Christ is risen!

Deze blog is in het Engels geschreven. Lees jij liever Nederlandstalige blogs? Scroll dan naar beneden voor de Nederlandse vertaling.

The mystery of Christ’s death and resurrection is a pattern of reality woven into every part of creation. Christ suffers with us in prisons, hospitals, refugee camps, and broken families. And yet we too will rise because Christ has risen.

Christ’s death and resurrection symbolize a never-ending cycle that manifests itself in the pathway of life and in the ups and downs of our existence. This mystery goes beyond human lives and touches the whole of creation: cold winter days are replaced with the beautiful spring as nature colors the naked trees with beautiful green leaves, and colorful flowers cover the earth with their beauty. Or perhaps as a terrible wound on the flesh that starts to be covered with new skin.

Christ’s death and resurrection are two sides of the same coin; there is a season of despair, suffering, and eventually death, and a season of resurrection and triumph. Death and resurrection of Christ remind me of David’s words ‘weeping may last for the night, but a shout of joy comes in the morning’ (Psalm 30:5, NASB). Yes, Jesus Christ died once and for all, and He rose from the dead once and for all. Still, His death and resurrection are an ongoing process – something that repeats itself. When we go through suffering (even though at that moment we may not realize it), somehow, somewhere, we know that it will end.

As we suffer now, Christ suffers in us and with us. He suffers in the ruins of the devastating war in Ukraine. He suffers along with a child who lost her dad in the Mediterranean Sea while fleeing, or with a patient in intensive care who struggles to live. Christ suffers in prisons, hospitals, refugee camps, and broken families. And yet, however long it may take, with our scars left behind, we too will rise because Christ has risen. Eventually, we will overcome, though we remember the days of agony. Just like the wounded hands of risen Jesus remind us of His suffering and the price He has paid on the cross.

‘Christ is risen’ means hope has defeated despair, justice has defeated injustice, freedom has broken the chains of bondage, life has triumphed over death, and love has conquered hatred. Yes! Christ is risen. Therefore love, and only love, has the final word. Love always wins! It is not the easiest way, it is not simple, but love wins at the end.

As believers, we pray and wait for the day when all things will be new, where there will be no more death or tears, pain or sorrow. However, until that day, we can choose to become the wounded hands and feet of Jesus. Wounded hands and feet, because we too are broken vessels, we too have scars from the past – yet we can choose to love and care for our fellow humans and creation. As Jesus reminds us we need to care for each other: ‘Truly I tell you, whatever you did for one of the least of these brothers and sisters of mine, you did for me.’(Matthew 25:40, NIV). ‘For I was hungry, and you gave me something to eat, I was thirsty, and you gave me something to drink, I was a stranger and you invited me in, I needed clothes and you clothed me, I was sick, and you looked after me, I was in prison, and you came to visit me’ (Matthew 25:35-36, NIV). We can only do this by means of Christ-given love working through us.

In such a time as this, let us choose to be the wounded hands and feet of the risen Christ.

Samuel Lee
University lecturer at the Vrije Universiteit Amsterdam Faculty of Religion and Theology; director for Center for Theology of Migration; founder of the Foundation Academy of Amsterdam, offering higher education for migrants, refugees, and persecuted minorities.

Door Samuel Lee

Het mysterie van Christus’ dood en opstanding vormt een patroon dat in elk onderdeel van de schepping is ingeweven. Christus lijdt met ons in gevangenissen, ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en gebroken gezinnen. Toch zullen wij ook opstaan – omdat Christus is opgestaan.

Christus’ dood en opstanding symboliseren een eindeloze cyclus die te zien is in ieders levensweg en in de hoogte- en dieptepunten van ons bestaan. Dit mysterie overstijgt mensenlevens en raakt de hele schepping: koude winterdagen worden opgevolgd door de beeldschone lente, wanneer de natuur de naakte bomen kleurt met prachtige, groene bladeren, en kleurrijke bloemen de aarde bedekken met hun schoonheid. Of misschien begint een vreselijke vleeswond dicht te groeien, zodat nieuwe huid hem bedekt.

Christus’ dood en opstanding zijn twee kanten van dezelfde medaille. Er is een seizoen van wanhoop, lijden en uiteindelijk dood, en een seizoen van opstanding en overwinning. Christus’ dood en opstanding doen me denken aan Davids woorden: ‘Met tranen slapen we ’s avonds in, ’s morgens staan we juichend op’ (Psalm 30:6). Ja, Jezus Christus stierf eenmalig voor de zonden (Hebreeën 10:12), en Hij stond eenmalig op uit de dood. Toch zijn Christus’ dood en opstanding een voortgaand proces, iets wat zich herhaalt. Als we door lijden gaan (hoewel we dat op dat moment misschien nog niet beseffen), weten we dat het ooit ergens zal eindigen.

Als we op dit moment lijden, lijdt Christus in ons en met ons. Hij lijdt in de ruïnes van de vernietigende oorlog in Oekraïne. Hij lijdt met een kind dat haar vader heeft verloren tijdens de overtocht over de Middellandse Zee, op de vlucht. Hij lijdt met een patiënt op de intensive care die strijdt om te overleven. Christus lijdt in gevangenissen, ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en gebroken gezinnen. Maar hoe lang het ook duurt, ook wij zullen opstaan en onze wonden achterlaten, omdat Christus opgestaan is. Uiteindelijk zullen we overwinnen, ook al herinneren we ons de dagen van leed. Net als de verwonde handen van de opgestane Jezus ons herinneren aan zijn lijden en de prijs die Hij betaald heeft aan het kruis.

‘Christus is opgestaan’ betekent dat de hoop de wanhoop heeft verslagen, dat de gerechtigheid de ongerechtigheid heeft overwonnen, dat de vrijheid de ketenen van de slavernij heeft verbroken, dat het leven heeft getriomfeerd over de dood en dat de liefde de haat heeft overmeesterd. Ja! Christus is opgestaan. Daarom heeft de liefde, en alleen de liefde het laatste woord. De liefde overwint altijd! Het is niet de makkelijkste weg, het is niet eenvoudig, maar uiteindelijk wint de liefde.

Als gelovigen bidden we en wachten we op de dag dat alle dingen nieuw worden, als er geen dood of tranen meer zijn, geen pijn of verdriet. Maar tot die dag kunnen we kiezen om de gewonde handen en voeten van Jezus te worden. Gewonde handen en voeten omdat ook wij gebroken aardewerk zijn (Psalm 31:13): we hebben onze littekens uit het verleden. Toch kunnen we ervoor kiezen lief te hebben en te zorgen voor onze medemensen en de schepping. In de woorden van Jezus, die ons eraan herinnert voor elkaar te zorgen: ‘Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan’ (Matteüs 25:40). ‘Ik had honger en jullie gaven Mij te eten, Ik had dorst en jullie gaven Mij te drinken. Ik was een vreemdeling en jullie namen Mij op, Ik was naakt en jullie kleedden Mij. Ik was ziek en jullie bezochten Mij, Ik zat gevangen en jullie kwamen naar Mij toe’ (Matteüs 25:35-36). We kunnen dit alleen doen door Christus’ liefde die door ons heen stroomt. Laten we met het oog op een tijd als deze kiezen om de verwonde handen en voeten van de opgestane Christus te zijn.

Samuel Lee
Dr. Samuel Lee is migrantenvoorganger in Amsterdam en directeur van het Center for Theology of Migration aan de Vrije Universiteit, in opdracht van SKIN. Van 2019-2020 was hij Theoloog des Vaderlands.