woord is de Liefde en iedereen wiens naam Ik noem, zal Mij herkennen in de tuin van het Leven.
Rob Favier