Dag 270 / Klaagl.3-5

₁Ik ben de mens die te lijden heeft onder de stok van zijn toorn.

₂Hij leidt mij en voert mij – in een lichtloos duister.

₃Tegen mij heft Hij zijn hand op, steeds opnieuw, dag na dag.

₄Mijn vlees en mijn huid doet Hij wegteren, en al mijn botten breekt Hij.

₅Hij sluit mij in en omringt me met gif en tegenspoed.

₆Hij laat mij in duisternis wonen, als de doden van eeuwen her.

₇Hij trekt een muur rond mij op, ik kan er niet uit; zwaar zijn mijn bronzen ketenen.

₈Al schreeuw ik en roep ik om hulp, Hij wil mijn gebed niet horen.

₉Hij verspert mij de weg met rotsblokken, mijn paden maakt Hij krom.

₁₀Als een beer loert Hij op mij, als een leeuw in het verborgene.

₁₁Hij dringt me opzij, Hij verscheurt me en verwoest mijn leven.

₁₂Hij spant zijn boog en kiest mij als doelwit voor zijn pijlen.

₁₃Hij treft mij in het hart met de pijlen uit zijn koker.

₁₄Dag na dag moet ik het ontgelden in het spotlied van mijn volk.

₁₅Hij verzadigt mij met bittere kruiden, Hij geeft me alsem te drinken in overvloed,

₁₆Hij laat me mijn tanden stukbijten op stenen, Hij drukt mij neer in het stof.

₁₇Mijn leven is verstoken van vrede, geluk is mij vreemd geworden.

₁₈Steeds denk ik: Verdwenen is mijn glans, vervlogen mijn hoop op de HEER.

₁₉Gedenk mijn nood en mijn zwervend bestaan, de alsem en het gif.

₂₀Telkens als ik mijn lot overdenk, ben ik diep terneergeslagen.

₂₁Toch geef ik de hoop niet op, want hieraan houd ik vast:

₂₂De HEER bewijst zijn liefde: wij zijn nog in leven! Zijn ontferming kent geen einde.

₂₃Elke morgen schenkt Hij nieuwe weldaden. – Veelvuldig blijkt uw trouw!

₂₄Ik besef: mijn enig bezit is de HEER, al mijn hoop is op Hem gevestigd.

₂₅Goed is de HEER voor wie Hem zoekt en zich op Hem verlaat.

₂₆Goed is het geduldig te hopen op de HEER die redding brengt.

₂₇Goed is het als een mens zijn juk draagt in zijn jeugd.

₂₈Laat hij neerzitten, eenzaam en geduldig, als het hem wordt opgelegd.

₂₉Laat hij zich neerwerpen en stof likken, misschien is er hoop.

₃₀Laat hij zijn wang bieden aan wie hem slaat, laat hij verzadigd raken van hoon.

₃₁Want de Heer verwerpt niet voor eeuwig.

₃₂Als Hij leed berokkent, ontfermt Hij zich ook, zo groot is zijn liefde;

₃₃slechts met tegenzin brengt Hij leed en rampspoed over de mensen.

₃₄Dat men overal op aarde gevangenen vertrapt,

₃₅dat men iemands rechten schendt onder de ogen van de Allerhoogste,

₃₆dat men een mens een eerlijk vonnis onthoudt – zou de Heer het niet zien?

₃₇Wie is het die spreekt en het is er? Zou de Heer het niet zijn die gebiedt?

₃₈Komt uit de mond van de Allerhoogste niet goed zowel als kwaad?

₃₉Wat klaagt een mens zolang hij nog leeft? Laat hij klagen over zijn zonden!

₄₀Laten we ons leven onderzoeken en doorvorsen, laten we terugkeren naar de HEER,

₄₁laten we met onze handen ook ons hart opheffen tot God in de hemel.

₄₂Wij hebben gezondigd, wij zijn opstandig geweest, en U hebt ons niet vergeven.

