Tobit 10

₁Underwilens telde Tobit de dagen ôf. Doe’t it tal fol wie en se der noch net wienen, ₂sei er: As se dêr mar gjin ûngelok hân hawwe; as Gabael mar net dea is en gjinien him it jild jout. ₃Hy siet der tige oer yn. ₄Syn frou sei tsjin him: De jonge is ferûngelokke, it is al fier oer de tiid. Se begûn al mei rouklachten foar him en sei: ₅Wat spyt it my, myn bern, dat ik dij, it ljocht fan myn eagen, fuortgean litten haw. ₆Mar Tobit sei: Stil, sit mar net yn noed, it is goed mei him. ₇Sij dêrtsjin yn: Meitsje my net wat wiis; myn bern is ferûngelokke. En elke dei rûn se de wei út, dêr’t er lâns gien wie, doe’t er fuortgong. Oerdei iet se net en nachts hâlde se net op mei har rouklachten om har soan, har Tobías. Dat duorre oant de fjirtjin dagen fan ’e brulloft om wienen; Raguël hie him ommers besward dêr sa lang te bliuwen.

₈Tobías sei tsjin Raguël: Lit my no gean, heit en mem hawwe fêst de hoop al opjûn, dat se my weromsjen sille. ₉Syn skoanheit sei lykwols: Bliuw by my. Dan stjoer ik wol guon nei dyn heit ta om te sizzen, hoe’t it mei dy is. Mar Tobías sei: Nee, lit my sels nei heit ta gean. ₁₀Doe gong Raguël stean en joech him Sara, syn frou, en de helte fan syn besit oan slaven, fee en jild. ₁₁Hy segene harren en liet har gean mei de wurden: De God fan ’e himel sil jimme de goede wei wize, en ik sil dat noch belibje. ₁₂En tsjin syn dochter sei er: Earje dyn skoanâlden, dat binne no dyn heit en mem. Ik hoopje altiten goed nijs oer dy te hearren. Doe tute er har. ₁₃Edna sei tsjin Tobías: Bêste jonge, mei de Hear fan ’e himel dy hjir nochris wer hinne stjoere en my dan de geunst jaan de bern te sjen, dyst by myn dochter Sara krige hast; dat de Hear sjocht, hoe bliid ik dermei bin. Sjoch, ik fertrou dy myn dochter ta, doch har gjin fertriet oan. ₁₄Doe sette Tobías ôf. Hy prize God, om’t Dy syn reis sa segene hie; by it ôfskienimmen betanke er Raguël en Edna, syn frou, tige.