Job 41

₁Wa’t soks fan doel is, komt der raar foarwei!

By it sjen allinne al leit men langút oer ’e grûn!

₂Gjinien is sa domdryst, dat er him narje doar,

wa is it dan, dy’t him foar My opstelle kin?

₃Wa hat My earst wat jûn, dat Ik it him fergoedzje moat?

Hy sels is ommers myn eigendom, wêr ek ûnder de hiele himel!

₄Ik kin my net stilhâlde oer dat meunster syn lea:

hy is sa ûnbidige sterk en hat sa’n skoandere útris!

₅Wa hat in skyltsje fan syn beklaaiing bleatlein,

wa doar in hân tusken syn rige dûbele tosken stekke?

₆Wa hat de doarren yn syn troanje iependien?

Om syn tosken waret dêr de skrik.

₇Steatlik binne de rigen fan syn skylden:

as stiif yndrukte segels slute se om him hinne.

₈Se sitte sa ticht tsjin inoar oan,

der komt gjin sigentsje by troch.

₉Se plakke oaninoar,

it hâldt stevich, se kinne net wer útinoar.

₁₀As er mar prúst, spuitet de sinne ljocht,

de eagen fonkelje him as it moarnsrea.

₁₁Walmjende fakkels fljogge him ta de bek út,

fjoerpylken meitsje har dêrút frij.

₁₂It rikket him út ’e noasters

as by in pôt dy’t mei reid stookt wurdt.

₁₃Syn azem set stienkoal yn gleone gloede,

in lôge slacht him út ’e bek.

₁₄Syn sterke nekke stiet altyd ree,

fan kleare alteraasje springe se allegearre foar him út.

₁₅Syn fleiskwabben sitte stiif oaninoar,

suver oan him fêstgetten, ûnferweechlik.

₁₆Syn hert is smeiwurk, sa hurd as in stien,

spikerhurd as de ûnderste mûnestien.

₁₇As hy omheech riist, wurde de sterksten kjel,

as hy oan it skuorren is, binne se alhiel fan ’e wize.

₁₈Rekket it swurd him, it krijt gjin hâld,

krektsamin as spear, smytark of pylk.

₁₉Izer is strie foar him,

koper net mear as fermôge hout.

₂₀Gjin pylk kin him ferjeie,

slingerstiennen feroarje foar him yn stoppels.

₂₁Kneppels binne foar him mar striekes,

hy gnysket om it gieren fan ’e lâns.

₂₂It ûnderliif sit him fol mei skerpe potdiggels,

hy sleept it as in terskslide oer it slyk.

₂₃Hy lit de ûndergrûnsee siede as in tsjettel,

hy reaget yn ’e see om as yn in salvepôt.

₂₄Hy lit in ljochtsjend spoar achter,

it djippe wetter liket wol sulver.

₂₅Under de stoflike wêzens hat er syn gelikens net,

hy is sa makke dat er fan gjin bangens wit.

₂₆Op alles wat heech is, sjocht er del,

hy is kening oer alle grutske bisten.