Job 17

₁Mijn leven is voorbij, ik heb geen kracht meer.

Ik lig al bijna in mijn graf.

₂Mijn vijanden lachen me uit,

ik hoor hoe ze mij beledigen.

₃God, u moet mij bevrijden!

U bent de enige die mij kan helpen.

₄Het is uw schuld dat mijn vrienden me niet begrijpen.

Zorg ervoor dat ze niet van mij winnen!

₅Ze verraden mij om er zelf beter van te worden,

maar hun eigen kinderen laten ze honger lijden.

₆Overal beledigen mensen mij,

niemand heeft respect voor mij.

₇Mijn ogen zijn rood van verdriet,

ik zie eruit als een dode.

₈Als goede mensen mij zo zien, schrikken ze.

Ze denken dat ik niet trouw ben aan God.

₉Want mensen die eerlijk en trouw zijn,

worden steeds sterker.

₁₀Toe, vrienden, laat jullie mening nog eens horen,

ook al zal ik er niet veel aan hebben.

₁₁Mijn leven gaat voorbij,

ik heb geen toekomst meer.

Ik wilde nog veel doen,

maar er is geen tijd meer.

₁₂Het is donker om mij heen.

Mijn vrienden zeggen dat alles goed komt,

en dat er licht is in het donker.

₁₃Maar ik wil liever wonen in het land van de dood.

Daar wil ik liggen, in het donker.

₁₄Daar zeg ik tegen mijn graf:

‘Hier ben ik thuis.’

En tegen de wormen zeg ik:

‘Bij jullie wil ik wonen.’

₁₅Hier heb ik geen enkele hoop meer,

hier heb ik geen toekomst.

₁₆Mijn hoop neem ik mee in het graf,

mijn toekomst verdwijnt met mij.’