Dag 35 / Job 22-24

₂‘Kan een mens God ooit tot nut zijn

of kan een wijze Hem een dienst bewijzen?

₃Verheugt het de Ontzagwekkende dat jij onschuldig bent?

Baat het Hem dat jij een onberispelijk leven leidt?

₄Zou Hij je voor je vroomheid willen straffen

en je daarom in een rechtsgeding betrekken?

₅Je weet toch dat je levenswandel slecht is,

dat je zonden ontelbaar zijn?

₆Zonder reden eiste je een pand van je naaste

en armen nam je zelfs hun laatste kleren af.

₇Wie uitgeput was weigerde je water,

brood onthield je hem die honger had.

₈Ja, de gewelddadige bezit het land,

de nietsontziende heeft er zijn macht gevestigd.

₉Weduwen heb je weggestuurd met lege handen,

de krachten van wezen heb je gebroken.

₁₀Daarom staan er valstrikken rondom

en raak je plotseling door angst ontzet.

₁₁Zie je dan het duister niet,

bespeur je niet de vloed die jou bedekt?

₁₂Zou God niet in de hoge hemel wonen?

Kijk toch naar de sterren aan de hemeltrans!

₁₃Maar jij zegt: “Wat weet God?

Kan Hij oordelen door het donker heen?

₁₄Hij wordt omhuld door wolken en ziet niets

wanneer Hij langs de grenzen van de hemel wandelt.”

₁₅Wil je het pad van vroeger blijven gaan,

dat door de onrechtvaardigen gevolgd wordt?

₁₆Zij werden vóór hun tijd geveld,

alsof een rivier hun fundament had weggespoeld.

₁₇Steeds weer zeiden ze tot God: “Wend u van ons af.

Wat kan de Ontzagwekkende voor ons doen?”

₁₈Toch vulde Hij hun huis met rijkdom –

laat wat goddelozen denken verre van mij blijven!

₁₉De rechtvaardige ziet het aan en hij verheugt zich,

de onschuldige lacht hen smalend uit.

₂₀Worden onze vijanden niet weggevaagd,

wordt hun laatste rijkdom niet door vuur verzwolgen?

₂₁Verzoen je met God en leef met Hem in vrede,

dan zul je weer tot welstand komen.

₂₂Aanvaard wat je van Hem hebt te leren

en sluit zijn woorden in je hart.

₂₃Keer terug tot de Ontzagwekkende en je zult herstellen,

zuiver je huis van alle kwaad.

₂₄Laat het goud toch in de aarde rusten,

laat het erts van Ofir liggen op de bodem van de stroom,

₂₅dan zal de Ontzagwekkende je goud zijn,

dan zal Hij een schat zijn van het puurste zilver.

₂₆Je zult vreugde vinden bij de Ontzagwekkende

en je gezicht weer naar Hem opheffen.

₂₇Als je tot Hem bidt, dan luistert Hij,

en je geloften los je in.

₂₈Wat jij ook besluit, het zal worden uitgevoerd,

en het licht zal schijnen op de wegen die je gaat.

₂₉Als rampspoed iemand velt en jij zegt: “Sta op!”,

dan redt God hem die het hoofd moest buigen.

₃₀Hij redt zelfs hen die niet onschuldig zijn.

Hun redding danken ze aan jouw reine handen.’

₂‘Ook vandaag is mijn klacht een klacht vol bitterheid,

mijn hand kan mijn zuchten nauwelijks onderdrukken.

₃O, wist ik maar waar ik Hem kon vinden,

kon ik Hem maar opzoeken in zijn verblijf.

₄Dan zou ik mijn zaak aan Hem voorleggen

en het zou mij aan argumenten niet ontbreken.

₅Ik zou horen wat Hij mij te zeggen had

en begrijpen wat Hij tegen mij aanvoerde.

₆Zou Hij zijn macht gebruiken als Hij mij bestrijdt?

Nee, Hij zou aandachtig naar mij luisteren.

₇Dan kon ik, geheel oprecht, mijn zaak uiteenzetten,

ik zou voor altijd door mijn rechter worden vrijgesproken.

₈Maar ga ik naar het oosten – daar is Hij niet,

naar het westen – ik zie Hem nergens.

₉Verblijft Hij in het noorden – ik vind Hem niet,

toeft Hij in het zuiden – ik kan Hem niet ontdekken.

