Dag 32 / Job 15-17

₂‘Zou een wijs man antwoorden met zoveel onverstand?

Zou hij zijn binnenste vullen met niets dan lucht?

₃Wijst hij terecht met zinloze frasen,

met woorden waarmee niemand gebaat is?

₄Daarbij tast je ook het ontzag voor God aan

en verzwak je de eerbied voor Hem.

₅Schuld geeft jou je woorden in,

dwingt jou een taal te spreken die misleidt.

₆Je eigen mond veroordeelt je, niet ik,

je eigen lippen getuigen tegen je.

₇Was jij de eerste mens die werd geboren,

werd jij geschapen vóór de bergen en de heuvels?

₈Heb jij toegeluisterd bij Gods raad

en houd jij je wijsheid voor jezelf?

₉Wat weet jij dat wij niet weten?

Welk inzicht heb jij dat ons ontbreekt?

₁₀Onder ons zijn oude mannen, grijsaards zelfs,

die meer jaren tellen dan je vader.

₁₁Is Gods troost je niet genoeg,

zijn milde woorden je te min?

₁₂Waarom sleept je hartstocht je zo mee,

waarom bliksemen je ogen?

₁₃Dat jij je zo heftig tegen God keert

en je zulke woorden laat ontvallen!

₁₄Hoe kan een mens nu zuiver zijn,

wie uit een vrouw geboren is, onschuldig?

₁₅Zelfs in zijn engelen stelt God geen vertrouwen,

ook de hemel is niet zuiver in zijn ogen.

₁₆Hoezeer wordt dan de mens verafschuwd,

die verdorven is en het kwaad als water drinkt.

₁₇Nu zal ik spreken, luister naar mij,

dit heb ik gezien en ik vertel het je.

₁₈Dit is wat wijze mannen zeggen,

wat door hun voorouders onthuld is,

₁₉aan wie als enigen het land gegeven werd,

vóór er vreemdelingen onder hen verkeerden.

₂₀Een goddeloze brengt zijn dagen door in angst,

een despoot alle jaren hem toebedeeld.

₂₁De stem van de verschrikking buldert in zijn oren,

zelfs in tijd van voorspoed dreigt hem de verwoester.

₂₂Voor hem geen hoop op terugkeer uit de duisternis,

hij zal vallen door het zwaard.

₂₃Hij dwaalt rond op zoek naar brood – waar is het?

Hij weet dat de dag van duisternis hem wacht.

₂₄Tegenspoed en angst benauwen hem,

overweldigen hem als een koning die ten strijde trekt.

₂₅Want hij heft zijn hand op tegen God,

de Ontzagwekkende wil hij trotseren.

₂₆Uitdagend stormt hij op Hem af,

de knoppen van zijn schild vooruitgestoken.

₂₇Zijn gezicht is ingesmeerd met vet,

zijn lendenen zijn met vet bedekt.

₂₈Hij zal wonen in verwoeste steden,

in huizen waar geen mens meer woont,

in huizen die tot puin vervallen.

₂₉Hij vergaart geen rijkdom, zijn vermogen houdt geen stand,

zijn bezit vergezelt hem niet naar het dodenrijk.

₃₀Hij zal niet ontkomen aan de duisternis,

zijn loten worden door het vuur verdelgd,

ze verzengen in de adem van Gods woede.

₃₁Laat hij niet vertrouwen op bedrieglijke schijn,

want bedrog zal ook zijn loon zijn.

₃₂Dit valt hem vóór zijn tijd ten deel,

zijn takken blijven zonder loof.

₃₃Hij is een wijnstok die onrijpe druiven afschudt,

een olijfboom die zijn bloesems afstoot.

₃₄Onvruchtbaar is het samenspannen van de goddelozen,

vuur verteert de huizen van bedriegers.

₃₅Zij verwekken ongeluk en baren kwaad,

in hun schoot groeit het bedrog.’

₂‘Dit soort dingen heb ik al zo vaak gehoord,

niets dan ellende brengt mij jullie troost.

₃Een eindeloze stroom van lege woorden!

Wat drijft jou ertoe zo tegen mij te spreken?

