Mijn redder

Mijn verwanten heeft Hij van mij verwijderd, ik word verloochend door mijn vrienden. Mijn familie ziet mij onverschillig aan, mijn vertrouwelingen kennen mij niet meer. Ik ben een gast voor mijn bedienden en slavinnen, een vreemdeling ben ik voor hen geworden. Roep ik mijn slaaf, hij antwoordt niet, ik moet hem smeken. Mijn vrouw walgt van mijn adem, mijn eigen broers deinzen terug omdat ik stink. Zelfs jongeren verachten mij, ze spreken smalend als ik opsta. Ik word verafschuwd door mijn naaste vrienden, ieder die ik liefheb keert zich tegen me. Mijn botten steken door mijn magere vel, alleen het vege lijf heb ik behouden. Heb medelijden, vrienden, heb medelijden met mij, want de hand van God heeft mij getroffen. Waarom vervolgen jullie mij, zoals God? Waarom houden jullie nooit op mij te belasteren? O, mochten mijn woorden worden opgeschreven, vastgelegd in een inscriptie, met een ijzeren stift gegrift, met lood gevuld, voor altijd in de rotsen uitgehouwen! Ik weet: mijn redder leeft, en Hij zal ten slotte hier op aarde ingrijpen. Hoezeer mijn huid ook is geschonden, toch zal ik in dit lichaam God aanschouwen. Ik zal Hem aanschouwen, ik zal Hem met eigen ogen zien, ik, geen ander, heel mijn binnenste smacht van verlangen. Als jullie zeggen: “Hoe zullen we hem vervolgen?” omdat ik de wortel van het kwaad zou zijn – vrees dan zelf het zwaard, want jullie woede is een wandaad die het zwaard verdient. Weet dat er rechtgesproken wordt.’