Dag 30 / Job 8-10

₂‘Hoe lang blijf je deze dingen nog verkondigen?

Al die woorden van je – ze zijn niets dan wind.

₃Is God dan onrechtvaardig?

Zou de Ontzagwekkende het recht verdraaien?

₄Als je kinderen tegen Hem gezondigd hebben,

gingen zij te gronde aan wat zij zelf misdeden.

₅Als jij je zelf tot God zult wenden

en de Ontzagwekkende om genade smeekt,

₆als je rein bent, en rechtschapen –

dan zal Hij het voor je opnemen

en zal de gerechtigheid weer wonen in je huis.

₇En al was je verleden onbeduidend,

je toekomst zal des te grootser zijn.

₈Ga bij eerdere geslachten te rade,

bouw voort op de wijsheid van je voorouders.

₉Wij zijn hier pas sinds gisteren, wij weten niets;

ons leven op aarde is zo vluchtig als een schaduw.

₁₀Zij zullen tot je spreken en je onderrichten,

je laten delen in de kennis van hun hart:

₁₁Kan papyrus gedijen buiten het moeras,

komt riet tot wasdom zonder water?

₁₂Nog in de knop, te vroeg voor de oogst,

verdort het en droogt uit, eerder dan het oevergras.

₁₃Dat is het lot van hem die God vergeet,

de hoop van de trouweloze gaat teloor.

₁₄Herfstdraad – daarop verlaat hij zich,

een huis van spinrag is zijn toevlucht.

₁₅Als hij er schuilt, houdt het geen stand,

grijpt hij het vast, dan stort het in.

₁₆Toch gedijt hij, bloeiend in de zon,

zijn loten spreiden zich over de tuin.

₁₇Zijn wortels woekeren rond de stenen,

ze dringen zelfs door de rotsen heen.

₁₈Maar dan wordt hij weggerukt

en men verloochent hem: “Ik heb je nooit gezien.”

₁₉Dit nu is de vreugde van zijn leven:

in zijn plaats spruiten anderen uit de grond.

₂₀Maar nooit zal God onschuldigen verachten,

nooit zal Hij hem die kwaad doet sterken.

₂₁Eens zal Hij je mond weer vullen met gelach,

de vreugde van je lippen laten klateren.

₂₂Hen die je haten zal Hij met schande overladen,

de huizen van de goddelozen worden weggevaagd.’

₂‘Zeker, ik weet dat het zo is,

hoe kan een mens in zijn recht staan tegenover God?

₃Als je met Hem een rechtsgeding wilt aangaan,

heb je niet één op de duizend maal een weerwoord.

₄Wijs van hart is Hij, oppermachtig,

wie kan Hem straffeloos trotseren?

₅Hij verplaatst bergen, voor men het merkt;

in zijn woede stoot Hij ze omver.

₆De aarde schudt Hij van haar plaats,

zodat haar zuilen wankelen.

₇De zon houdt op te schijnen als Hij het beveelt,

en Hij sluit de sterren weg, verzegeld.

₈Hij spant het hemelgewelf, Hij alleen,

en wandelt op de hoog oprijzende zee.

₉De Grote Beer heeft Hij gemaakt, en Orion,

de Plejaden en de sterren van het zuiden.

₁₀Hij doet grote, ondoorgrondelijke dingen,

ontelbaar zijn de wonderen die Hij verricht.

₁₁Hij gaat mij voorbij en ik zie Hem niet,

Hij glipt langs mij heen en ik merk het niet.

₁₂Als Hij iets wegrukt, wie weerhoudt Hem dan?

Wie zal Hem zeggen: “Wat doet U?”

₁₃God houdt zijn woede niet in toom;

zelfs Rahabs helpers moeten voor Hem buigen.

₁₄Hoe kan ik mijn stem dan laten horen,

hoe kan ik dan de juiste woorden vinden?

₁₅Al sta ik in mijn recht, een weerwoord heb ik niet,

ik kan slechts mijn rechter om genade smeken.

₁₆Als ik Hem zou roepen en Hij antwoordde,

zou ik niet geloven dat Hij naar me luisterde.

₁₇Hij teistert mij als een stormwind,

zonder reden brengt Hij mij steeds nieuwe wonden toe.

₁₈Hij laat me nooit op adem komen,

Hij vervult mij met een diepe bitterheid.

₁₉Gaat het om kracht, dan is Hij de sterkste,

gaat het om recht, dan zegt Hij: “Wie dagvaardt Mij?”

