Stralen | 11/14

₄Je bent zo mooi, vriendin van mij,

zo bekoorlijk als Tirsa,

zo lieflijk als Jeruzalem,

een ontzagwekkende verschijning.

₅Wend je ogen af, ze verwarren mij.

Je haar golft als een kudde geiten

die afdaalt van de Gilead.

₆Je tanden zijn als witte schapen:

twee aan twee komen ze uit het water,

er ontbreekt er niet een.

₇Als het rood van een granaatappel

fonkelt je lach,

door je sluier heen.

₈Ook al zijn er zestig koninginnen,

en wel tachtig bijvrouwen,

meisjes zonder tal,

₉zoals mijn duif is er maar één,

mijn allermooiste is de enige.

De enige voor haar moeder is zij,

een stralend licht voor wie haar baarde.

Alle meisjes die haar zien, prijzen haar gelukkig,

elke koningin, elke bijvrouw juicht haar toe.

₁₀Wie is zij,

die daar oplicht als de dageraad,

zo helder als de volle maan,

zo stralend als de zon,

wie is die ontzagwekkende verschijning?

₁₁Ik ging naar mijn notengaard beneden,

om te kijken naar de bloesems bij de beek,

naar de ranken aan de wijnstok,

de granaatappels in bloei.

₁₂En plotseling voelde ik mij meegevoerd

als op een wagen van mijn nobel volk.