₄₃U hult u in toorn, U achtervolgt en doodt ons zonder mededogen.

₄₄U hult u in een wolk, geen gebed dringt tot U door.

₄₅U maakt ons tot schuim en uitschot te midden van de volken.

₄₆Al onze vijanden sperren hun mond naar ons open.

₄₇Angst en afgrijzen, dood en verderf, ze houden ons in hun greep.

₄₈Waterbeken stromen uit mijn ogen, om de rampspoed van mijn volk.

₄₉Mijn ogen vloeien van tranen, zonder rust, zonder ophouden,

₅₀totdat de HEER vanuit de hemel neerkijkt en mij ziet.

₅₁Wat ik zie, raakt mij in het hart: het lot van de vrouwen van mijn stad.

₅₂Mijn vijanden jaagden fel op mij, als op een vogel, al hadden ze geen reden.

₅₃Ze hebben mijn leven gesmoord in de put, mij afgedekt met een steen.

₅₄Het water sloot zich boven mijn hoofd, ik dacht: Ik ben verloren.

₅₅Uit de diepte van de put roep ik uw naam, HEER.

₅₆U hoort mijn stem. Sluit uw oor niet voor mijn zuchten en mijn hulpgeroep.

₅₇Altijd als ik roep, bent U nabij; U zegt mij: ‘Wees niet bang.’

₅₈U, Heer, neemt het voor mij op, U redt mijn leven.

₅₉U, HEER, ziet hoe mij onrecht wordt aangedaan; verschaf mij toch recht.

₆₀U doorziet hun wraakzucht, hun samenzwering tegen mij.

₆₁U hoort hoe zij mij honen, HEER, en hoe ze samenzweren:

₆₂hun vijandige taal en hun gekonkel over mij, de hele dag door.

₆₃Zie hen in al hun doen en laten: ik word bezongen in hun spotlied.

₆₄HEER, U zult hen laten boeten voor al wat ze misdeden,

₆₅U zult hun geest verblinden – laat uw vloek hen treffen!

₆₆Achtervolg hen in uw toorn, vaag hen weg van onder uw hemel.

₁Ach, hoe heeft het goud zijn glans verloren, het zuivere goud zijn kleur;

het heilig gesteente ligt op elke straathoek uitgestrooid.

₂Het volk van Sion, ooit kostbaar als het fijnste goud,

ach, niet meer waard nu dan een aarden kruik, dan pottenbakkerswerk.

₃Zelfs een jakhals biedt haar jongen haar tepels om ze te zogen,

maar mijn volk is wreed geworden, als een struisvogel in de woestijn.

₄Dorst doet de tong van zuigelingen aan hun gehemelte kleven,

kinderen bedelen om brood, maar niemand reikt het hun aan.

₅Wie altijd lekkernijen aten, gaan nu als schimmen over straat,

wie gekoesterd werden in scharlaken, speuren de mestvaalt af.

₆De wandaden van mijn volk zijn groter dan de zonden van Sodom,

dat in een oogwenk werd weggevaagd, zonder dat een hand het beroerde.

₇Ooit waren Sions vorsten smettelozer dan sneeuw, glanzender dan melk,

roder dan koraal was hun lichaam, als saffier hun verschijning;

₈maar nu zijn ze donkerder dan roet, ze worden op straat niet herkend:

ze zijn vel over been, hun huid is droog en dor als hout.

₉Beter te vallen door het zwaard dan te sterven door de honger:

verstoken van alles wat het land voortbrengt, kwijnt men weg en bezwijkt.

₁₀Zachtaardige vrouwen koken hun eigen kinderen,

die hun tot voedsel dienen, in deze tijd van rampspoed voor mijn volk.

₁₁De HEER heeft zijn woede uitgevierd, zijn brandende toorn uitgegoten,

Hij heeft in Sion een vuur ontstoken dat haar fundamenten verteert.