₄Zaten jullie op mijn plaats,

ik zou hetzelfde tegen jullie inbrengen;

ik zou een lange redevoering houden,

meewarig schuddend met mijn hoofd.

₅Toch zou ik jullie moed inspreken,

mijn woorden zouden mild en troostend zijn.

₆Niets verzacht mijn pijn wanneer ik spreek,

en als ik zweeg, zou die dan weggaan?

₇Maar nu heeft Hij mijn krachten uitgeput.

U hebt al mijn naasten weggevaagd!

₈U hebt mij aangetast, en dat spreekt tegen mij.

Mijn ziekte teert mij uit, daarmee word ik aangeklaagd.

₉Zijn woede verscheurt me, Hij valt aan,

tandenknarsend staat Hij tegenover me,

mijn vijand – Hij richt zijn stekende blik op mij.

₁₀Men spert de mond open, schreeuwt me toe,

slaat me schimpend op de wang,

allen spannen samen tegen mij.

₁₁God levert me uit aan het gespuis,

Hij geeft mij over aan de goddelozen.

₁₂Ik leefde onbedreigd, maar Hij heeft me gebroken.

Hij grijpt me bij de nek, Hij smijt me neer.

Hij dwingt me op te staan – zijn doelwit.

₁₃Zijn pijlen richten zich op mij van alle kanten,

Hij doorboort mijn nieren, zonder enig medelijden,

Hij giet mijn gal uit op de grond.

₁₄Bres na bres slaat Hij in mij,

Hij neemt een stormloop als een krijgsman.

₁₅Met een rouwkleed heb ik mij bedekt,

mijn aanzien ligt begraven in het stof.

₁₆Mijn gezicht ziet rood van tranen,

over mijn ogen daalt de diepste duisternis,

₁₇al kleeft aan mijn handen geen geweld,

al zijn mijn gebeden zuiver.

₁₈Aarde, dek mijn bloed niet toe,

laat mijn jammerklacht geen rustplaats vinden.

₁₉Maar nog heb ik in de hemel mijn getuige,

nog heb ik daar mijn pleitbezorger.

₂₀Zijn mijn vrienden soms mijn voorspraak?

Nee, in tranen zien mijn ogen op naar God.

₂₁Laat Hij oordelen tussen mens en God,

zoals tussen een mens en zijn gelijke.

₂₂Nog enkele jaren resten mij,

voor ik het pad zal gaan waarlangs ik niet terugkeer.

₁Mijn geest is vernietigd, mijn levensdag gedoofd,

mij wacht het graf.

₂Ja, ik word bespot van alle kanten,

ik moet toezien hoe ze mij beledigen.

₃God, stel u zelf borg voor mij,

wie staat er anders voor mij in?

₄U hebt het inzicht uit hun hart gebannen,

U zult hen toch niet laten zegevieren?

₅Wie zijn vrienden noodt om in zijn buit te delen,

laat zijn kinderen versmachten van de honger.

₆God maakt mij tot een schrikbeeld voor de mensen,

in het gezicht zal men mij spuwen.

₇Mijn blik ziet donker van ellende,

van mijn ledematen rest nog slechts een schim.

₈De oprechte is ontzet hierover,

de onschuldige keert zich tegen goddelozen.

₉De rechtvaardige houdt vast aan zijn weg,

hij die zonder smet is wint aan kracht.

₁₀Maar jullie, ach, begin gerust opnieuw,

al is de wijsheid onder jullie ver te zoeken.

₁₁Mijn dagen zijn geteld,

mijn toekomst wordt aan mij ontrukt,

met de wensen van mijn hart.

₁₂Zij maken van de nacht de dag,

zeggen dat het licht is waar het donker heerst.

₁₃Ja, mijn huis staat in het dodenrijk,

in de duisternis spreid ik mijn bed.

₁₄Tot het graf roep ik: “Jij bent mijn vader,”

en tot de wormen: “Moeder, zuster!”

₁₅En waar is dan mijn hoop,

mijn hoop, wie kan die nog bespeuren?

₁₆Daalt zij met mij af naar het dodenrijk?

Dalen we samen af in het stof?’