Nehemia 4

₁Doe’t Sanballat, Tobía, de Arabieren, de Ammoniten en de Asjdoditen hearden, dat it mei it ferbetterjen fan ’e muorren fan Jeruzalem hurd einde en dat de skuorren aardich bykamen, waarden se poerlilk. ₂Se spanden allegearre mei-inoar gear, om de striid tsjin Jeruzalem oan te gean en it dêrtroch op ’e doele te bringen. ₃Mar wy bidden ta ús God, en foar har oer op ús iepenst, setten wy in wacht tsjin har út.

₄Mar dochs seinen de lju fan Juda:

₅De tsjinpartij sei: Se sille neat fernimme en neat sjen en dan binne wy al tusken har. En dan slagge wy har dea en sette it wurk stil! ₆De Joaden by har út al dy plakken dêr’t men maklik by ús weromkomme koe, seinen it ús wol tsienris oan. ₇Doe stelde ik it folk hielendal ûnder oan de muorre, op de keale stripen dêrachter, famylje by famylje, mei har swurden, spearen en bôgen. ₈Ik naam de saak goed op, gong doe oerein en sei tsjin ’e eallju, de lieders en it oare folk: No net benaud foar har wêze. Tink oan ’e grutte Hear, dy’t te freezjen is. Striid om jimme bruorren, soannen en dochters, froulju en huzen.

₉Doe’t de fijannen hearden, dat wy it te witten kommen wienen en dat God har plan mislearje litten hie, koenen wy allegearre werom gean nei de muorre, elk oan syn wurk. ₁₀Sûnt dy deis wie de helte fan myn jongfolk oan it wurk en hâlde de oare helte de spearen, skylden en bôgen fêst, it harnas oan. De oersten stienen achter it hiele hûs fan Juda. ₁₁Elk fan ’e bouwers fan ’e muorre dy’t de lêsten oploegen en oandroegen, hie de iene hân oan it wurk en mei de oare hâlde er in smytspear fêst. ₁₂De bouwers hienen by it bouwen, elk it swurd oan ’e heupe en de hoarnblazer stie nêst my.

₁₃Ik sei tsjin ’e hege hearen en de riedslju en it oare folk: Der is in soad wurk en it leit wiid útinoar, wylst elk fan uzes op ’e muorre in ein fan syn buorman ôf is; ₁₄dêr’t jimme de hoarn hearre, dêr moatte jimme byinoar komme, by ús. Us God sil foar ús stride! ₁₅Sa wienen wy oan it wurk: de helte hâlde de spearen fêst fan it rizen fan ’e dage ôf oan it trochkommen fan ’e stjerren ta. ₁₆Op dat stuit sei ik ek noch tsjin it folk: Elk moat mei syn feint midden yn Jeruzalem oernachtsje. Nachts sille dy foar ús in wacht wêze en oerdeis it wurk dwaan. ₁₇Myn bruorren en ik, it jongfolk en de manlju fan ’e wacht, wy kamen net út ’e klean. Elk hâlde ek it drinkwetter en it smytark by him.