In een zucht

₁Is het aardse leven van de mens geen slavendienst,

brengt hij zijn dagen niet door als een dagloner?

₂Als een slaaf smacht hij naar schaduw,

als een dagloner wacht hij op zijn loon.

₃Maanden van leegte heb ik ervaren,

nachtenlang werd ik door ellende overmand.

₄Als ik ga slapen, vraag ik: “Wanneer sta ik weer op?”

Maar de avond duurt en duurt

en onrust vervult me tot de dageraad.

₆Mijn dagen gaan sneller dan een weversspoel,

ze haasten zich naar een einde zonder hoop.

₇Bedenk, o God: in een zucht is mijn leven voorbij,

nooit weer zal mijn blik het goede aanschouwen.

₈Het oog dat op mij is gericht, zal niets zien:

U kijkt naar mij, maar ik zal er niet zijn.

₉Zoals wolken verwaaien en verdwijnen,

zo daalt de mens voorgoed af in het dodenrijk.

₁₀Naar zijn huis keert hij niet terug

en zijn woonplaats zal hem niet meer kennen.

₁₁Maar ik zal mijn mond niet houden,

zo beklemd als mijn hart is, zal ik spreken,

zo bitter als mijn ziel is, zal ik klagen.