Psalmen 139

HEER, U kent mij, U doorgrondt mij,

₂U weet het als ik zit of sta,

U doorziet van verre mijn gedachten.

₃Ga ik op weg of rust ik uit, U merkt het op,

met al mijn wegen bent U vertrouwd.

₄Geen woord ligt op mijn tong,

of U, HEER, kent het ten volle.

₅U omsluit mij, van achter en van voren,

U legt uw hand op mij.

₆Wonderlijk zoals U mij kent,

het gaat mijn begrip te boven.

₇Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen,

hoe aan uw blikken ontkomen?

₈Klom ik op naar de hemel – U tref ik daar aan,

lag ik neer in het dodenrijk – U bent daar.

₉Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad,

al ging ik wonen voorbij de verste zee,

₁₀ook daar zou uw hand mij leiden,

zou uw rechterhand mij vasthouden.

₁₁Al zei ik: ‘Laat het duister mij opslokken,

het licht om mij heen veranderen in nacht,’

₁₂ook dan zou het duister voor U niet donker zijn –

de nacht zou oplichten als de dag,

het duister helder zijn als het licht.

₁₃U was het die mijn nieren vormde,

die mij weefde in de buik van mijn moeder.

₁₄Ik loof U om het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,

wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.

Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

₁₅Toen ik in het verborgene gemaakt werd,

kunstig geweven in de schoot van de aarde,

was mijn wezen voor U geen geheim.

₁₆Uw ogen zagen mijn vormeloos begin,

alles werd in uw boekrol opgetekend,

aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.

₁₇Hoe rijk zijn uw gedachten, God,

hoe eindeloos in aantal,

₁₈ontelbaar veel, meer dan er zand is bij de zee.

Ontwaak ik, dan nog ben ik bij U.

₁₉God, breng toch de goddelozen om,

– weg uit mijn ogen, jullie die bloed vergieten –

₂₀ze spreken kwaadaardig over U,

uw vijanden misbruiken uw naam.

₂₁Zou ik niet haten wie U haten, HEER,

niet verachten wie tegen U opstaan?

₂₂Ik haat hen, zo fel als ik haten kan,

ze zijn ook mijn vijand geworden.

₂₃Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,

peil mij, weet wat mij kwelt,

₂₄zie of ik geen verkeerde weg ga,

en leid mij op de weg die eeuwig is.