Spreuken 14

₁De wysheid bout harsels in hûs,

mar de dwaasheid brekt it mei eigen hannen ôf.

₂Dy’t in rjochte wei giet frezet de Heare,

mar dy’t kronkelpaden giet ferachtet Him.

₃It praat fan in dwaas wurdt in stôk oer syn eigen rêch,

mar wizen wurde troch har eigen wurden beskerme.

₄As der gjin oksen binne, bliuwt de krêbe skjin,

mar de krêft fan ’e okse jout rike opbringst.

₅In betroubere getuge sprekt gjin leagens,

mar in falske getuge bringt leagens op ’en baan.

₆In spotter siket om wysheid, mar it is om ’e nocht,

mar foar de ferstannige is it maklik om kennis te krijen.

₇Gean de dwaas mar út ’e wei,

want fan him krigest gjin ferstannich wurd.

₈De ferstannige fynt troch syn wysheid de wei,

mar de dwaasheid bringt de domme op ’e doele.

₉It offerjen helpt de dwazen neat,

mar Gods genede wennet by de oprjochten.

₁₀It hert wit allinne fan syn eigen fertriet

en frjemd kin ek net yn in oar syn blydskip komme.

₁₁It hûs fan ’e sûnders wurdt útroege,

mar de tinte fan ’e oprjochten sil bloeie.

₁₂In wei kin immen soms rjocht talykje

en by einsluten binne it dochs wegen fan ’e dea.

₁₃Sels by it laitsjen kin it hert jin sear dwaan

en de ein fan ’e freugde kin fertriet wêze.

₁₄De ôffallige krijt it lean fan syn dieden likegoed

as de rjochtskepene sines krijt.

₁₅De ûnnoazele leaut alles wat der sein wurdt,

mar de ferstannige jout mear acht op it dwaan.

₁₆De wize is hoeden en mijt it kwea,

mar de dwaze giet der sûnder euvelmoed op los.

₁₇Ien dy’t gau rekke is, docht domme dingen,

mar ien dy’t neitinkt, wurdt tige yn eare hâlden.

₁₈Unnoazele minsken bedije neat as dwaasheid,

mar ferstannigen wurde mei kennis kroane.

₁₉Ferkearde lju moatte bûge foar goede

en sûnders by de poarten fan ’e rjochtfeardigen.

₂₀De earme wurdt sels hate troch ien dy’t him it neist is,

mar de rike hat allegearre freonen.

₂₁Dy’t de hongerlijer ferachtet, docht kwea,

mar lokkich de man, dy’t it om ’e earme lju begruttet.

₂₂Sûnder mis dwale minsken dy’t ferkeard wolle,

mar leafde en trou binne foar har dy’t it goede wolle.

₂₃Yn alle leabrekkend wurk sit winst,

mar praten allinnich bringt skea.

₂₄Rykdom is de kroan fan ’e wizen,

mar dwaasheid it fersiersel fan ’e dwazen.

₂₅In betrouber getuge kin minskelibbens rêde,

mar dy’t leagens op ’en baan bringt, is ien stik bedroch.

₂₆It ûntsach foar de Heare is in sterke stins,

sels foar jins bern is it in taflecht.

₂₇It ûntsach foar de Heare is in libbensboarne;

dêrtroch ûntkomt men oan ’e falstrikken fan ’e dea.

₂₈De mannichte fan folk is de kening syn gloarje,

mar krapte oan tsjinners docht de machtige de ûndergong.

₂₉Wa’t net gau lilk wurdt, hat in grut ferstân,

mar dy’t gau op ien ein is, steapelt dwaasheden op.

₃₀In bestindich aard betsjut libben foar it lichem,

mar de hertstocht fret oan ’e bonken.

₃₁Dy’t de earme fertrapet ferhunet syn Skepper,

mar dy’t begrutsjen mei him hat, earet God.

₃₂De sûnder komt te fallen troch syn eigen kwea,

mar de rjochtfeardige fynt by syn stjerren noch in skûlplak.

₃₃De wysheid fynt rêst yn it hert fan ’e ferstannigen,

mar hja is in ûnbekende yn it binnenste fan ’e dwazen.

₃₄Gerjochtichheid ferheget it folk,

mar de sûnde is in blaam foar de naasjes.

₃₅In ferstannige tsjinner stiet by de kening yn ’e geunst,

mar syn grime rekket de man, dy’t him skandlik hâldt en draacht.