₁₀Maar Hij kent de wegen die ik kies;

als Hij me toetste, zou ik puur als goud zijn.

₁₁Ik ben in zijn spoor getreden,

zonder af te buigen volgde ik zijn weg.

₁₂De geboden die Hij voorschreef heb ik nageleefd,

de woorden die Hij sprak heb ik het meest van al gekoesterd.

₁₃Maar onwrikbaar als Hij is –

wie doet Hem op zijn schreden keren?

Al wat Hij verlangt, laat Hij gebeuren.

₁₄Wat Hij heeft besloten, voert Hij uit,

en Hij heeft nog veel meer plannen.

₁₅Daarom maakt zijn aanwezigheid mij zo beducht;

wanneer ik Hem beschouw, dan sidder ik.

₁₆God heeft mijn hart verzwakt,

de Ontzagwekkende heeft mij verlamd.

₁₇Want niet de duisternis brengt mij tot zwijgen,

niet het donker berooft mij van het gezicht.

₁Waarom kent de Ontzagwekkende de tijd van alle dingen,

maar weten zij die Hem vereren nooit wanneer Hij ingrijpt?

₂Er zijn mensen die grensstenen verplaatsen,

die kudden stelen en ze weiden als de hunne.

₃Ze drijven de ezel van de wezen weg,

ze nemen van de weduwe haar os als onderpand.

₄De armen worden van het pad gedrongen,

de behoeftigen kruipen bij elkaar.

₅Kijk, als wilde ezels in de woestijn

trekken ze uit, op zoek naar voedsel,

want de wildernis moet hun kinderen te eten geven.

₆Van andermans veld oogsten ze de resten,

in de wijngaard van de goddelozen plukken ze de laatste druiven.

₇Naakt brengen ze de nacht door, zonder bovenkleed,

door niets tegen de kou beschermd.

₈Ze raken doorweekt van onweersbuien in de bergen,

geen schuilplaats vindend klampen ze zich aan de rotsen vast.

₉De goddelozen rukken de wees los van de moederborst,

de armen nemen ze hun kinderen af als onderpand.

₁₀Naakt lopen ze rond, zonder bovenkleed;

ze helpen, hongerend, de schoven binnenhalen.

₁₁Midden op de dag staan ze in de wijngaard

en treden, door dorst gekweld, de wijnpers.

₁₂Het gekerm van stervenden stijgt op uit de stad,

hartverscheurend roepen gewonden er om hulp,

maar God bekommert zich niet om hun ellende.

₁₃De goddelozen zijn de vijanden van het licht,

zij willen zijn wegen niet kennen

en weigeren zijn pad te volgen.

₁₄Voor het dag wordt, staat de moordenaar op

om de arme en behoeftige te doden;

als een dief sluipt hij door de nacht.

₁₅De echtbreker wacht de avondschemer af,

hij denkt: Geen oog zal mij nu herkennen,

en bedekt zijn gezicht met een masker.

₁₆In het donker dringen zij de huizen binnen;

na zonsopgang houden zij zich schuil

om aan het daglicht te ontsnappen.

₁₇Het diepste duister is voor hen als de ochtend –

ze zijn met zijn verschrikkingen vertrouwd.

₁₈Maar ze zijn onbestendig als schuim op het water,

hun bezit wordt door ieder in het land vervloekt;

niemand slaat de weg in naar hun wijngaarden.

₁₉Zoals droogte en hitte smeltwater doen verdwijnen,

zo rukt het dodenrijk hen die gezondigd hebben weg.

₂₀Zelfs de moederschoot kent hen niet meer;

de wormen doen zich aan hen tegoed.

Hun namen raken in vergetelheid –

als een boom wordt hun misdadigheid geveld.

₂₁Ze mishandelen de vrouwen, die onvruchtbaar worden,

ze staan de weduwen niet bij.

₂₂Maar God grijpt de sterken aan, met al zijn kracht,

de goddelozen richten zich op, ze zijn hun leven niet zeker.

₂₃Hij laat hun een schijn van veiligheid waarop ze steunen,

maar geen van hun daden ontsnapt aan zijn blik.

₂₄Kort duurt hun voorspoed – dan zijn ze er niet meer,

ze verschrompelen, als neergemaaide halmen,

als afgesneden korenaren.

₂₅Zeg ik soms iets dat niet klopt?

Kun je mij een leugenaar noemen

en mijn woorden als onwaar bestempelen?’