oud-katholieke vertaling van het Nieuwe Testament

De oud-katholieke vertaling van het Nieuwe Testament verscheen in 1953. Het is een vertaling van de Griekse tekst van het Nieuwe Testament in opdracht van de bisschoppen van de Oud-Katholieke Kerk van Nederland.

Binnen de Oud-Katholieke Kerk wilde men al eerder een nieuwe vertaling maken, als opvolger voor de vertaling van Andreas van der Schuur en Hendrick van Rhijn uit 1732. Zo was men aan het begin van de twintigste eeuw al begonnen met het vertalen van het Oude Testament. In 1921 verschenen de eerste resultaten daarvan in voorpublicaties. Dit werd gepresenteerd als een herziening van de vertaling van Van der Schuur. Met deze vertaling is men echter gestopt vanwege de onenigheid die ontstond naar aanleiding van de voorpublicaties.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog pakte de Oud-Katholieke Kerk het idee weer op om aan een nieuwe vertaling te gaan werken. Door de oorlog en de bezetting had een aantal mensen hier de ruimte voor. Zij begonnen aan de vertaling van het Nieuwe Testament, ditmaal niet als herziening van de vertaling van Van der Schuur, maar als een nieuwe vertaling vanuit de Griekse brontekst. Hiervoor gebruikten ze de toenmalige editie van Nestle.
Toen in 1951 de nieuwe vertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap verscheen, besloot de Oud-Katholieke Kerk het Oude Testament niet meer zelf te vertalen, maar de eigen vertaling van het Nieuwe Testament samen met de NBG-vertaling van het Oude Testament uit te geven. Deze editie verscheen in 1953.

Een kenmerkende keuze van de oud-katholieke vertaling is bijvoorbeeld het gebruik van het woord ‘bisschop’ waar NBG1951 en de Statenvertaling ‘opziener’ vertalen (bijvoorbeeld 1 Timoteüs 3:1-2). Andere voorbeelden zijn het woord ‘priester’ waar NBG 1951 ‘oudste’ vertaalt (bijvoorbeeld 1 Timoteüs 5:17-19) en ‘kerk’ (later ook zo in de Willibrordvertaling en de Nieuwe Bijbelvertaling) waar NBG 1951 en SV ‘gemeente’ vertalen (bijvoorbeeld Matteüs 16:18).