₁₂Dat ooit een vijand of tegenstander de poorten van Jeruzalem zou binnengaan –

de koningen der aarde noch haar bewoners konden het geloven.

₁₃Het is om de zonden van haar profeten, om de wandaden van haar priesters:

zij hebben in haar midden het bloed van de rechtvaardigen vergoten.

₁₄Verblind, met bloed bezoedeld wankelden zij door de straten;

niemand was er die het waagde hun kleren aan te raken.

₁₅‘Ga weg! Onrein!’ riep men hun toe. ‘Weg! Ga weg, raak niets aan!’

Ze zijn vertrokken en doolden rond, want alle volken zeiden: ‘Hier kunnen ze niet blijven.’

₁₆De HEER zelf heeft hen verstrooid, Hij ziet niet langer naar hen om.

Voor de priesters bestaat geen eerbied meer, voor de oudsten geen respect.

₁₇We zien aldoor smachtend uit naar hulp – tevergeefs.

We staan op de uitkijk, maar het volk waarnaar wij uitzien brengt geen redding.

₁₈De vijand volgt ons bij iedere stap, we kunnen ons niet meer buiten vertonen.

Ons einde is nabij, onze dagen zijn geteld, ja, ons einde is gekomen.

₁₉Sneller dan adelaars in de lucht zijn onze vervolgers,

ze jagen op ons in de bergen, beloeren ons in de woestijn.

₂₀De gezalfde van de HEER, de adem van ons leven, is in hun kuil gevangen,

hij in wiens schaduw wij hoopten te leven, te midden van de volken.

₂₁Wees maar vrolijk en blij, Edom, jij die woont in het land Us –

toch wordt ook jou de beker aangereikt, je zult dronken worden en naakt staan.

₂₂Sion, je hebt voor je wandaden geboet, de HEER zal je niet meer verbannen;

maar jouw wandaden, Edom, zal Hij bestraffen, jouw zonden worden blootgelegd.

₁Gedenk, HEER, wat ons is overkomen, merk toch op, zie onze smaad:

₂Ons eigendom is de vreemdeling toegevallen, buitenlanders bezetten onze huizen.

₃Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn weduwe geworden.

₄We moeten betalen om ons eigen water te drinken, en ons hout moeten we kopen.

₅Onze vervolgers zitten ons op de hielen, we worden afgebeuld, ons wordt geen rust gegund.

₆We zochten steun bij Egypte, vroegen Assyrië om voedsel.

₇Onze voorouders hebben gezondigd; zij zijn er niet meer, nu dragen wij hun schuld.

₈Slaven heersen over ons, en niemand die ons uit hun greep verlost.

₉Bedreigd vanuit de woestijn halen we de oogst binnen, met gevaar voor eigen leven.

₁₀Onze huid gloeit als een oven, door de koorts van de honger.

₁₁Vrouwen hebben ze verkracht in Sion, meisjes in de steden van Juda.

₁₂Vorsten hebben ze opgehangen, de oudsten worden geminacht.

₁₃Jongemannen moeten molenstenen torsen, jongens wankelen onder een last van hout.

₁₄De oudsten zijn verdwenen uit de poort, de jeugd staakt het snarenspel.

₁₅De vreugde is verdwenen uit ons hart, onze reidans is veranderd in rouw.

₁₆De kroon is van ons hoofd gevallen. Wee ons, wij hebben gezondigd!

₁₇Dit is wat ons hart zo ziek maakt, en onze ogen troebel:

₁₈dat de Sion nu een woestenij is, dat vossen er ronddolen.

₁₉Maar U, HEER, zetelt voor eeuwig, uw troon staat vast van geslacht op geslacht.

₂₀Waarom zou U ons voorgoed vergeten, ons voor altijd verlaten?

₂₁Breng ons terug bij U, HEER, laat ons terugkeren, laat het ons gaan als voorheen.

₂₂Werkelijk, U hebt ons geheel en al verworpen, uw toorn tegen ons is onbegrensd.