Dag 226 / Jes. 16-18

₁Bied de koning van ons land een geschenk aan,

stuur hem een ram, door de woestijn,

vanuit Sela naar de Sion.

₂Dan zullen de vrouwen van Moab vluchten

naar waar men de Arnon oversteekt,

opgejaagd als vogels, verdreven van hun nest.

₃‘Neem een besluit! Grijp in!

Bescherm ons op het heetst van de dag

met de schaduw van uw nacht.

Verberg de vluchteling,

lever de ontheemde niet uit.

₄Verleen Moabs vluchtelingen onderdak,

wees onze toevlucht tegen de verwoester.’

Is de verdrukking ten einde gekomen

en de verwoesting tot staan gebracht,

is de tiran uit dit land verdreven,

₅dan wordt in Davids huis een troon geplaatst,

gegrondvest op liefde en trouw.

Daar zetelt een rechter die recht zoekt,

die ijvert voor gerechtigheid.

₆Wij weten hoe hoogmoedig Moab is –

wat is het hooghartig.

Wij kennen zijn zelfgenoegzaamheid,

zijn trots, zijn grenzeloze eigenwaan.

Maar Moabs grootspraak stoelt op niets.

₇Daarom is Moab nu vol zelfbeklag,

zijn gejammer klinkt in het hele land.

Het treurt in grote verslagenheid

om de rozijnenkoeken van Kir-Chareset.

₈De wijngaarden van Chesbon verkommeren,

de wijnstokken van Sibma kwijnen weg;

vreemde heersers hebben hun edele druiven vertrapt.

Ooit reikten hun ranken tot Jazer,

ze verdwaalden zelfs in de woestijn;

woekerend reikten de ranken tot voorbij de Dode Zee.

₉Dus zal ik luid huilen om Jazer,

weeklagen om de wijnstokken van Sibma.

En jullie, Chesbon en Elale,

zal ik met mijn tranen doordrenken:

voorbij zijn de vreugdekreten

om je zomervruchten en je oogst.

₁₀Dan zal de vreugdezang in de boomgaard verstommen,

in de wijngaard wordt niet meer gejubeld of gejuicht,

in de kuipen worden geen druiven meer getreden.

Ik maak een einde aan alle vreugdekreten.

₁₁Als een lier klaagt mijn hart om Moab,

mijn binnenste weent om Kir-Cheres.

₁₂Hoe vaak Moab ook verschijnt op de offerhoogten,

hoezeer het zich daar aftobt,

hoe vaak het ook bijeenkomt om te bidden bij het heiligdom –

het is alles tevergeefs.

De stad Damascus zal niet meer bestaan,

het zal een bouwval, een ruïne worden.

₂De steden van Aroër liggen verlaten,

ze zijn het domein van rustend vee

en niemand die de kudden verstoort.

₃Efraïm heeft zijn vesting verloren

en Damascus zijn koninkrijk;

wat er van Aram overblijft,

zal vergaan als de luister van Israël

– spreekt de HEER van de hemelse machten.

₄Op die dag gaat Jakobs luister teloor,

het vet van zijn lichaam slinkt weg.

₅Het is of men de rijpe oogst binnenhaalt

en met de hand de aren afsnijdt,

het is als aren lezen in het dal van Refaïm:

₆slechts een laatste rest blijft er over,

zoals bij het schudden aan een olijfboom:

twee, drie rijpe vruchten boven in de top,

vier, vijf nog aan de takken van de boom

– spreekt de HEER, de God van Israël.

₇Op die dag zal ieder de blik op zijn maker richten,

naar de Heilige van Israël de ogen opslaan.

₈Men zal zich niet meer wenden

tot zelfgemaakte goden en hun altaren,

geen oog meer hebben voor die eigen maaksels,

voor Asjerapalen en wierookaltaren.

₉Op die dag zijn hun vestingsteden doods en uitgestorven –

de stilte van een uitgestrekt bos.

Een woestenij zal het er zijn, verlaten,

zoals destijds de steden bij de nadering van Israël.

₁₀Want je bent de God van je redding vergeten,

de rots waarop je steunde heb je veronachtzaamd.

Je hebt fraaie tuinen aangelegd

en stekken geplant voor vreemde goden.

₁₁Op de dag dat je plant, laat je ze opkomen,

op de morgen dat je zaait, laat je ze bloeien.

Maar heel je oogst gaat verloren

op die dag vol lijden en onstilbare pijn.

₁₂Wee! Een rumoer van vele volken,

bulderend zoals woeste zeeën bulderen.

Wee! Een tumult van talrijke naties,

razend zoals kolkende watermassa’s razen;

₁₃de volken razen woest, zoals het wildste water raast.

Maar als God zijn stem verheft, vluchten ze ver weg.

Ze stuiven uiteen, als kaf op de wind in de bergen,

als distelpluis in een storm.

₁₄Wanneer de avond valt, komt de verschrikking,

vóór de morgen aanbreekt zijn ze weggevaagd.

Dat is het lot van hen die ons beroven,

dat is het deel van onze plunderaars.

₁Wee het land van de gonzende vleugels,

voorbij de rivieren van Nubië,

₂dat boden over de zee zendt,

papyrusschepen over de wateren.

Ga, snelle gezanten,

naar het rijzige volk met de glanzende huid,

naar het alom gevreesde volk,

een volk van tirannen en geweldenaars,

in een land van rivieren doorsneden.

₃Bewoners van de wereld,

jullie die op aarde wonen,

op de bergen zul je het opgestoken vaandel zien,

het schallen van de ramshoorn zul je horen.

₄Want dit heeft de HEER mij gezegd:

‘Vanuit mijn woonplaats kijk Ik roerloos toe,

als de zinderende hitte op het middaguur,

als nevel in de hitte van de oogsttijd.

₅Na de bloeitijd, maar voor de oogst,

wanneer de bloesem tot rijpende druif wordt,

worden de ranken met snoeimessen afgesneden,

worden de loten gekapt en verwijderd.

₆Tezamen vallen ze ten prooi

aan de gieren in de bergen

en aan de dieren in het wild.

’s Zomers leven de gieren van hun lijken,

in de winter voeden wilde dieren zich ermee.’

₇In die tijd worden geschenken gebracht

aan de HEER van de hemelse machten

door het rijzige volk met de glanzende huid,

door het alom gevreesde volk,

een volk van tirannen en geweldenaars,

uit een land van rivieren doorsneden.

Zij komen naar de Sion, waar de naam woont

van de HEER van de hemelse machten.