₂₀Ook al heb ik geen schuld,

mijn eigen mond zal me veroordelen.

Ook al ben ik onschuldig,

hij zal mij schuldig verklaren.

₂₁Ik ben rechtschapen – maar mijn leven telt niet meer,

ik veracht mijn bestaan.

₂₂Hij maakt geen onderscheid, en daarom zeg ik:

“Onschuldige of goddeloze, beiden vernietigt Hij.”

₂₃Als plotseling een ramp verderf zaait,

spot Hij met de wanhoop van onschuldigen.

₂₄De aarde wordt gegeven aan de goddelozen,

het gezicht van haar rechters wordt bedekt.

Als niet Hij dit doet, wie dan?

₂₅Mijn dagen gaan sneller dan een ijlbode;

ze vliegen voorbij zonder enige vreugde.

₂₆Ze spoeden langs als rieten boten,

als een adelaar die wegschiet naar zijn prooi.

₂₇Als ik zeg: “Laat ik mijn geklaag nu staken

en een vrolijker gezicht zetten,”

₂₈dan blijft mijn pijn me angst aanjagen

en weet ik: nooit verklaart U mij onschuldig.

₂₉Ik zal veroordeeld worden;

waarom zou ik nog vruchteloos verder zwoegen?

₃₀Al zou ik me wassen met sneeuw

en mijn handen reinigen met loog,

₃₁U zou mij in een put gooien;

zelfs mijn kleren zouden van me walgen.

₃₂Hij is geen mens, zoals ik,

anders zou ik Hem kunnen antwoorden

als we samen voor de rechter stonden.

₃₃Was er maar iemand die tussen ons rechtsprak,

die over ons beiden zijn gezag kon laten gelden.

₃₄Dan zou zijn hand mij niet meer straffen,

zijn verschrikking mij niet overweldigen.

₃₅Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen –

maar nee, dat is mij niet vergund.

₁Vervuld van afschuw voor het leven

laat ik mijn klacht de vrije loop

en zal ik spreken uit het bitterst van mijn ziel.

₂Tegen God zal ik zeggen: “Veroordeel mij niet,

laat me weten waarom U mij bestrijdt.

₃Doet het U goed mij te verdrukken,

te verachten wat uw handen hebben voortgebracht

en de plannen van de goddelozen te begunstigen?

₄Hebt U de ogen van een mens,

ziet U zoals mensenogen zien?

₅Zijn uw dagen als de dagen van een sterveling,

uw jaren als de levensdagen van een mens?

₆Zoals U naar mijn fouten speurt,

zoals U probeert te ontdekken wat ik heb misdaan!

₇U weet dat ik niet schuldig ben,

maar niets kan mij uit uw macht bevrijden.

₈Uw handen hebben me gevormd en gemaakt,

geheel en al – en nu wilt U mij verdelgen?

₉Bedenk toch dat U mij gevormd hebt uit leem,

wilt U mij tot stof doen terugkeren?

₁₀Hebt U mij niet als melk uitgegoten

en als kaas doen stremmen?

₁₁Met vlees en huid ben ik door U bekleed,

met botten en pezen hebt U mij samengeweven.

₁₂U schonk mij het leven en de liefde,

uw zorg heeft mij bewaard.

₁₃Maar dit houdt U in uw hart verborgen,

ik weet wat U met mij voorhebt:

₁₄wanneer ik zondig, dan merkt U het op,

nooit laat U mij vrijuit gaan.

₁₅Als ik schuldig ben – wee mij!

Maar zelfs onschuldig kan ik mijn hoofd niet oprichten,

verdwaasd van schande, dronken van ellende als ik ben.

₁₆Als ik het opricht, zult U mij bespringen als een leeuw

en u nogmaals oppermachtig tonen.

₁₇Steeds weer roept U nieuwe getuigen op,

steeds sterker wordt uw wrevel jegens mij,

vijand na vijand overvalt me.

₁₈Waarom hebt U mij ter wereld laten komen?

Waarom ben ik niet gestikt voor iemand mij had gezien?

₁₉Dan was het of ik nooit had geleefd,

ik was uit de moederschoot zo naar het graf gebracht.

₂₀Mij resten weinig dagen, laat dit ophouden.

Keer u af van mij, zodat ik nog wat vreugde heb,

₂₁voor ik vertrek, voorgoed,

naar het land van diepe donkerte,

₂₂het land van het donkerste duister,

van de diepzwarte chaos,

van het nachtzwarte licht.”’