15 januari - Spreuken 1:20-33

₂₀Wijsheid roept in de straten,

over de pleinen klinkt haar stem,

₂₁ze laat zich horen bij de poorten,

te midden van alle rumoer roept ze uit:

₂₂‘Hoe lang nog, onnozele mensen,

hechten jullie aan je onvolwassenheid,

koesteren jullie, spotters, het eigen gelijk,

keren jullie, dwazen, je tegen kennis?

₂₃Luister, neem mijn berispingen ter harte –

dan beziel ik je met mijn geest,

dan laat ik je delen in mijn wijsheid.

₂₄Maar toen ik je riep, wees je me af,

toen ik je mijn hand bood, nam je die niet aan.

₂₅Al mijn goede raad heb je in de wind geslagen,

elke berisping heb je genegeerd.

₂₆Daarom lach ik om je ellende,

schater ik het uit om je ongeluk,

₂₇wanneer het ongeluk op je afkomt als een storm,

de ellende als een onweer over je losbarst,

leed en nood je treffen.

₂₈Dan zul je me roepen, maar ik antwoord niet,

je zult me zoeken, maar je vindt me niet.

₂₉Want je was afkerig van mijn kennis

en toonde geen ontzag voor de HEER.

₃₀Je nam mijn raad niet aan

en verachtte mijn berispingen.

₃₁Daarom pluk je de wrange vruchten van je plannen,

je daden liggen je zwaar op de maag.

₃₂Want wie onnozel is, gaat aan zijn halsstarrigheid ten onder,

en zelfgenoegzaamheid brengt de dwazen om.

₃₃Maar wie naar mij luistert zal veilig zijn,

hij hoeft geen angst te hebben voor het kwaad.’