Genesis 8

₁Toen dacht God weer aan Noach en aan alle wilde dieren en het vee bij hem in de ark. Op zijn bevel begon er een wind over de aarde te waaien, waardoor het water afnam. ₂De bronnen van de oervloed en de sluizen van de hemel werden gesloten, zodat het ophield met regenen. ₃Geleidelijk vloeide het water weg van de aarde; na honderdvijftig dagen begon het te zakken. ₄Op de zeventiende dag van de zevende maand liep de ark vast op het Araratgebergte. ₅Het water zakte voortdurend verder, en op de eerste dag van de tiende maand werden de toppen van de bergen zichtbaar.

₆Na verloop van veertig dagen deed Noach het venster dat hij in de ark had aangebracht open ₇en liet een raaf los. Deze bleef heen en weer vliegen totdat de aarde droog was. ₈Vervolgens liet hij een duif los om te zien of het water verder gedaald was. ₉Maar de duif kon nergens een plekje vinden waar ze kon neerstrijken om te rusten en kwam bij hem terug in de ark, want overal op de aarde was nog water. Hij stak zijn hand uit, pakte haar en nam haar weer bij zich in de ark. ₁₀Hij wachtte nog zeven dagen en liet de duif toen opnieuw los. ₁₁Tegen de avond kwam ze bij hem terug – met een jong olijfblad in haar snavel. Toen wist Noach dat het water op de aarde verder gedaald was. ₁₂Weer wachtte hij zeven dagen en daarna liet hij de duif nogmaals los. Ze kwam niet meer bij hem terug. ₁₃In het zeshonderdeerste jaar van Noachs leven, op de eerste dag van de eerste maand, was het water van de aarde verdwenen. Noach maakte het dak van de ark open en keek rond – de aarde was drooggevallen. ₁₄Op de zevenentwintigste dag van de tweede maand was de aarde droog.

₁₅Toen zei God tegen Noach: ₁₆‘Ga de ark uit, samen met je vrouw, je zonen en de vrouwen van je zonen. ₁₇Laat ook alle dieren die bij je zijn naar buiten gaan: vogels, vee en alles wat op de aarde rondkruipt. Ze moeten weer vruchtbaar zijn en talrijk worden en de aarde bevolken.’ ₁₈Hierop ging Noach naar buiten, samen met zijn zonen, zijn vrouw en de vrouwen van zijn zonen. ₁₉Ook alle dieren gingen de ark uit, soort bij soort, alle vogels, en alles wat op de aarde rondkruipt.

₂₀Noach bouwde een altaar voor de HEER; daarop bracht hij brandoffers van al het reine vee en alle reine vogels. ₂₁De geur van de offers behaagde de HEER, en hij zei bij zichzelf: Nooit weer zal ik de aarde vervloeken vanwege de mens, want alles wat de mens uitdenkt, van zijn jeugd af aan, is nu eenmaal slecht. Nooit weer zal ik alles wat leeft doden, zoals ik nu heb gedaan. ₂₂Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te oogsten, zal er koude zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht – nooit komt daar een einde aan.