Bijbelverhalen in de sloppenwijken

Voor de kerstactie van het NBG bracht fondsenwerver Samuel Visser een bezoek aan India. In de sloppenwijken van de Indiase metropool Bangalore ziet hij hoe weeshuizen en kerken zich ontfermen over kasteloze kinderen. Kinderen zonder achternaam naar wie niemand omziet. ‘Mijn eigen vader en moeder zijn overleden aan gele koorts. Als ik verdrietig ben omdat ik mijn vader mis, denk ik eraan dat ik een vader in de hemel heb die voor me zorgt. Daarom vind ik het Onze Vader zo mooi. De woorden van dit gebed zijn zo krachtig.’ De 13-jarige Rosy kijkt me aan terwijl ze haar tranen probeert te onderdrukken.

Ik ben op bezoek in India. Met een aantal collega’s van het Indiaas Bijbelgenootschap doorkruis ik de sloppenwijken om verschillende weeshuizen en kerken te bezoeken. Deze kerken ontfermen zich over kasteloze kinderen naar wie niemand omziet. Bijzonder om dit met eigen ogen te zien.

In de sloppenwijken kunnen ouders vaak nauwelijks voor hun kinderen zorgen. Ze combineren meerdere banen om de eindjes aan elkaar te knopen. Door de uitzichtloze situatie grijpen veel werkeloze vaders naar de alcohol. Verwaarlozing en misbruik zijn geen uitzondering. Sommige ouders verlaten hun gezin zelfs of sturen de kinderen de straat op. Ook komen we veel weeskinderen tegen.

Via de kerken spreek ik tientallen kinderen, die me hun levensverhaal vertellen. De verhalen die ik hoor maken diepe indruk op me. Ik denk aan mijn eigen kinderen die zich geen zorgen hoeven maken wat er op tafel staat of welke kleding ze aandoen. En die alle kansen van de wereld hebben om te leren of studeren.

Enigszins beschroomd vraag ik de kinderen wat ze het mooiste Bijbelverhaal vinden en waarom. Hun antwoorden verrassen me. Zonder uitzondering noemen ze meteen een Bijbelverhaal. Vaak koppelen ze het aan hun eigen leven of aan een concrete situatie. Het wordt me wel duidelijk dat de Bijbelverhalen echt leven voor deze kinderen. En dat raakt me!

Zo ontmoet ik de 9-jarige Roopa, die het verhaal van de wonderbare spijziging mooi vindt. Voor haar spreekt het niet vanzelf dat ze drie maaltijden op een dag heeft. ‘Dat Jezus 5.000 mensen voedt met vijf broden en twee vissen, doet mij denken aan deze kerk. Hier krijgen ook elke dag zoveel mensen te eten’, zegt ze stralend.

De 14-jarige Deena (het meisje op de foto hiernaast) is haar ouders verloren en woont al acht jaar in een weeshuis. Zij voelt zich zelf soms net Ruth: ‘Ruth zegt tegen haar schoonmoeder: uw volk is mijn volk en uw God is mijn God. Ik voel me hier in het weeshuis ook in een nieuwe familie opgenomen. Ik zou mijn naam zelfs wel willen veranderen naar Ruth.’

Terug naar Rosy, die met haar zusje Tulsi inmiddels bij een tante woont. We bezoeken dit gezin. In het piepkleine huisje wonen zeven mensen. Koken, eten, slapen, huiswerk maken, het moet allemaal in één ruimte gebeuren. Rosy’s tante snikt hevig als ze vertelt dat er eigenlijk geen geld is om de twee nichtjes op te vangen. Gelukkig krijgt het gezin steun van de kerk. Als we vertrekken, vraagt ze ons om voor haar en haar kinderen te bidden.

Deze kerst voeren we bij het Nederlands Bijbelgenootschap actie om 25.000 arme kinderen in India een eigen kinderBijbel te geven. Ik kan u verzekeren dat dit voor deze kinderen een onvergetelijk geschenk is. Het is een teken dat er mensen zijn die aan deze kasteloze kinderen denken. En de verhalen zullen eindeloos worden gelezen en voorgelezen.

Deze blog is geschreven door Samuel Visser, Hoofd fondsenwerving NBG
Foto’s: Joyce van de Veen

Kijk voor meer informatie over de kerstactie op www.bijbelgenootschap.nl/india.